@ telemach:

Uzupełniłem podpisy. Ale, choć cywilizacyjnie masz rację, to jednak tutejsze podglądanie (gdyby nie homeopatyczny zasięg tego bloga, zastanawiałbym się nad prawami autorskimi, znowu: teoretycznie reprodukowanie bez zgody jest na bakier z prawem, choć, hm, czy google płaci wszystkim, których [treści] indeksuje i udostępnia?), a więc tutejsze podglądanie nie jest działalnością wystawienniczą, nawet amatorską.

Po drugie, jakie szanse, że ktokolwiek z czytelników [tego bloga] obejrzy na żywo oryginały? No dobrze, niezerowe. Ale też każdy może znaleźć na temat wymiarów dokładnie tyle, ile i ja mogę odszukać, nie mam dostępu do informacji spozasieciowych. Niczego nie ukrywam.

Krótko mówiąc, trochę jednak marudzisz.

@ telemach:

(Fajne.) W pracach Burgerta można znaleźć pewne przesłanki pośrednie, jesli się nie ma warsztatu miniaturzysty, ląduje sie powyżej pewnego minimum wymiarowego, choćby z powodów technicznych. Co działa szczególnie przy dużym nagromadzeniu form nazwijmy: detalicznych. Ale, masz rację, w wyniku i tak można obstawiać coś pomiędzy rozmiarem ściany domu pokoju mieszkalnego a rozmiarem ściany galerii formatu dworca kolejowego (gość malował i takie, i takie; co rano całował go w czoło demon pracy).

Z drugiej strony – sieć. Oglądam reprodukcje na ekranie monitora (solidnych rozmiarów i wystarczającej rozdzielczości) i moją główną troską jest jakość tych odtworzeń: czy powiększone zachowają ostrość? Czy może, jakże często, rozpłyną się w „artefaktach jpga”. Nigdy nie zobaczę absolutnej większości tych obrazów inaczej; jakie ma dla mnie znaczenie kontekst „architektoniczny”? (Z trzeciej: odbiorniki sieci. Pozdrawiam właścicieli smyrofonów.)