W „Wakacie” powieścią Engelkinga zajął się Paweł Kaczmarski, specjalista od recenzji przedługich i gryzących. Nie zostawia na (niepotrzebne skreślić) suchej nitki, a zarzuty – jest ich niemało – solidnie dokumentuje.

Zacytuję przygarść:

[powieść] składa się w zasadzie wyłącznie z ostentacyjnych i „prowokujących” tez, zmanierowanych obrazków i nieporadnych zabaw słownych

Powstaje wrażenie, że pracując nad swoją debiutancką książką autor chciał wykorzystać absolutnie wszystkie zgromadzone notatki i obserwacje, wcisnąć do niej każde zapamiętane skojarzenie, każdą zasłyszaną frazę, każdą znaną mu markę swetrów.

w dążeniu do „słuszności” i „wyrazistości” Engelking wpadł w najzwyklejszy bełkot

autor krytykuje też lewicę – ale tylko tę „nieszczerą”, fałszywą, korzystając ze znanych wszystkim oskarżeń o kanapowość, przeteoretyzowanie, oderwanie od rzeczywistości „zwykłych ludzi” etc. Sugestia jest wyraźna: to autor jest lewicą „prawdziwą”, lewicą bez przywar lewicy, to on rozumie, co ze współczesnym światem jest nie w porządku (jak można się domyślić – nic nie jest w porządku). A że sam, jak wynika z jego działalności felietonistyczno‐publicystycznej, jada w Charlotte, współpracuje z „Krytyką Polityczną” i jeździ po Warszawie taksówkami (te trzy rzeczy są przez niego złośliwie komentowane w powieści)? No, toż to oczywiste – i on nie jest wolny od przywar charakterystycznych dla krytykowanej przez siebie hipsterskiej lewicy i polskiej klasy średniej, ale podchodzi do siebie z odpowiednią ironią. Chodzi przecież o to, by pozostać radykałem – współczesnym nihilistą – ale zajmując pozycje kpiarskie i zdystansowane: dogryźć i przeciwnikom, i kolegom, i sobie samemu; i klasie średniej, i biedocie, i „jednemu procentowi”; i wsi, i miastu; i prawicy, i lewicy; i akademikom, i mediom; i jeszcze raz sobie samemu. Ironii jest więc u Engelkinga bardzo dużo; pytanie brzmi, jak łatwo się domyśli: czy jest ona komukolwiek potrzebna?

czytelnika zaczyna nieuchronnie niepokoić klucz, którym (być może nieświadomie) kieruje się pisarz, wybierając obiekty swoich żartów. Spotykamy więc księdza Lymańskiego – karykaturę przedstawicieli „Kościoła otwartego”, który okazuje się cynicznym ateistą zabiegającym o medialną obecność; nie znajdziemy jednak w książce żartów z Episkopatu, z księży „prawicowców”, z Kościoła jako takiego. Pojawiają się żarty z aktywistów i intelektualistów związanych z „Krytyką Polityczną”, ale Engelking nie pisze nic o „hipster prawicy”. Nie znajdziemy wreszcie w książce dowcipów na temat Marszu Niepodległości i dzielnych polskich narodowców, ale znajdziemy żarty z tych, którzy „ulicznych patriotów” się boją. Etc., etc. Problem nie w tym, że Engelking stoi po „niewłaściwej stronie barykady”, a w tym, że jego tanie dowcipy uderzają często w tych, w których łatwo uderzyć, unikając konfrontacji z tymi, którzy w Polsce znajdują się w pozycji siły. Problem w tym, że w powieści o wielkich społeczno‐kulturowych ambicjach autor pozwala sobie na polityczny konformizm, udając radykalnego krytyka współczesnego świata.

język używany przez Engelkinga jest niewiarygodnie wręcz sztuczny; jakby na żadnym etapie pisania powieści autor nie usłyszał – od znajomych, od redaktora książki – „słuchaj, ale tak się naprawdę nie mówi”

Cóż, recenzent potwierdza z naddatkiem wszystkie moje intuicje; denna powieść, nieciekawa postać autora.