Helikopter 10/2017

• Grzegorz Wróblewski: Pięć wierszy
  – nie trafia, nie tylko tu, nie rusza
• Darek Foks: W niewoli u porządku społecznego
  – bez głębszych studiów można tylko podejrzewać, czytelnik czuje, że za głupi
• Marcin Sendecki: Dwa wiersze
  – się porobiło, nie wierzę tej pozie
• Kinga Weronika de Walla: Noc, a w niej wiersz – refleksje na temat „W” Marcina Sendeckiego
  – wypracowanie na temat „przepełnia mnie dobra wola, wybaczcie frazesy”
• Egon Bondy: Sześć wierszy
  – lekcja na potem
• Ondřej Hložek: Sześć wierszy
  – sam nie wiem (a skoro tak: daruję sobie)
• Paweł Lekszycki: Cztery wiersze
  – siurkowanie pominiętego w chwale (czy czymś), nuda
• Miłosława Malzahn: Spotkanie
  – nie obchodzi
• Juliusz Gabryel: Wiersze
  – rusza, mimo że nie ciekawi
• Tomasz Dalasiński: Wielkie nieba
  – przymiarki do życiorysu (cv), gdyby okazał się potrzebny, nuda
• Małgorzata Południak: z cyklu: Pozdróżowanie w przestrzeni
  – realniejsze życiorysanie, można szanować, ale czytanie nie dostarcza
• Adam Kaczanowski: Cele (7–9)
  – czy to parodia Twardocha? (czy odwrotnie?)
• Paweł Berkowski: Siedem wierszy
  – nic
• Marcin Sas: Szklane zwierzęta
  – autotematyczne, autoteliczne, szuflady są pełne takich, mogłyby tam zostać
• Katarzyna Michalczak: Sześć wierszy
  – jak blogowe zwierzenia, sympatyczne („dla amatorów” – osoby autorki)
• Dariusz Eckert: Trzy opowiadania
  – nie
• Konrad Wojtyła: Cztery wiersze
  – a to ciekawe: kalambur jako środek, cel i tyle (widać pracę) (tylko po co)
• Maciej Sowicki: DAM
  – jeszcze nic
• Halina Birenbaum: Wiersze
  – na tryb: dokształt
• Jarosław Klejnberg: Małpka Czita
  – aha
• Piotr Szreniawski: Trzy wiersze dźwiękowe (vol.2)
  – nawet zabawne, może uniósłby rolę „aktora‐kabotyna epoki” [JP2] w jakimś teatrze lalkowym? tylko kto wystawi
• Robert Gawłowski: Dziewięć wierszy
  – mocne nie
• Mirosław Gabryś: Sześć wierszy
  – życiorysanie, ludziom się zdarza
• Krzysztof Gałaj: Weekend majowy
  – nudne, szkolne
• Kamil Kawalec: Siedem wierszy
  – „zapiski chowam pod łóżko, gdy do pokoju wchodzi mama”, czyli „przeleciałbym nawet klawiaturę”; dla uczniów?
• Damian Dawid Nowak: Sześć wierszy
  – nic
• Maciej Filipek: Pięć wierszy
  – przynajmniej nie przedstawił się jako „poeta” (plus); zapiski z cyklu „odkrywam realny wymiar istnienia ciał”
• Tomasz Madej: Pięć wierszy
  – nie