Ponad rok temu rozważałem problem, co sie dzieje, gdy rortiańska [Rorty’owska?] liberalna ironistka dostanie się do zarządu. Robocza konkluzja brzmiała tak:

Liberalna ironistka w zarządzie nie ma bowiem interesu w tym, żeby pozycję zarządu podgryzać. Nadal deklaruje przygodność i nieabsolutyzm wszelkiej pozycji, ale ponieważ jej własna pozycja jest całkiem‐całkiem, to deklaracja ta aż się prosi o powrót suki D. [dekonstrukcji – przyp. n.] (ze schroniska), niech obwęszy byłą panią. A z drugiej strony, ironistka nadal daje, hm, odpór panom z metafizyczną czy fundamentalistyczną teczką, bo – nie łudźmy się – są wiecznieżywi, gorzej, że coraz częściej przyłapujemy ją chyba na dawaniu odporu po prostu jakimkolwiek przeciwnikom zarządu. [podkr. moje – n.]

To, oczywiście, postać metaforyczna. Całkiem realna natomiast okazuje się postać ironicznego redaktora, który pełni rodzaj posługi kamerdynerskiej u postaci metaforycznej.

Ironiczny redaktor nie ma [tak] lekko. Pełni tę swoją posługę, na przykład przed wyborami – nie bojąc się popadnięcia w śmieszność – składa hołd establishmentowi:

Michał Boni i rząd Tuska uważa jednak, że te umowy [śmieciowe] są problemem społecznym i należy próbować coś z tym zrobić. Czy im się uda, nie wiem, ale mają u mnie plus za to, że widzą problem i szukają metod przeciwdziałania. Na tym polega prawdziwa lewicowość.

...ale po wyborach orientuje się, że gadanie się skończyło, a zarząd przygotowuje redukcję kosztów przez m.in. cięcie zatrudnienia, współzakłada zatem związek zawodowy w swojej korpo (i dobrze), niemniej ironizuje nadal, kpiąc z „lacanistycznych żiżkologów”, co to oderwali się od Prawdziwych Potrzeb [prekariackiego] Ludu, choć to właśnie one/oni szczepili na polskim gruncie krytyczną refleksję na ten temat (niektórzy nawet twierdzą, że i działania praktyczne) lata przed cytowanym wyżej strzelistym aktem zawierzenia władzy.

Inny ironiczny redaktor zaprosił do radia jakichś jebniętych i wulgarnych hipsterów, żeby porozmawiać z nimi o proteście przeciw komercjalizacji teatru (tak zgrubnie to streszczając), ale służba nie drużba, więc:

[...] ironizował: – Zbieraliście też przy okazji protestu podpisy w sprawie kucharek?

Że ta ironia taka jakaś marna? Że łączące obu ironicznych redaktorów poszukiwanie poklasku poprzez wspólnotę obrechotania to smutny (ekhem, wesoły) populizm, nie mający wiele wspólnego z krytyczną postawą niegdysiejszej (to jest – nie tej z zarządu) liberalnej ironistki?

Ale czasy są ciężkie, proszę państwa. Niech więc spadają ci, którym się nie podoba poczucie humoru ironicznych redaktorów. Histeryczne, obrażalskie smutasy – wysiadka!