@ galopujący major:

Rorty (w tej samej Przygodności, ironii, solidarności) pisze:

Lecz nawet jeśli mam rację, sądząc, że kultura liberalna, której publiczna retoryka byłaby nominalistyczna i historycystyczna, jest zarówno możliwa, jak i pożądana, nie posunąłbym się do twierdzenia, że mogłaby bądź powinna istnieć kultura, której publiczna retoryka byłaby ironiczna. Nie potrafię wyob­razić sobie kultury, która uspołeczniałaby młodzież w taki sposób, by budzić w niej ciągłe wątpliwości co do samego procesu uspołecznienia. Ironia wydaje się czymś z istoty swej prywatnym. Zgodnie z moją definicją, ironistka nie może sobie poradzić bez przeciwstawienia słownika finalnego, który odziedziczyła, słownikowi, który usiłuje sama dla siebie stwo­rzyć. Ironia jest czymś, jeśli nie z istoty swej wrogim, to przynajmniej reaktywnym. Ironiści nie potrafią się obyć bez czegoś, w co by powątpiewali, od czego byliby wyobcowani.
[podkr. jego]

Jeśli (liberalnie‐ironiczny) „właściciel” dyskursu dominującego mówi ironicznie oponentom „ej, idźcie se załóżcie własny dyskursik i podkarmcie go tak, żeby dominował, co za problem?”, to jakby spełnia charakterystykę wizji, trudno wyobrażalnej dla Rorty’ego. Próbuję tu przemyśleć sytuację, w której ironia – wydajna broń przeciw uroszczeniom monoidei, skrywającej interesy za pozorem JedynoSłuszności – zaczyna służyć jako narzędzie wykluczania.

wo :

Nie są psycholo– (znów coś dopisałeś!).

Zwracasz się do mnie, pisząc o moim „problemie, oczekiwaniach, marzeniach”. Jeśli uważasz, że dopisuję, to, cóż, uważaj.

galopujący major :

Hm, ja rozumiem trudności w wyobrażeniu sobie przez Rorty’ego kultury, która będąc w centrum, jednocześnie kwestionowałaby własną pozycję, poprzez ciągłe podważanie, nie tylko własnej jakości, ale i samego sensu swego istnienia. Być może jedynym wyjściem jest podkreślanie przygodności, przypadkowości zajmowania takiej pozycji.

Rorty daje pewną (polityczną) odpowiedź (ten człon „solidarność” w tytule nie jest przypadkowy). Ostatni, długi cytat, z samego zakończenia książki:

chcę odróżnić solidarność ludzką jako utożsamienie się z „ludzkością jako taką” od solidarności ludzkiej jako niepewności, którą stopniowo, w ciągu kilku ostatnich stuleci wpajano mieszkańcom państw demokratycz­nych – niepewności co do własnej wrażliwości na cierpienie i upokorzenie innych, wątpliwości, czy aktualne rozwiązania instytucjonalne są odpowiednie do tego, by radzić sobie z tym cierpieniem i upokorzeniem, otwarcia na możliwe alternaty­wy. Owo utożsamienie się wydaje mi się rzeczą niemożliwą – wymysłem filozofów, nieporadną próbą sekularyzacji idei zjednoczenia z Bogiem. Owa niepewność w stosunku do samego siebie wydaje mi się charakterystyczną cechą pierwszej epoki w historii ludzkości, kiedy to duże grupy ludzi zdołały oddzielić pytanie: „Czy podzielasz nasze przekonania i prag­nienia?” od pytania: „Czy cierpisz?”

W moim języku oznacza to zdolność do odróżniania kwestii, czy ty i ja mamy ten sam słownik finalny, od kwestii, czy odczuwasz cierpienie.

Odróż­nienie tych kwestii pozwala oddzielić pytania publiczne od pytań prywatnych, pytania o cierpienie od pytań o cel życia ludzkiego, domenę liberała od domeny ironisty. Pozwala przeto tej samej osobie być jednym i drugim.

Jest to też zarazem jedna z możliwych odpowiedzi (perspektyw krytyki) wobec problemu zarysowanego w blogonocie.

Ale tak naprawdę blogonocia pojawia się w innym, mniej politycznym, a bardziej kulturowym kontekście „tropienia obowiązku ironii” jako przyczynka do konieczności / możliwości (i sensu) pojawienia się perspektywy postironicznej. Temat jest rozległy, zagrożenia dryfem (i flejmem) poważne, a mnie ścigają IRL, więc przepraszam, jeśli nie pociągnę tego subwątku aż tak, jak by można.

inz.mruwnica :

Być może nieco się zagmatwaliśmy w czymś w istocie prostym.

No, nie wiem, czy prostym. Wulgarna teza postmodernizmu (założenie: „wszystko już było”) jest taka, że mówienie serio (wprost) grozi obsunięciem się w banał i kicz. Scena (peronowa), w której Hugh Grant usiłuje wyznać miłość (or compatible) Andie MacDowell: nie może ją łupnąć między oczy prostym „ajlawju”, wije się i kombinuje, jak zmontować „oryginalne zapożyczenie”. To niezbyt komfortowa sytuacja, być pod taką presją („obowiązku ironicznego”).

Tymczasem sens „postironii” jest postironicznie banalny: „to co po ironii”.

Ale nie ma (nie będzie) „po”. Utracone dziewictwo nie odrośnie, nie bez śladów. Mówi się.

Co zrobić kiedy na prośbę „bądźmy przez chwilę poważni” sala wybucha śmiechem biorąc to za przewrotny żart? Co po orgii?

Z jednej strony żyjemy w kulturze maszapu, to się raczej nasila, niż słabnie (?). Z drugiej – ta orgia od dłuższego czasu nie wydaje się znowu tak cholernie przyjemna i ekscytująca. No i trzeba popatrzeć na stawki „orgiodzireja”, stary problem wciskania potrzeb w brzuch.

W „mejnstrimowym” sensie (czy ja to mówię ironicznie?) postironia nie chodzi jako „minęliśmy ironię, uff, co dalej”. Chodzi jako „mroczna schizofrenia uprawiana pod butem dekonstrukcji i ironii”. Próbuje się nadać nowy, pozytywny sens zamierzchłym terminom typu „dwójmyślenie”. Patrząc po całości, widzimy retorykę wyzwoleńczą, czy może „jak żyć pod okupacją”.

Zironizować macki ironii, a w powstałej luce snuć prywatny tekst o uczuciach.