...te wszystkie rankingi mijającego roku. Oglądam je i wyliczam: żałuję | nie żałuję. Te odczucia w przeważającej mierze są przeczuciami (wspartymi o wieloczynnikową analizę dostępnych danych ^). Urywki tej myślowej wyliczanki [...]

żałuję

Że nie przeczytałem Wita Szostaka Sto dni bez słońca (Powergraph 2014), co dziwi mnie samego, bo to książka wydana u państwa Kosików, a pobieżny życiorys autora nasuwa pobieżnie różne podejrzenia.

Do późna siedziałem przy biurku i stukając w klawiaturę laptopa, wnikałem coraz głębiej w wymyślone światy Filipa Włócznika. Nie muszę dodawać, że kilkakrotnie zmieniałem swój pogląd na jego twórczość, a pogłębiony namysł nad tekstami źródłowymi wywrócił nie tylko moje wcześniejsze interpretacje, ale też całą krajową recepcję pisarza. Cieszyłem się jak każdy humanista na tę małą i niewinną rewolucję, którą rozpętam publikacją mojej skromnej monografii. Dni mijały szybko, a macki melancholii trzymały się z dala od mej izdebki na poddaszu.

Przy okazji: to jeden z trzech paszportów „Polityki”, o drugim (Gniew) niżej, o trzecim (Żulczyk, Ślepnąc od świateł, Świat Książki 2014) po lekturze fragmentów sądzę, że jest mocno przehajpowany.

Że nie znam nic Serhija Żadana, poniżej dwa zdania z Mezopotamii (Czarne 2014).

– Tak, tak – unosił się Kostik – ja też chcę coś powiedzieć. Dlaczego nie dajecie mi mówić?! Nie patrzcie tak na mnie – nakręcał się, przewracając szklanki z winem. Białe płótno pęczniało przez ciemny ciężar alkoholu, ale Kostik nie zważał na to i prosił, żeby mu nie przerywać. – Chcę powiedzieć o dobrym sercu. Kiedy człowiek ma dobre serce, wiele rzeczy widzi zupełnie inaczej niż my. Oczy takiego człowieka błyszczą wewnętrznym światłem i ludzie lgną do niego. I mężczyźni, i kobiety – uściślił Kostik.

Że książki wydawnictwa Lokator są tak pierońsko drogie. Piję oczywiście do I remember Joego Brainarda, 50 złotych za 232 strony w miękkiej oprawie, chyba was pokręciło. A tutaj fajny tekst o Brainardzie.

nie żałuję

Że przeczytałem Gniew Zygmunta Miłoszewskiego (WAB 2014), bo gdybym nie przeczytał, mógłbym dać się nabrać na setki pozytywnych recenzji (ba, do‐kolan‐się‐ścielących, jak chociażby ten tu wykwit grafomanii Vargi). Morał z tego taki, żeby nie ufać recenzjom, choć jedna się wyłamała. To zła ksiażka jest, i wcale nie tak dobrze napisana jak mówią (ostatnia linia obrony: konstrukcja żadna, przesłanie niekonsekwentne, szczegóły zawalone, końcówka koncertowo spieprzona, ale „sprawnie pisze”; akurat).

Że...

A jak u państwa z żałuję | nie żałuję?