Jeśli nie udało mi się zawrzeć w tytule bezmiaru (a w każdym razie solidnego szmatu) lekceważenia, to przepraszam. Palikot (który ukończył jakiś wydział filozofii – polska wikipedia nie rozjaśnia, czy KUL‐owski, czy na UW, gdzie robił magisterium o apercepcji kantowskiej; te szczegóły są zresztą bez znaczenia) w zajawie (całość za payperwallem i niech tam sobie zostanie) wyjaśnia:

[Agnieszka Kublik] Pan jest zwolennikiem czy przeciwnikiem aborcji?

Odpowiedź na pytanie, kiedy zaczyna się życie, jest dla mnie sprawą filozoficzną i trudną. Człowiek odpowiedzialny unika takich dylematów, w których niełatwo znaleźć pewność, a to, o co chodzi, nie jest jednoznaczne i można wręcz powiedzieć, że prawda się ukrywa. A zatem, jako skutek naszej odpowiedzialności, powstaje konieczność stosowania antykoncepcji i jej dostępność dla obywateli. To najlepszy sposób na uniknięcie takich dylematów.

Nie o to był pytany, nie o „kiedy zaczyna się życie”. (Nawiasem mówiąc, wybór proponowany przez Kublik – „przeciwnik”? czy „zwolennik”? – cierpi na ewidentną prawicozę, niemniej, temat jest określony: aborcja.) Ale reakcja jest odruchowa i (przez samo ujęcie) bezrefleksyjnie sprowadza problem do katolicko paradygmatycznej „świętości życia”. Mógłby Palikot chociaż parę minut pogadać z osobą, której wprowadzenie do sejmu (a nawet grona marszałkowskiego) wydaje się być jedną z nielicznych jego zasług – z Wandą Nowicką. By dowiedzieć się, o co w istocie chodzi w aborcyjnym dylemacie, skoro, mimo blisko dwudziestu lat obecności kwestii w dyskursie publicznym, nie raczył phi‐lozof choćby liznąć zagadnienia.

Dalsze objaśnienia palikocie nie pzostawiają wątpliwości: facet ma (wybaczcie dosadność) po prostu nasrane w głowie:

Jeśli jednak już do tego dochodzi i powstaje ciąża, która jest niechciana, to osobiście wierzę w to, że dusza wybiera „gotowe” ciało i że to się dzieje dopiero po urodzeniu. Jest to jednak kwestia metafizyczna i tu nauka niewiele pomoże. [...]

W kwestii początku życia człowieka blisko jestem platonizmu lub hinduizmu. Sądzę, że dusza wielokrotnie wraca na ziemię w postaci różnych ciał i że w tym sensie jest nieśmiertelna i nie ginie razem z ciałem, a to oznacza, że problem aborcji jest problemem ciała, a nie duszy.

Nie chce mi się rozbierać tego bełkotu na czynniki pierwsze, np. ciało nie jest żywe, póki nie wstąpi w nie (re)inkarnująca „dusza”; facet nie jest odpowiedzialny intelektualnie nawet za pół wygłaszanego zdania! Chociaż, owszem, jest coś z prawdy w konstatacji „problem aborcji jest problemem ciała”, tyle że to konstatacja trywialna i nijak nie uzasadniona palikocim „hinduizmem”.

Zrozumcie mnie dobrze: każdemu wolno wyznawać dowolny mix pojęć na intelektualnym poziomie bajędy dla siedmiolatków. Ale człowiek z (podobno) wykształceniem filozoficznym i polityk z jakim takim stażem powinien wiedzieć, kiedy lepiej jest milczeć.

PS To notka o phi‐lozofie, nie o aborcji. Wszelkie próby odgrzewania aborcyjnego flejma w komentarzach będą tępione. Be warned.