W niejakim nawiązaniu do dubstepu dziś przemówi Bartosz Sadulski („w niejakim nawiązaniu”?! chopie! z takim językiem spadaj na drzewo! – na las?):

feeria dialektyczna

znacie carlosa? odszedł 
po 12 latach zupełnie bez słowa 
a ja się miotam jak żyd po pustym 
zbiorze zastanawiając się czy książki 
i dziwki można brać do łóżka albo 
jak właściwie wymawia się shoegaze 
czym się różni nowa fala od zimnej 
poza temperaturą i jak długo można 
tkwić w martwym punkcie nie dodawanym 
do ogólnego rachunku gry symbolicznie 
interesującej świat – można mieć pretensje 
że zmieniam zasady w jej trakcie 
jak się zmienia pozycję w pokoju 
udając jednocześnie że nikogo w nim nie ma 
co jest szczytem właśnie dlatego szugejz 
szugejz najpiękniejsze dla dj-a

Bohater liryczny ma bodaj pewien problem, i to – mam wrażenie – głównie ze stematyzowaniem własnego dyskomfortu. Życzmy mu powodzenia, gdy tak się miota jak żyd po pustym / zbiorze.

Mnie natomiast ostatnio męczy nie napisana blogonota o pretensjach teologii (i o tym, że ta spekulacja wyczerpała się nadaremno), ze szczególnym uwzględnieniem teomorficznej roli zasady wyłączonego środka (teraz rozumiecie wybór tego właśnie wierszyka, nespa). „Albo bóg jest, albo go nie ma” – to zdanie poraża swoją bezczelnością! Jeśli uda mi się zstęp z na‐lasu, może to rozwinę. Baj.