Miałkość poglądów redaktora Szostkiewicza, jego intelektualny konformizm, zniechęca do zabierania głosu – co przeczytam jakiś jego felieton w „Polityce” (autodiagnoza: najwyraźniej z nudów), którego zawartość budzi sprzeciw, to mi chwilę później opada, takie to mdłe i mydłowate. Tym razem jednak (pomyślałem) nada się redaktor na odmrożenie bloga (blogi, widzę po okolicy, w ogóle źle znoszą uporczywie niskie temperatury).

Pisze tak:

Nie jestem apostatą ani nie zamierzam nim być. Ale uważam, że każdy ma prawo być apostatą, wierzącym albo ateistą. Z tym, że chyba w tych polskich apostazjach nie o to chodzi, by raz na zawsze zatrzasnąć za sobą drzwi, lecz częściej chodzi o kasę.

Za czym rozwija, że to kasa polskich katolików w Niemczech, którzy nie chcąc płacić obowiązującego tam podatku kościelnego, próbują wystąpić z KK. Owszem, zauważam, że ubezpiecza się słówkiem chyba, ale oznacza to, tym bardziej, że to zkciukassane fantazje redaktora, nie poparte żadnymi twardszymi danymi. Jest też w tym podtekst osądu moralnego: widzicie? nie chodzi o żadne tam względy ideowe, a o kasę: a fe.

Otóż żadne „a fe”. Jeśli uważamy, że podatki są fajne [*], to kwestia ich płacenia jak najbardziej dotyczy względów ideowych. W Polsce, niestety, płaci się na rzymskokatolickiego pasożyta niezależnie od wyznania, na pomysł (dość banalny), by skorzystać z płatniczych wzorców niemieckich, hierarchowie standardowo wstrząsani są książęcą zgrozą.

Na insynuacje redaktora odpowiedź winna więc brzmieć: wszystkim nam, dymanym polskim obywatelom, powinno chodzić o (tę) kasę. Jest jednak i inny, bardziej podstawowy wymiar tej sprawy: kwestia praw obywatelskich. Szostkiewicz niechętnie przyznaje:

Oczywiście są u nas także apostaci ideowi. Niektórym z nich zależy, by po nich w Kościele nie został najmniejszy ślad. Żądają nawet wygumkowania siebie z ksiąg chrzcielnych. Ale to chyba apostaci ekstremalni (mają swój portal apostazja.pl), którzy chcą innych do apostazji namawiać, a nie tylko rozstać się z Kościołem prywatnie i na tym poprzestać.

Ten cytat sponsoruje słówko nawet. Żądają nawet..., bezczelni. Sytuacja jednak jest taka, że się traktuje (pełnoletniego obywatela, wyposażonego w pełnię przysługujących mu praw) jako zakładnika woli jego rodziców sprzed co najmniej 18‐tu lat. Niemowlak nie był zdolny wyrazić woli przystąpienia do organizacji wyznaniowej, a jeszcze do tego – dożywotniego. Kiedy już obywatel po skończeniu 18 lat może uzewnętrznić w pełni swój prywatny stosunek do uczestniczenia (w jakiejkolwiek formie) lub nieuczestniczenia w związku wyznaniowym (prawo gwarantowane przez, haha, konstytucję), słyszy: „a kuku, twoje dane osobowe i domyślne zaliczenie w poczet katolików, na imperialną chwałę KK, będą pokutować w księgach parafialnych po wieki wieków, i co nam zrobisz?”.

Nie w tym problem, że się KK upiera przy swoim, powołując się na wewnątrzorganizacyjne instrukcje, a w tym, że państwo mu na to pozwala. Dane osobowe gromadzone wbrew wyraźnej woli obywatela przez ponadnarodową korporację wyznaniową nie podlegają ochronie GIODO:

W końcu kilka spraw skończyło się w sądzie. Występujący procesują się jednak nie z proboszczami, ale właśnie z GIODO, który twierdzi, że na przeprowadzanie inspekcji w kościołach i związkach wyznaniowych nie zezwala mu ustawa o ochronie danych osobowych.

A im bardziej społecznie umacniany jest pogląd, że dochodzenie tych praw obywatelskich to postawa ekstremalna, tym mniejsza szansa na uporządkowanie prawa w tej dziedzinie. Dzięki m.in redaktorowi Szostkiewiczowi z jakoby lewicującego tygodnika „Polityka”.

[*] Chciałem zalinkować tekst Dunin pod tym tytułem, GW z 2007 roku, lecz zniknął z archiwum Wyborczej jak sen jaki złoty, search w archiwum niby go znajduje, ale kliku‐klik i... 404; na szczęście jest w polecanej już tu książce.