69. rocznica.

W obchodzistyce bada się wielkość szmatu (czasu), który powoduje przesunięcie obchodu z kategorii „centralna pożywka mediów” do kategorii „ciekawostka kalendarzowa”. W żadnym razie nie jest to zależność liniowa, na rozmiar szmatu wpływa na przykład obchodzistyczna konkurencja.

Pierwsze prawo obchodzistyki orzeka, że szmat wydłuża się dla ostatniego wydarzenia danej kategorii. Dyskutowana jest poprawka do tego prawa, stawiająca hipotezę, że ta zależność jest (już praktycznie liniowo) zakłócana przez konwergencję kategorii, która powoduje zatarcie indywidualnego nacechowania poszczególnych wydarzeń.

W myśl tej poprawki wybuch wojny wpada (po konwergencji) do tej samej kategorii, co zakończenie wojny (inaczej: wybuch pokoju [1]). Tak skonwergowana kategoria leży blisko syntetycznego opisu, poprzestającego na ilościowej charakterystyce w kilotrupach.

W Dzienniku Opinii KP okolicznościowa rozmowa o (paradoksalnie) wiecznieżywej, podszewkowej zombie‐pamięci (oczywiście, wiecznie podlega podobnym modyfikacjom, co szmat). W tej rozmowie najbardziej rzuciło mi się do oczu przemilczenie[2].

Jest to przemilczenie okruchem Przemilczenia przez wielkie „P” (p jak powstanie).

Prosta myśl Moniki Płatek [3] (nie wiem, czy to jej oryginalny wkład, również do obchodzistyki, czy też zapożyczenie; to w sumie nieważne) wydaje mi się w najwyższym stopniu godna upowszechnienia. Syntetycznie można tę myśl oddać tak:

19 kwietnia 1943: I Powstanie Warszawskie
1 sierpnia 1944: II Powstanie Warszawskie

PRZYPISY
[1] termin „wybuch pokoju” pochodzi od Piotra Wojciechowskiego (zob. Czaszka w czaszce, pkt 5)
[2] chodzi o powieść Igora Ostachowicza Noc żywych Żydów (WAB 2012)
[3] nieodmienne wyrazy szacunku