No tak, z GW ciężko, ale co innego na paperze można kupić.

Kołakowskiego raz na trzy lata coś czytam w poszukiwaniu rozproszonych myśli, błyskoliwości i bon motów, ale nie ma tam tego wiele. Albo za głupi jestem żeby je wychwycić.

Bo to ludzka tragedia jest. Michnik spędził ostatnie 45 lat (czyli nieomal pół stulecia) w wierze w możliwość lepienia koncyliacyjnego bałwana. Przeszedł – a była to bolesna droga z lewej strony na środek, ale środek mu się niestety (od czasów gdy przechodził) mocno przesunął. W prawo, w cień i do tyłu. Powoli, nieomal niespostrzeżenie i jak płyta kontynentalna.

Zawsze mi się ten zwrot ku kruchcie i dobrej nowinie jako jednemu ze składników nowych fundamentów wydawał podejrzanym i trudnym do kontrolowania szpagatem. Wyszło jak wyszło: M. stał się emocjonalnym i intelektualnym zakładnikiem tego co sam pomógł uruchomić.

Nie wiem czy można wymagać od prawie 70‐latka aby zaczął znów wiosłować do tyłu. Schorowany człowiek, skopany i odarty z komfortu wynikającego z akceptacji niegdysiejszego dorobku. Z kompleksem długu wdzięczności wobec tych, którzy zapewnili mu wówczas schronienie i wsparcie.

Zupełnie beznadziejna i smutna historia.

nameste :

Mamy współczuć? Dziarsko i głośno wiosłuje do przodu, a nawa jego łamów, mieszczańska, klerykalna i (co widać ostatnio po propagandzie ws. związkowców w Warszawie) neoliberalna „Gazeta”, swoim pazernym cielskiem podąża za nim.

A to nie jest tak, że sam Michnik nie tyle się przemieścił w przestrzeni politycznej od lat swej moralnej, opozycyjnej chwały, co rzeczywistość wskoczyła na obrotowy talerzyk i pod nogami wylądowała Michnikowi znienacka kruchciana centroprawica?
On może mieć z czasów kombatanckich zwapniałe odruchy bronienia kościoła przed władzą, które są nieco nie na miejscu gdy mamy współczesny polski kościół i współczesną władzę. Ale obawiam się, że na woltę całej armady agorowej jest za późno, nawet gdyby do Michnika dotarło, że stojąc w miejscu zmienił drużynę. Za duża siła bezwładu pcha to towarzystwo na papieskie błonia, po kremówki i rekolekcje.

Czytajmy więc Dmowskiego, bo „nie ma lepszego krytyka szlachetczyzny”.

Nie znam się więc nie wiem co mamy. A wiesz może co konkretnie Dmowskiego warto przeczytać na wzmocnienie swojej autentycznie chłopskiej lewicowości?

Miło znów widzieć (prawie) całą swoją blogrolkę w jednym miejscu w dobrej formie. Ja mam wrażenie, że nameste czuje się, hmm... zdradzony przez Michnika (a przynajmniej rozczarowany Michnikiem). I – jeśli owo wrażenie jest słuszne – mam pytanie: w którym miejscu i momencie Michnik obiecywał cokolwiek innego niż to, czego jest proponentem w omawianym przez blognotę tekście? Przecież to zawsze miał być oświecony Klechistan („Kościół, lewica, dialog”, „Między Panem a Plebanem”).

I – co słusznie podnosi telemach – w dzisiejszej Gazecie Wyborczej Michnik jest czymś w rodzaju królowej angielskiej.

Kruchtoneolib GW to jedna przyczyn dla których nie ma sensownej lewicy, to ciągłe ustawianie się GW jako jedynej zapory przed czarnym ludem, faktycznie stworzyło sytuację w której GW jawi się jako ostatnia liberalna nadzieja. To szantaż, który udawał się wiele lat. Trzeba to w sobie przepracować i powiedzieć sprawdzam, ryzyko trzeba podjąć.

Lederowi zapewne chodziło po prostu o części III‑V Myśli nowoczesnego Polaka, bo to tam Dmowski eksponuje swoją etnopsychologię, krytykuje typ polskiego szlachcica (przede wszystkim za bierność) i dostrzega nadzieję w ciągle witalnej masie ludowej.

Nie jestem jednak pewien czy Leder rzeczywiście Dmowskiego uważnie poczytał czy tylko dzielnie rzucił okiem i teraz się popisuje. Leder: „W tym sensie jestem sojusznikiem Dmowskiego, nie ma lepszego krytyka szlachetczyzny. Nie lubię też zresztą wizji szlachecko‐lewicowej, bo ona jest zawsze nieznośnie romantyczna. Wszystkie wady szlacheckości są zawarte w tej tradycji”. Problem w tym, że Dmowski krytykuje szlachtę również za jej (wg siebie wątpliwe zalety): „Szlachcic np. polski, dzięki cieplarnianym warunkom swego życia, wyrobił w sobie, zwłaszcza w stosunku do braci‐szlachty, cnotę bezinteresowności, znakomicie harmonizującą z jego wadami”. Jest jeszcze fajne: „Dziedziczna zaś wiara w głowę żydowską i skłonność do oddawania się pod jej kierownictwo długo jeszcze będzie wybitnem znamieniem szlacheckiej z pochodzenia części społeczeństwa.”

babilas :

w którym miejscu i momencie Michnik obiecywał cokolwiek innego niż to, czego jest proponentem w omawianym przez blognotę tekście? Przecież to zawsze miał być oświecony Klechistan („Kościół, lewica, dialog”, „Między Panem a Plebanem”).

Babilasie, ciśnie się : „chciał dobrze, wyszło jak zwykle”. I o ile w czasie, kiedy powstawały te teksty można było się łudzić, że wyjdzie inaczej, to teraz, kiedy widać, trudno. Więc czego chce teraz? I czy nie mógłby chcieć prywatnie, niekoniecznie się dzielić? Tym bardziej, że jego angielskokrólowość nie ma uzasadnienia w konstytucji i nie trzeba uruchamiać legislacji, aby zaprzestać? Szczerze mówiąc, tego bym oczekiwała – żeby zamilkł i przestał szkodzić. Bo, że szkodzi, to niestety trudno zaprzeczyć.