Wzbudzając zmieszanie wśród czytelników, raz już się wynurzyłem z blogonotką o tenisie. Jak wtedy, tak i teraz podeprę się quality:

wszystko, co się robi, można robić słabo albo świetnie. Wobec Pirsigowskiego Quality dziedzina nie ma znaczenia

Tenis (pisałem) jest jednym z nielicznych rodzajów gladiatorstwa, które systemowo koegzystują z ciszą (na trybunach i w behawiorze co lepszych komentatorów) oraz stosunkowo najsłabiej poddają się presji szowinistycznego nacjonalizmu. Więc (wyznawałem) oglądam czasem telewizyjne transmisje, zwłaszcza wielkoszlemowe, bo tam najczęściej można spotkać nie tylko quality, ale i złamanie ustanowionego przez rutynę porządku dziobania („kwalifikant eliminuje rozstawionych”). Co czytane cynicznie oznacza: mniejsze pieniądze wygrywają z większymi; miły rodzaj bajki w świecie coraz silniej podlegającym narracji odwrotnej.

Ale dzisiejsza notka będzie o braku quality. Mój prywatny

ranking turniejów

wielkoszlemowych jest następujący. Najwyżej stoi Australian Open

bo pozwala zapomnieć o styczniowym zimnie i mroku (lub, jak tej zimy, o nadmiarze bieli)

Potem idzie Roland Garros i tuż za nim US Open. Paryż jest lepszy ze względu na wiosnę i fakt, że częściej zdarzają się tam niespodzianki. Najgorszy jest Wimbledon.

Dlaczego? Bo pozostałe trzy relacjonuje Eurosport, a turniej w Londynie – niestety, niestety – Polsat. Który w gronie komentatorskim zgromadził istną kolekcję pretensjonalnej niekompetencji, językowej nieporadności (albo: maniery) i – last but not least – nacjonalistycznych uniesień. A ponadto ci ludzie bez przerwy gadają, gadają, gadają. (Owszem, komentatorzy Eurosportu też się różnicują: trudno np. wyłączyć sangwinicznego Karola Stopę, ponurego kasandrę ze skłonnością do słowotoku, ale jednak ich średnia a średnia „polsatowców” to dwa różne poziomy.) Odpowiedzialnością za to szowinistyczne/gadulstwo bez wahania obciążam

dziamdzię matuzalema

czyli ciągle (niestety) czynnego Bohdana Tomaszewskiego. Jeśli nie wspomina akurat przedwojennych polskich tenisistów (których dokonania są mniej niż nieistotne), to wpada w jakieś żenujące psychololo („ach, proszę państwa, jakiż to wrażliwy chłopak, jak on walczy i jak on przeżywa”). A jeśli nie robi akurat ani jednego, ani drugiego, to gada (gada, gada, gada) bez przerwy, nawet o tym, żeby... tyle nie gadać („panie Marcinie, ale może nie komentujmy każdej rozgrywanej piłki”), niemniej przeto tym samym znowu gada, zamiast wreszcie #do‐jasnej‐cholery zamknąć paszczę!

Tak, to on sączy w co drugim komentarzu atmosferkę „och, polskość”, to on nie może inaczej niż „nasza Isia”, „ten nasz chłopak [Janowicz]”, „mamy dziś święto polskie, a przed wojną...” itd., itp., do wyrzygu. To znaczy do (nieuchronnie następującego) wyłączenia fonii w telewizorze (przez co oglądacz, czyli ja, traci jeden z ważnych wymiarów spektaklu, czyli odgłos łup‐łup piłek, zduszone „och!” widowni i inne budujące atmosferę elementy dźwiękowego tła). Proszę państwa, nawet gdyby komentatorzy Eurosportu nie opierali się szowinistycznej pokusie (a opierają się, naprawdę, dość dzielnie), to dzisiaj, w erze cyfrowej telewizji, można w Eurosporcie przełączyć dźwięk na komentatorów angielskich i doznać – w razie potrzeby – natychmiastowej ulgi! A w Polsacie? Nie żartujcie, nie ten target, polskość musi być zagrzewana i wspierana, by mogła katarktycznie wybuchnąć:

ła, kurwa, idź pan w chuj z takim machaniem, kurwa, ja pierdolę, była taka szansa, gnój

co odnotował kolekcjoner zgierskiego bloko‐folkloru w momencie, gdy Lisicka („dwudziesta czwarta eliminuje rozstawioną”) posłała Radwańską do domu. I bardzo dobrze, jaka szkoda, że nikt wcześniej tego nie zrobił.

Owszem, wszyscy wiedzą (a jeśli nie wiedzą, to właśnie im to uświadamiam), że topowi gladiatorzy tenisa są

mocno nienormalni

z dwóch powodów: przeważnie mają chore relacje z rodzicami, którzy od najmłodszych lat muszą czynnie wspierać trening&biznes, aby rękami dzieci ustawić się finansowo na przyszłość. No i wszyscy oni są milionerami. Większość nie jest też zbyt mądra (to żaden zarzut, goła obserwacja).

Ale również w tym gronie są tacy i są owacy. Doskonale wiedzieli o tym Amerykanie, prezentując Brytyjczykom w 2004 roku (kiedy Andy Murray dopiero zaczynał karierę, a wyspiarski tenis stał pod znakiem anachronicznej, choć sympatycznej ikony postkolonialnego dżentelmeństwa, Henmana, tradycjonalisty od „serve & volley”) film Wimbledon o bezpretensjonalnym, ubogim i niezmanierowanym outsiderze Angliku, który nie tylko zdobywa mistrzostwo w singlu, ale i nie traci ukochanej Kirsten Dunst (jak zwykle uroczej). Ta bajka nie odniosłaby sukcesu, gdyby była w całości kłamstwem.

Otóż „nasza Isia” należy do gorszej części tenisowego establiszmętu: to, że patałaszy, to drobiazg, tenis kobiecy pełen jest patałaszenia, gorzej, że patałaszy z megafochem, bez żadnej klasy. By tak rzec: po polsku.

Mam więc nadzieję, że Lisicka wygra tegoroczny Wimbledon, należy jej się za samo to, że pokonała ponury czołg pn. Serena Williams (ta to dopiero jest nienormalna, spełniając bez reszty wszystkie trzy wymiary – pieprznięci rodzice, milionerka, itd.). Byłaby to doprawdy wisienka na polsko‐tenisowym torcie, który niech się pod jej ciężarem ugnie i rozpadnie, zabierając ze sobą dziamdzię i pindę (a widownia Polsatu niech wraca do piłki nożnej, na wieki wieków amen).