Jestem (cichym) fanem wierszy Rafała Wawrzyńczyka, z kilku powodów.

Po pierwsze, podoba mi się ich różnorodność, i tematyczna, i stylistyczna, swego rodzaju autonomia, z jaką poszczególne teksty przybierają swoją formę, jakby organiczną (zob.: bonsai), nie podporządkowaną jakimś staraniom o wyróżniający się klucz (zwany własnym językiem, na który wybija się itd.), punkt w przestrzeni In(dykcja, idiom, gest). Jest to też autonomia względem dominującego dziś sposobu wytwarzania, pracy zaprzęgniętej w projekt, którego spójności (i, hm, efektów specjalnych) pilnują redaktorzy‐promotorzy; ci sami niekiedy, co potem piszą wnikliwe recenzje z tomiku.

Praca RW inwestowana jest znacznie szerzej (może w innej skali), a wiersze są jej znakami przestankowymi (przystankowymi?), to po drugie; są śladami na polu przygód człowieka myślącego. Ile razy czytam wiersz RW, tyle razy mam wrażenie, że mogę (mógłbym) pożywić się owocami namysłu (nie zawsze potrafię).

Ale gdyby to tylko na tym miało polegać, po trzecie, byłoby mało: wiersz nie esej (choć z esejów RW mamy mnóstwo frajdy & pożytku). Tu namysł jest ciekiem, ukrytym nurtem, pod (obok, w, nad etc.) przestrzenią obrazów brzemiennych w emocje (afekt, osobę, biografię, życie). Wiersze RW są dowodem na sztuczność rozdzielania refleksji od przeżyć. Stąd niezgrabny neologizm w tytule blogonoty.

Poniższy wiersz kradnę stąd; w prezentowanym tam zestawie jest jedynym, który ma solidny tytuł...

Popołudnie myszki

I kiedy przysypiałem, zrozumiałem, 
że przysypiam na brzegu morza, na krótko, 
płytko, jak brodate rasy, które stawiały 

rusztowania bogom. I że rytm „wstań”, 
„zaśnij”, „wstań” jest tylko tu, na plaży. 
Ocean, który na nas czeka, 

wisi jak Jowisz nad polami, 
ani za daleko, ani za blisko, ani 
przyjazny, ani nieprzyjazny. „Czeka”, powiedzieliśmy tak, 

ale czy powinniśmy tak mówić? Raczej my nań czekamy. 
„Nań”, jeszcze śmieszniej. Kiedy zbliżamy się do wielkich 
słów, język robi się starszy. Godzimy się z tym, 

bo inaczej się nie da. Walczy się tylko o punkt, do którego dojdzie 
się bez zmarszczki. Potem siedzi się w zmarszczce. Karmi z niej harcerzy.

...pomocną dłoń: wiersz nie esej, myszka nie faun.

Nie ma co tego komentować głębiej. Powiem tylko, że znowu poczułem się jak obity laską przy frazie „brodate rasy. które stawiały // rusztowania bogom”. Jeśli chodzi o harcerzy, pamiętajmy, że to etymologicznie harcownicy, prolegomena wojny w formie budującej zabawy. O czym tu mowa?