O łapaczach snów mówią tak:

składa się z sieci wplecionej w okrąg wykonany
ze sprężystego drewnianego pręta (na przykład wierzby)

spotykane są też łapacze w kształcie kropli wody
wewnątrz ramy wpleciona jest schodząca się spiralnie ku środkowi sieć
ze ścięgna, włosia lub rzemienia
przyozdobiony jest zwykle piórami, paciorkami i innymi

wieszane nad posłaniem lub przy wejściu do domostwa

I wyjaśniają:

sny nawiedzające śpiących w domu musiały przejść przez –
gęsta sieć miała przepuszczać jedynie dobre sny
a zatrzymywać nocne mary które ginęły

taki sen miał łapać się w sieć i spływać po piórach

A od siebie dodam:

chętnie używane jako motyw tatuaży
szczególnie przez piękne kobiety (co jest rodzajem
pleonazmu) chyba że zdjęcia tych nie dość pięknych
unikają złapania przez wyszukiwarki

* * *

Tomik Adama Pluszki Zestaw do besztań ma podobną naturę, choć jest urządzeniem o innym, właściwie przeciwnym przeznaczeniu. Snów (ni drzemki, ni mary) nie da się powstrzymać, są one bowiem sednem somy i nadchodzą od środka. Złapacz (ten tomik) je ujawnia, piórem (!) nadaje kształt, odkłada w miejsce, w którym przestają być czynnikiem rozkładu osoby śniącej, ogniwem znużenia i trwogi, baterią rozpaczy, z której tylko czarne światło, noc.

Mimo to wiersze zawarte w tym tomiku rozkładają (na łopatki); śmierciowy tomik Dariusza Suski Wszyscy nasi drodzy zakopani (niczego mu nie ujmując) jest przy Zestawie jak papierowy kapelusz złożony z gazety przy trupie w stadium „robaki zaraz skończą”.

Ktoś, kto śni taką wizję, warjuje albo poddaje życie. Skądinąd jednak wiadomo, że autor ma się (oby) dobrze, na miarę możliwości. Najwyraźniej zatem ów złapacz zadziałał. Mogę więc zaryzykować i polecić: kupcie, czytajcie, zwłaszcza gdy ktoś nie jest pewien, w którym miejscu rozjazdu, rozszczepienia [Ścieżki już dawno temu przestały się pokrywać z chodnikami, a ludzie z człowiekiem.; s. 46] się znajduje.

Tematem Zestawu – wybaczcie brutalność sformułowania – są ponure przygody mięsa. Tego, które dorasta, dojrzewa, choruje, śni, umiera, (śni). Które zjada innych. Które jest, oczywiście, zjadane. Plan dźwiękowy współtworzą sygnały karetek, small talk szpitalnych poczekalni, niejasne odgłosy [Gdzieś w oddali grzmi. Albo spadł samolot, trudno się rozeznać.; s. 53], samochód uderzający w ciało, szelest liści, którymi przysypuje się truchło. Scenografię odtwórzcie sami. Aktorzy to psy [i] dzieci, ich starsze rodzeństwo, oraz wszelkie mięsne stworzenie. W piżamie czy sutannie, biegające po podwórku czy leżące w kostnicy, fruwające czy martwe.

Zacytuję dwa.

Beztlen

W szpitalu trwa fiesta. Zleciały się dzieci,
zleciały się ptaki, a jakże, te czarne: gawrony,
gołębie, przybieżą muflony, dlaczego nie, czego
się nie robi dla dzieci.

Zleciał się też personel. I kot z kotłowni
po łapie się liże. Witają pacholątko. Mają
zabawki, mają też zestaw do besztań. Postanęli
w koło, śpiewają wesoło.

Beksa lala pojechała do szpitala,
a w szpitalu powiedzieli,
że to końcówka, żegnamy się.
Już, już.

Ten wyżej, bo tłumaczy tomu tytuł, który może sprawiać wrażenie niepoważnego czy niejasnego. Ale działa. A drugi (niżej), bo jeden z weselszych. Żartuję.

Króliczek doświadczalny

Na balkonie łabędź, sztuczny, ale zawsze,
dom pożera bluszcz. Na łabędziu siedzi coś
i płacze. Bądź co bądź się ściemnia, więc to już,
już czas. Ładują w coś lekarstwa, a one są
słodsze niż sen, poza snem nie dają nic.

Coś siedzi na kołdrze, palce wetknęło
w misternie pozaginaną kartkę, od środka
pomalowaną dwoma flamastrami.

Piekło, niebo, czyściec, rak,
duszę masz, choć ciała brak.

Coś się kończy, coś nie zaczyna. Śpi.

* * *

Kupujcie, czytajcie, dołujcie się. Jest czym.

PRZYPISY
1. Opis łapacza snów skolażowany z wikipedii