Tania akcja polega na stworzeniu pozorów ważności lub sensu przyzerowym kosztem. Tanią akcją jest wstępniak w „Gazecie Polskiej”, słowa „jak wiadomo” (np. w zwrocie „jak wiadomo, aborcja jest złem”), marszczenie zleżałego mema, kompulsja, z jaką Michnik dodaje do każdej retorycznej „podłości” obowiązkowo „nikczemność” (a mógłby wreszcie zajrzeć do SJP i przekonać się, że to synonimy), populizm (z definicji). Tanie akcje emituje Inercja S.A.

Obieg tanich akcji tworzy ekonomikę dyskursu władzy, wyznacza średni horyzont poznawczy, obiegowe opinie to niewidzialna (i wirtualna) waluta opłacająca tanie (tj. uzyskiwane przyzerowym kosztem) lojalności.

W artykule Guardiana A life in writing: Slavoj Žižek jego autor – w związku z wydaniem kolejnej niepotrzebnej książki – relacjonuje rozmowę z Žižkiem. Zajmują się między innymi fałszywką na Facebooku, która oznajmia, że Žižek i Lady Gaga scementowali swój związek (duchowy, intelektualny, whatever) dekonstruując patriarchat, feminizm i zbiorową odpowiedzialność ludzkości. Žižka to bodaj bawi, aż do wzruszenia ramion, a wywiadowca Guardiana wrzuca bieg „nasi czytelnicy chcieliby wiedzieć” i pyta: „Jak spędziłbyś wieczór z Lady Gagą?” (oto jest pytanie).

He chuckles, but waves away the question [chichocze, ale odrzuca pytanie]

Co wywiadowca komentuje tak:

Žižek does many things in conversation but answering questions isn’t one of them [w trakcie rozmowy robi wiele rzeczy, odpowiadanie na pytania nie jest jedną z nich]

...utrzymując się w konwencji „lekko i dowcipnie”. Žižek jest fleją, trollem, raczej felietonistą niż filozofem, prowokatorem; jest niepoważny. Lekką‐i‐dowcipną uwagę wywiadowcy można opatrzyć komentarzem „jakież to niezaskakujące” i dokonać (tym samym) realokacji taniej akcji; ma się przy tym alibi (pozostajemy w trybie lekko‐i‐dowcipnie), nawet jeśli się nie czytało żadnego dłuższego tekstu Žižka.

Oglądałem Žižkową The Pervert’s Guide to the Cinema i miałem fun. Mogłem się nie zgadzać z tym i owym (choć zanim dałbym temu wyraz na piśmie, to jednak na wszelki wypadek obejrzałbym ponownie film, którego dotyczyła teza budząca niezgodę), ale przeważnie mnie zaskakiwał swoimi flejowatymi, trollistycznymi i skośnymi spostrzeżeniami. (Gdy się czyta Žižkowe cegły, co i raz człowiek nadziewa się na powtórzenia tych spostrzeżeń, wprost lub wariantywnie; najwyraźniej jest to jednak budulec megafelietonu Žižka o kulturze, a nie doraźne improwizacje.)

A po 120 stronach o Kieślowskim w Lacrimae rerum nie ma się wątpliwości – nawet jeśli sam reżyser i jego gniotowate dzieło są raczej pretekstem do rozważań ogólniejszych – że Žižek widział filmy, o których pisze.

Więc gdy do wątku ws. nieodpowiadania na pytania podłącza się jakiś bubiszon z tekstem o „kolesiu”, co to „nie dość, że nie obejrzał filmów, o których mówił [w Pervert’s Guide], to jeszcze śmiał się z własnych płaskich dowcipów”, myślę sobie: „koleś, tania akcja”.