Jak zwykłem powtarzać swoim studentom, to że bohaterowie są chodzącymi stereotypami, to jeszcze nie znaczy, że to zły film/serial. Na ostatnich zajęciach tym komentarzem opatrzyłem „Gran Torino” Clinta Eastwooda (Walt Kowalski to po prostu wcielenie stereotypowego popkulturowego Kowalskiego). O ile dobrze pamiętam, mówiłem to też przy okazji „Przystanku Alaska” i „Lostów”.

Zdaje się, drogi Nameste, że zastępujesz krytykę wykrywaniem stereotypów, a jak już je wykryjesz, to oznajmiasz: „zły film”. Mi Mnie się ten film bardzo podobał jako film o psychogeografii Los Angeles. To jest bardzo złe miasto, samą swoją urbanistyką skazujące mieszkańców na samotność i niedojrzałość.

Spójrzmy na znaną piosenkę „Les Champs Elysees”:

http://www.youtube.com/watch?v=uA4KihbsISU

Je m’baladais sur l’avenue le coeur ouvert à l’inconnu
J’avais envie de dire bonjour à n’importe qui
N’importe qui et ce fut toi, je t’ai dit n’importe quoi
Il suffisait de te parler, pour t’apprivoiser

Piosenka opisuje sytuację, która w Los Angeles nie może się wydarzyć – a w Paryżu (i ciągle jeszcze chyba w Warszawie?), owszem, może. Nic dziwnego, że bohaterowie „500 dni miłości” po prostu nie mogą się zachowywać tak jak bohaterowie Joe Dasina:

Alors je t’ai accompagnée, on a chanté, on a dansé
Et l’on n’a même pas pensé à s’embrasser

...a przez to nie mogą dojrzeć. A co już naprawdę najgorsze, to w Los Angeles a nie w Paryżu jest globalna stolica popkultury i to tam wymyślają za nas nasze sny. Takie niedojrzałe pojeby! To naprawdę problem.

mrw :

I sam jesteś student.

No wiem, i właśnie dlatego nie mogę oglądać filmów o emostudenciakach, bo bardzo walczę z własnym studenctwem, a one mnie cofają w rozwoju duchowym.

...oraz, co mnie mocno ubawiło – to kreślenie przez Toma kredą (!) perspektyw z do bólu nudną korpoarchitekturą w ramach Powrotu Do Powołania. OIDP on studia skończył, tylko poszedł nie w zawód, a obok. Dlatego na końcu idzie pytać o pracę, nie o studia (ale widziałem to tak dawno, że mogło mi się coś pomięszać).

Zooey jest brzydko‐zwyczajna oraz bez wdzięku, co mi jakoś przeszkadza, zwłaszcza tu, bo on za nią szaleje, a ja się w jego szaleństwo wczuć nie mogę. A są przecież kobiety nieładne, a z wdziękiem. W ogóle jest tyle aktorek, można było wziąć inną.

wo :

Często mają płaskorzeźby z alegorią Bankowości, Giełdy albo Dobrobytu, por. np. alegoria Finansów:

Ba! Najlepszy był ten fresk Diego Rivery z Leninem u Rockefellera (są archiwalne fotki np. u Koolhaasa w Delirious New York, obowiązkowej pozycji nie tylko dla architekta).

Natomiast ogólnie zgadzam się z gospodarzem, że nic z tej opowieści nie wynika

Nic nie wynika z wątku architektonicznego, poza tym, że to taki seksowny zawód i fajnie wygląda na filmach (gdzie wygląda zupełnie inaczej niż w RL). Facet nawet nie wygląda na współczesnego architekta/studenta. Może lepiej gdyby był, nie wiem, lekarzem? House pokazuje, że można nakręcić miłego soapa/comroma o ładnych lekarzach i lekarkach.

nameste :

Powtarzasz ten Straszny Ofensywny Ogólnik, gdy z kontekstu jest (powinno być) jasne, że idzie o wynikanie dla filmu, jego sensu, wydźwięku, nastroju, morału, jakiegokolwiek whatevera.

Jajakomarksista odbieram ten film jako film o alienacji. Bohaterowie z całą pewnością podlegają marksowskiej alienacji pracy, ich sytuacja zawodowa jest jej wcieleniem w czystej postaci. Nie do końca oni sami sobie zdają sprawę, że alienacja w miejscu pracy rzutuje u nich na bardzo ogólną alienację społeczną, aż do wyealienowania się od siebie nawzajem.

A bohater jednocześnie kocha utopijne pomniki wznoszone ku czci tejże alienacji w mieście, które stało się jego globalną stolicą, promieniującą alienacyjną kulturą na cały świat. Także na Bolandę, bo my tu też śnimy sny z fabryki snów.

nameste :

Są więc raczej (jednak) na kontrze, alienacja (i pro‐niedojrzałościowe działanie popkultury) nie pozostaje jako obraz globalny & konieczny.

Zgoda, choć mi się wydaje, że ona też jest zagubiona i wyalienowana nawet w towarzystwie zapraszającym ją na balangi ze względu na jej urodę („they used to call me an anal girl”). Jest ładna i to przez jakiś czas będzie jej rekompensować zagubienie w społeczeństwie, no ale co będzie po trzydziestce, nie mówiąc już o czterdziestce?

Owszem, oboje więc są wyalienowani różnie, ale jednak oboje są. I do tego mieszkają w mieście będącym pomnikiem alienacji, metaforycznie i dosłownie. Dlatego teza, że architektury LA jest tam co kot napłakał wydaje mi się zdecydowanie nietrafna, a Twoje szyderstwo – „ojej, na‐wią‐za‐nia” jest jak deklaracja dumy Wróblewskiego z Polityki, że znowu czegoś nie zrozumiał.

nameste :

 jakimś dowodem na jej alienację mógłby być chyba tylko fakt, że się związała z takim, hm, pimpusiem jak nasz bohater.

Deklarację „they used to call me an anal girl” traktujesz jako dowód tego, że bohaterka miała tak bogate życie towarzyskie i erotyczne, że jakość stosunku analnego z jej udziałem stała się żywą legendą w otoczeniu, czy raczej że w jej zachowaniu było coś dziwnego, co oddzielało ją od otoczenia i ona sama była traktowana jak dziwoląg?

Znaczy, wątek niedojrzałości działa tu (imo) wyraźnie mocniej niż alienacji.

Moim zdaniem, to nie są dwa różne wątki tylko dwa oblicza tego samego.

Marceli Szpak :

a to błąd jednak, bo chłopak ma kilka ról wybitnych: Brick — śliczny noirek w haj skulowej otoczce, gdzie zgrywa się na Cowboy’a Bebopa (gdzieś jest recenzja na mkkm); b. dobra rola w the Lookout (tylko film, taki hmm, nudny trochę); no i naprawdę mistrzostwo w Mysterious Skin, która tak właściwie na nim całym stoi, a filmem jest rewelacyjnym.

Za Mysterious Skin każdy powinien znać imię Joseph Gordon‐Levitt i powiedzieć je z członami w każdej kombinacji obudzony o 5.49 rano.
A przy okazji, warty obejrzenia jest też „10 things i hate about you”, choć tam jest jeszcze nastoletnim młokosem i wciąż Tommym z 3^rd Rocka, ale film ma cudowne kombo, Gordon-Levitt+Ledger+Julia Stiles <3