Katolicko‐mieszczańska „Gazeta Wyborcza”. 5 lat temu jej wicenacz, agitując za „demokratycznym kandydatem”, wskazywał istotny punkt programu: „rozumny i przyjazny rozdział Kościoła od państwa”. Dziś u tegoż stosowny fragment programowy brzmi: „stawką jest świeckie państwo bez narzucania katolickiej ortodoksji”. Płaczę ze śmiechu (gorzkiego), wyobrażam sobie „świeckie państwo *z* narzuconą katolicką ortodoksją”: oto konsekwencja syntaktyczna [tak, ‘humaniści są niezbędni’].

„GW” w przeddzień wyborów w 2011 (parlamentarnych) zamieściła wywiad‐rzekę z Markiem Kondratem, dziś powtarza ten błyskotliwy manewr (nie linkuję, przekaz w 100% przewidywalny). Facet z dynastii aktorskiej, od ponad 20 lat robi kasę na reklamach ING Banku, w 2007 rzucił zawód; mieszka w Hiszpanii, winiarz‐handlowiec. Modelowy – dla 99,99% Polaków – życiorys. Jak wyznał ongiś Marcin Król, „byliśmy głupi”; nic się nie zmieniło.

W 2011 wygrała ponownie PO („wygrała Polska Marka Kondrata i Kuby Wojewódzkiego, ludzi bystrych i uśmiechniętych”, podsumowywał Michnik). Przez 8 lat rządów „ciepłej wody w kranie” lewicowy wyborca (jak ja) mógł co najwyżej rozważać (jak ja) rozmaite sposoby praktykowania niemocy. A potem lewicowy wyborca stanął wprost przed dwugłowym potworem „dżuma czy cholera”. I trochę drgnęło (np. Razem w sejmie), choć zarazem nigdy jeszcze nie było tak dramatycznie źle.

Patrzę na nagłówek z Kondratem w dzisiejszej „GW” i chcę, żeby lewica w Polsce stanęła na głowie (biorąc kasę choćby od diabła) i zrobiła wreszcie ogólnopolską gazetę. W takim dniu jak dziś chciałbym w niej przeczytać pogłębiony wywiad‐rzekę z kasjerką z Biedronki. Od rodowodu, sytuacji rodziny, środowiska dorastania. O edukacji i aspiracjach. O warunkach samodzielnego życia. Czy coś poszło nie tak? Czy coś mogło w ogóle pójść inaczej? Czym (i jak) żyje dziś? Czy, jeśli uważa, że oferta PiS‑u odpowiada jej sytuacji życiowej, można z nią porozmawiać o tym, że jednak wcale niekoniecznie? Niezależnie od przebiegu, byłaby to rozmowa o ważnej pracy i ważniejszej osobie niż emerytowany aktor opływający w przywileje. I, oczywiście, rozmowa z nie‐facetem.