Nie wiem, gdy pisze „w pewnym sensie” i „swiat” i „zachowuje sie” i „jak”, i potem cytuje Szekspira, to byc moze – uwaga – uzywam ilustracji wlasnie wypowiedzianych pogladow. I nie mowie wcale przez to, ze „w naszym swiecie, jakkolwiek nazwiesz roze, bedzie ona pachniala jednakowo”?

Just guessing.

Widze, ze Mieczysław Krąpiec jest Hitlerem rozmow o epistemologii, hence: prawo Krąpca, trzeba je jakos ladnie kiedys sformulowac. Ale my tu nie o tym.

Oszalowanie jest tym, o czym marzyles przed lektura Umberto Eco, i wtedy zrozumiales, ze cos takiego istniec nie moze. Swietnie, pozbyles sie ukaszenia platonskiego. Kiedys bedziesz mial moze czas na rozwazenie kwestii takiej, ze swiat epistemologii jest odrobine bardziej skomplikowany, i ze brak platonskiego nieba nie pociaga za soba relatywizmu.

Oraz książka habilitacyjna „Co się komu wydaje”.

nameste :

Nepotyzm wydawniczy?

Również, w konsekwencji.

nameste :

Rzeźba może być tworzona przez dodawanie koniecznego materiału, albo odłupywanie zbędnego.

Wręcz przeciwnie – rzeźba to przede wszystkim usuwanie nadmiaru (co ponoć wyraźnie widać w niemieckim bildhauerei), jeśli dodajesz to nie rzeźbisz, tylko lepisz.

ziel :

w jaki sposob ogranicza nas to, ze nauczylismy sie jazdy na rowerze (ze nauczono nas regul, jak jezdzic na rowerze)

Tracimy wolność (możliwość) wywrócenia się na rowerze. Oraz – używania go w sposób niezgodny z przeznaczeniem, które teraz już znamy.

nameste :

Nie żeby to było jakoś bardzo istotne.

Jest o tyle istotne, że usuwanie zbędnego nadmiaru by pozostawić to, co niezbędne jest znacznie większą (^^J) sztuką niż lepienie czegokolwiek.

inz. Mruwnica :

Reguła jest predykatem. Jeżeli nie jest tautologią, a ma być z założenia spełniona, to wyznacza podzbiór dziedziny. Ogranicza

Jesli ten podzbior (a czasem nawet dziedzina) byla osobie nieznana, to otwiera, nie ogranicza, jak wyzej.

I jaka instytucja spoleczna „żąda” tego, bys dzialal wg regul jezdzenia na rowerze? Rower, dzieki nauczonej (incorporated) regule, nabiera dla Ciebie sensu, ale mozliwosc jezdzenia pozostaje hipotetyczna (nie staje sie imperatywem).

To ja może doopiszę o co chodzi z rowerem.

Jeżdżenie nie jest zestawem reguł, bo i przeważnie ludzie nie wiedzą jak jeżdżą na rowerze: większości wmawia się, że to efekt żyroskopowy kół, w rzeczywistości to wykształcenie odpowiedniego odruchu skrętu kierownicą w momencie przechylania się (wprowadzenie roweru w łuk w kierunku przechyłu powoduje, że siła odśrodkowa wyprostowuje rowerzystę). Właściwie to miałem mieć już od dawna o tym notkę pod tytułem „rower i ocean”, gdzie ten fakt służyłby połowicznie jako metafora zmysłu moralnego (wszyscy to robią, ale mało kto wie w jaki sposób – co w ogóle nie jest problemem w sensie pragmatycznym).

I teraz: w zdrowym homosapiensie odpowiedni odruch istnieje, ale jest mało specyficzny: na przechył reaguje zbyt silnie lub zbyt słabo, przez co siła odśrodkowa jest nieodpowiednia. „Regulacja” polega na tym, że układ nerwowy zostaje „dostrojony” do fizyki roweru tak, że potrafi utrzymać układ w równowadze chwiejnej (tak!) poprzez zmiany dynamiczne (to co ostatnio pisałem u siebie o surferze też się tu stosuje) – balansując tylko nieznacznie wokół szczytu potencjału (pozycja pionowa).

Złudzenie „regułowości” jazdy na rowerze może wynikać stąd, że a) reguły są predykatami b) w procesie dostrajania istnieje wyraźne przejście jakościowe: nie umiem/umiem.

ziel :

Jesli ten podzbior (a czasem nawet dziedzina) byla osobie nieznana, to otwiera, nie ogranicza, jak wyzej.

OK, reguła ma moc przyciągania uwagi szczególnie na swoją granicę (miejsce, gdzie się załamuje), co może być ekskursywnie cenne. Reguła spełniana koniecznie (choć tu zawsze należy zapytać: pod jaką sankcją) ogranicza per se. Ale nawet reguła niekonieczna „ogranicza”, bo wprowadza siatkę odniesienia (what’s been seen cannot be unseen) – ojej łamię/przestrzegam regułę X.

