czy temat notki po lekturze ostatniego dwutygodnika?
http://www.dwutygodnik.com/artykul/3031/

@nameste

Ja cenię prozę dokładnie za to co Ty, za „świat”, za ontologię, ale przynajmniej część opowiadań, szczególnie pisanych w „ciągu”, też wprowadza w ontologię jakiegoś świata, kiedyś tak miałem z Ph. Dickiem, ostatnio z „Pompą numer sześć” i „Nakręcaną dziewczyną” Bacigalupiego gdzie polskie wydanie najpierw przedstawia szereg mniej lub bardziej powiązanych opowiadań, a na koniec jako zwieńczenie czytelnik dostaje powieść, która domyka zarówno pewne wątki, jak i domyka uniwersum.

Z tym światem i przewodnikiem bywa różnie.
Można porównać opowiadanie „Dzień liftera” i powieść „Limes inferior”, napisaną na podstawie tegoż opowiadania.

Otóż opowiadanie jest tu właśnie oknem (lufcikiem) na świat, natomiast książka owszem – pokazuje ten świat dokładniej – ale także jest wycieczką z przewodnikiem w ściśle określonym kierunku, czego w opowiadaniu nie było.

nameste :

mamy wyciągać wnioski ogólne

Nie, wnioski ogólne w tej materii są moim zdaniem niewyciągalne w ogóle. To był przyczynek tylko.

Ciekawe, ale zupełnie nietrafne i to co mówi Tokarczuk, i Pan. O opowiadaniu oczywiście.

Tokarczuk faktycznie posługuje się jakimś wschodnim (żeby wyrzeźbić słonia trzeba odłupać z kamienia wszystko, co nie jest słoniem) powiedzeniem – i na tą celowość się powołuje. Ale czy to jest w opowiadaniach?

Najlepsze, nawet jeśli autor na ogół robił je z konstrukcją w głowie, są o tym, że słoń nie istnieje – żeby się dalej ustawić w tej bajce Tokarczuk. Że społeczne tezy, jakieś tam ilustracje nie istnieją.

Jeśli wziąć chociażby tego Cheevera, a, weźmy i Babla dla odmiany, to mamy nie tylko kalejdoskop typów z suburbiów, czy jakieś typu zupełnie od czapy, z wojny i Odessy, ale przede wszystkim mamy poczucie, ze ludzki los i charakter jest nieodgadniony, obydwa kłócą się ze sobą, to są sytuacje przekraczające świat. Po to są opowiadania.

I Pan zmylony jej opisem i widzeniem słonia idzie w jakieś błędne rozróżnienia. Z dobrych opowiadań wyniesie się to samo poczucie, którego pan szuka w powieści. Udokumentowane, realistyczne wrażenia i spiętrzenie, które przechodzi na czytelnika.

Jestem wielkim fanem opowiadań, powieści w większości mnie na ogól nużą i traktuję to jako sprawę fizjologiczną. Tyle a tyle można wytrzymać w fotelu i koniec.

przy okazji pozdrawiam. świeży czytelnik, ten od guguł, skorunia (świetny jest póki co) i notki o KL.

A tu jest coś na rzeczy. Widać to chociażby w tym Skoruniu.

Problem jest z wydawaniem i traktowaniem serio opowiadań, bo wszyscy myślą, o, opowiadania, to znaczy do bani, nie ma transu, nie ma ćpania, nie będziemy płacić, więc wydawcy (to się może zmieni, są jakieś jaskółki) boją się opowiadań i np wolą nazwać, to co jest opowiadaniem – opowieściami. Tak napisali np. na okładce Skorunia. Co to znaczy? Nie wiem.

Natomiast mam wrażenie, że i Babel, i Munro, i Płaza, Cheever to na pewno, nie chcieli napisać powieści, tylko takie kawałki, jak się przejrzy Widok z Castle Rock np Munro, to widać, że ona nie umiała pisać powieści, że np Czechowa jedna jedyna powieść jest nieudana i że też jest fizjologia pisania. Są tacy, co umią tylko po krótkiemu, albo to im najlepiej idzie i to jest duży argument, aby myśleć o nich jak o opowiadaczach, a nie – jak powiedzmy wydawcy – pchać ich w objęcia opowieści, powieści, czy co tam.

Ja też lubię niektóre powieści.