Trafiło mi w ręce parę ostatnich numerów tygodnika „Polityka”, pisma – to hipoteza – zadowolonych z siebie mieszczan, które na tym blogu pojawiało się głównie za sprawą kpin z redaktora Szostkiewicza. Baczyński, ozdoba warszawskich rautów, Passent, żywa skamielina, Sobolewska, alibi pisma w sprawie kultury, z nowszych Hartman, usilnie i z sukcesem pracujący na spadek szacunku, dwoisty Żakowski, który, to dość paradoksalne, w „Polityce” realizuje swoją umiarkowaną, centrową osobowość, lewicowy „radykalizm” rezerwując dla „Wyborczej” czy „Krytyki Politycznej”, omszały Groński (pisuje on jeszcze?), który jakoś nigdy mnie nie śmieszył.

I wreszcie pomnikowa postać Janiny Paradowskiej. W ostatnim (44/2015) numerze pisze:

Lewicę walczącą zaciekle z PO z lewa obszedł Adrian Zandberg z Partii Razem i na finiszu wypchnął ją z Sejmu.

Przypadek Zandberga jest zresztą ciekawy z wielu względów. Oto okazuje się, że jeden występ, potem dodatkowe dwa, trzy w telewizyjnym studiu wystarczą do „objawienia się” lidera. Przedstawiciel partii, która szczyci się hasłem, że „polityka może być inna” i nie polegać na bieganiu po telewizyjnych studiach, wygrał swoje ponad 3 proc., a w ślad za tym tak ważne dla rozwinięcia działalności finansowanie z budżetu, właśnie dzięki tymże pogardzanym studiom. Pokazał jednak, że ma polityczną osobowość. A już co mówił, to mniejsza. Nie miał czasu, by powiedzieć o radykalnie wysokich podatkach, o planach budowy wielkiej liczby mieszkań komunalnych i innych pomysłach rujnujących nawet budżet państw o wiele od Polski zamożniejszych, czyli o utopijnej wizji państwa do bólu socjalistycznego.

Co zdanie, to albo kłamstwo, albo do bólu głupie. Paradowska, pomnik okołopolitycznej paplaniny.