@ ziel:

1. Ech platoniści... :D To znaczy, że reguły bytują niezależnie, jako obiektywne ideały, do których można czyjeś działanie dopasować? Jeśli wymyślę sobie taką regułę, że ludzie w czerwonych czapkach jedzą drożdżówki, to potem jest sensownym mówienie: większość osób nie podąża za tą regułą, ale spotkałem dziś w tramwaju jednego jej followera?

2. Dowody? W życiu w sądzie nie byłem. Może znajdę jakieś anegdoty, bo ja wiem, metaforę jakąś?

I jeśli chcesz nazwać coś platonizmem, najpierw zastanów się, czy wiesz, o czym piszesz.

Nawet jeśli wydaje Ci się to zabawne. Srsly.

Okeokej, dobra, głęboki oddech, nameste, sorry, że mi się ulało.

nameste :

To tylko kwestia ujęcia.

Nie, bo gdyby to była tylko kwestia ujęcia, to mówilibyśmy o jednym przedmiocie, tylko różnie ujmowanym. A tak nie jest. „Konik polowy zarysowuje coś podobnego do el” to nie reguła, to jej wskazanie. Z tego może wynikać dowolne zachowanie, z reguły nie, regułę można wykonać i nie trzeba jej interpretować. Dlatego można komuś pokazać regułę mówiąc „tak to się robi”.

Reguła jest predykatem wiążącym „stan‐rzeczy‐sprzed‐zastosowania‐reguły” ze „stanem‐rzeczy‐po‐zastosowaniu‐reguły”; jeśli się odrzuci kauzalność (i wszystko jedno, czy wyposażoną w „czas” [akcja], czy „kolejność” [dedukcja itp.]), to nie ma sensu mówienie o regułach, wtedy mówi się raczej o prawach, związkach i tym podobnych „emergencjach z poziomu opisu”.

Nie rozumiem co tu napisałeś, wytłumacz.

(1) To mogłeś sie wstrzymać z pierwszą częścią komcia, nespa.

Nie, bo miały niezależną treść. Chyba, że to było wprowadzenie do twojego, całkiem mi nieznanego języka. Ale wtedy to nie ma w ogóle możliwości spierania się i w dodatku przyjmujemy relacje nauczyciel‐uczeń. Uważasz, że to jako uczeń dowiem się czegoś ciekawego? Być może, ale tylko jeśli będziesz pamiętać, jak wielkie różnice dzielą mój i twój język.

(2) Reguła‐ruchu‐konika‐szachowego jest relacją na iloczynie kartezjańskim „wszystkich możliwych ustawień bierek szachowych na szachownicy”.

Nazywasz coś regułą, co ja, być może, nazywam jej interpretacją, jednak dalej nie piszesz o tym, co ja nazywam regułą. Ignorujesz to.

(2) Reguła‐ruchu‐konika‐szachowego jest relacją na iloczynie kartezjańskim „wszystkich możliwych ustawień bierek szachowych na szachownicy”.

a rKonika b oznacza, że ustawienie b powstało z ustawienia a poprzez wykonanie ruchu koniem.

Reguła jest predykatem.

Bez określonej praktyki nazywanej „graniem w szachy”, którą już znasz, to jest relacja miedzy czymś, a czymś. I to nie jest reguła dlatego, tylko jej interpretacja.

Używasz czasowników o niejasnej semantyce, tak się można bawić przez następne 2 lata.

To sobie zmień „wykonywać” na „przestrzegać”. A jeśli uważasz, że „przestrzegać” ma niejasną semantykę, to nic na to nie poradzę.

A generalnie, wycofajmy się z tej rozmowy, ja Ci chyba nic nie powiem ciekawego, bo Ty zdecydowanie robisz co innego niż ja. Należymy już do bardzo innych szkół i nie będę umiał uszanować twojej, jak będziemy tak pisali, a przecież jest fajna.

Zbanowanie łysolca i roztrzaskanie mu głowy pogrzebaczem podtrzymuje. Albo obicie czarnym dildo.

I za to, że coś się z cytowaniem mi poprzestawiało, ale przeklejałem z edytora, wywala mnie.

Kiedyś byłem z rodzicami nad morzem w ośrodku wczasowym. KaOwiec zorganizował konkurs szachowy. Dwóch chłopaków grało poruszając bierkami zgodnie z przyjętym zwyczajem: koń tak‐a‐tak, wieża tak‐a‐tak. Jedynie nie przyswoili sobie idei szachowania, więc wszystkie partie kończyli zbiciem króla przeciwnika. Byli przekonani, że grali w szachy i ja jako ich kolega nie śmiałem im tłumaczyć, że robią to źle.

Reguła wymaga istnienia zewnętrznego autorytetu, który nakłada na „to co robili Krzyś z Marcinkiem od 11:00 do 11:18” predykat i po jego obliczeniu mówi „to nie była partia szachów”.

Nie czuję też aby reguła była czymś diametralnie różnym od prawa. To drugie różni się tylko potęgą konstytutywnego autorytetu. Regułę szachów można złamać i zagrań nimi w warcaby, a nawet w pici‐polo na rozkazy. Regułator powie „to nie były szachy” i wróci do szafy. Bagatelizowanie prawa kończy się poważną sankcją. Czasem wsadzą za kratki, czasem pianino spadnie na głowę.