Jednym z dominujących, archetypicznych motywów we współczesnej niemieckiej komedii romantycznej jest topos mezaliansu (kopciuszkizm), w którym książę spotyka dziewczynę z innych sfer, a ta – całkiem odmiennie od dziewcząt z jego sfery – okazuje się osobą mediatorem, idealnym materiałem na pierwszą damę, kimś, kto dzięki rozlicznym i niekonwencjonalnym zaletom gwarantuje miłość ludu i odrodzenie imperium. Jak to w Niemczech, książę okazuje się praktycznie zawsze przedstawicielem biznesu z tradycjami, dzierżonego przez stary arystokratyczny (często) ród, któremu to biznesowi trzeba wszelako pewnego odświeżenia, pewnej dynamizacji (zwłaszcza w sytuacji – również częstej – wiszącego nad produkcją strajku, wrogiego przejęcia czy nieudolności [arystokratycznego] zarządu itp.) i tu – zadanie dla dziewczyny.

Inaczej jest we Francji, tam – tradycja rewolucji burżuazyjnej zobowiązuje – arystokracja, jeśli się pojawia, przedstawiana jest nadprzeciętnie często w perspektywie satyrycznej, a mezalians ma wymiar obustronny: jedni mają kasę, drudzy [tylko] herb i kulturę, zatem po mnóstwie zabawnych qui pro quo strony uznają swoją równość‐w‐odmienności, przynajmniej w komediach romantycznych; zresztą topos mezaliansu nie jest aż tak dominujący jak w Niemczech.

Amerykańska komedia romantyczna nie ma dominujących (klasowych) toposów, panuje różnorodność. Polska komedia romantyczna, która jest popłuczyną po amerykańskiej, nie daje – w odróżnieniu od niemieckiej czy nawet francuskiej – żadnego wglądu w stratyfikację społeczną.

Żadnego w nią wglądu nie daje też (niestety popularne w sąsiadujących ze mną rejonach internetu) marszczenie mema klasizmu, a właściwie memów (w liczbie mnogiej), a właściwie trzy‐ lub dwu‐literowych skrótów, radośnie importowanych z rejonów, w których właśnie podlegają semantycznej destabilizacji.

Na ten rodzaj intelektualnych rozrywek chciałbym odpowiadać klapsizmem, co, przyznacie, jest i tak łagodną odpowiedzią.

* * *

Owszem, w Polsce (bywa, że na serio) uprawiane są klasowe narracje, na przykład uparcie odgrzewany przez „Politykę” czy „Gazetę Wyborczą” (dziwimy się, ale już tylko lekko) mit polskiej arystokracji. Mamy warstwy społeczne, o wciąż wysokiej dynamice zmian, którym daleko do okrzepnięcia wzdłuż, na przykład, dziedziczenia. Mamy mity kastowe (typu: lekarze rodzą lekarzy, prawnicy – prawników, profesorowie – profesorów #oh‐wait). Mamy wreszcie sytuacje strukturalne, jak na przykład prekariat: ludzi z najrozmaitszych warstw i w najrozmaitszych położeniach – obok studentów piszących magisterki są osoby po przejściach, w tej paradoksalnie dobrej sytuacji, że w ich regionie kraju istnieją oddziały telekomów, zatrudniające w call‐center, a obok nich wysoko kwalifikowani specjaliści zredukowani w ramach kryzysu.

Mamy też rozległą emigrację zarobkową, nie na tyle rozpoznaną i opisaną, by nie zaciemniała i tak dość mglistego obrazu.

Jedyną klasą, której istnienie nie budzi wątpliwości i którą potwierdzają najrozmaitsze statystyki, jest underclass, ludzie‐poza [systemem radośnie importowanych dwu‐ czy trzy‐literowych skrótów], czyli grupa – o paradoksie! – z definicji nie mieszcząca się w paradygmacie klasowego opisu.

* * *

Dlatego ogłaszam: nie przychodźcie do mnie z gadką klasową bez twardej socjologii w łapie. Bo spotka was – klapsizm.

I dotyczy to także (czy może: zwłaszcza) orędowników technoklasizmu, tych, co to wyróżnik klasowy (fakt, że namacalny) czynią ze stanu posiadania w dziedzinie gadgetry. Ajfoniarze kontra androidowcy, itp. Embargizuję was, koleżanki i koledzy, niniejszym.

Oczywiście, jest też proste wyjaśnienie: że to wszystko (co zaczęło mi – no, jednak – już nieznośnie doskwierać ostatnio) jest uporczywym trollingiem, podejmowanym i ciągniętym dla osłodzenia nudy w smutnym polskim internecie. Jeśli tak, proszę pokornie: zmieńcie temat, hę?