Z grubsza wygląda to tak: twoim rodzicom (a przynajmniej jednemu) zrobiono od małości wielkie PR, więc gdy dorośli, spłodzili i urodzili cię, nie mieściło im się w głowach, aby nie zrobić tego samego tobie. Zaczęto od polania cię wodą: wydarzenie, którego nie pamiętasz i na uczestnictwo w którym nie wyraziłeś zgody, a które – dowiadujesz się po latach – bardziej niż cokolwiek innego określa twoją tożsamość. No a potem długi czas innych konsekwencji PR [przynależności religijnej]: nakładzenie do główki mitów i stereotypów; niektóre (widzisz po latach) są piękne (ale i tak obrzydzono ci je), inne od początku obrzydliwe; długoletnie zmuszanie do udziału w rozmaitych czynnościach, które tylko dlatego nie porażają absurdem, że całe otoczenie wydaje sie je traktować jakby były zupełnie normalne i naturalne. Zabranie iluś godzin lekcyjnych, które mogły być wykorzystane, aby raczej rozjaśnić ci w głowie. Włożenie do tornistra (mówiąc metaforycznie) dodatkowego strychulca, którym mierzyć będziesz ludzi, segregując ich na swoich i obcych.

Mówiąc najkrócej, oddano cię pod kontrolę jeszcze jednej (obok rodziców i szkoły/państwa) instytucji z władzą „nadzoru i karania”.

Potem bywa różnie. Dorastasz. Odnajdujesz w PR wartości, które afirmujesz. Albo poddajesz się popłatnemu konformizmowi (z typowymi nagrodami wspólnotowymi). Oczywiście, zrobisz to samo swoim dzieciom, masz do tego konstytucyjnie gwarantowane prawo.

Zdarza się jednak, że po przyjrzeniu się bardziej świadomym okiem rozmaitym praktycznym wymiarom działalności tej organizacji polityczno‐finansowej, jaką jest kościół, widzisz, że nie chcesz mieć nic wspólnego z całym tym ksenofobiczno‐homofobiczno‐patriarchalnym, niekiedy pedofilskim, zawsze zakłamanym korpo, które żyje sobie wygodnie dzięki transmisji PR wzdłuż pokoleń. Udział przymusu w tej transmisji niby (historycznie rzecz ujmując) zmalał, mniej stosów, więcej hipokryzji, ale nie łudźmy się: wolność sumienia i wyznania jest iluzoryczna, tym bardziej, im młodszy jest delikwent.

Jednak kiedy chciałbyś się wypisać z organizacji, którą pogardzasz (cytuję publiczne wyznanie znajomego, co niedawno z sukcesem dokonał apostazji) i z którą nie chcesz mieć nic wspólnego, a w szczególności nie chcesz, żeby cię wykazywano w imperialnych statystykach „rządu dusz” jako owieczkę sztuk raz, uzasadniającą samym swoim istnieniem władztwo pasterzy nad całym ludem – wtedy zaczynają się schody.

procedura

Procedurę apostazji KK raczył ostatnio (19.02.2016) uprościć. Przedtem przypominała przymusową mediację przed rozwodem (obecność świadków, konieczność dwóch wizyt u proboszcza, no i morze kwitów), do tego, co przypomina teraz, zaraz wrócimy. Zacytuję (stąd):

Co jest potrzebne:

1. Osobista wizyta na plebanii
2. Musisz być osobą pełnoletnią i dokonać apostazji osobiście
3. Trzy kopie deklaracji wystąpienia
4. Świadectwo chrztu + kopia
5. Dowód osobisty

Procedura

1. W Parafii chrztu uzyskujesz świadectwo chrztu.
2. Idziesz do parafii zamieszkania (nawet tymczasowego) czyli tej, której proboszcz puka do Ciebie po kolędzie).
3. Proboszcz weryfikuje Twą tożsamość. Proboszcz ma obowiązek spróbować odwieść Cię od Twojej decyzji.
4. W obecności proboszcza podpisujesz trzy egzemplarze aktu wystąpienia. Jedna kopia jest dla Ciebie, jedna dla proboszcza i jedna dla kurii.
5. Proboszcz wysyła akt apostazji do kurii. Kuria poleca parafii chrztu dokonać wpisu o wystąpieniu w Księdze Chrztu.
6. Ponownie uzyskujesz w parafii chrztu świadectwo chrztu – tym razem z dopiskiem o dokonanej apostazji. To świadectwo jest potwierdzeniem dokonania wystąpienia.

Pod wspomnianym publicznym wyznaniem wywiązała się dyskusja. Jeden z dyskutantów (dość, trzeba powiedzieć, surowo potraktowany) rzucił uwagę, która wzbudziła sprzeciw:

taki gest [apostazja] wymaga przemyślenia i pewnej dozy desperacji, musi mieć mocne powody

W sprawie powodów odsyłam wyżej, do poczatku blogonoty. Ale z desperacją miał rację. Bo zobaczcie: żeby wypisać się z pogardzanej przez siebie organizacji, trzeba uznać jej władzę! (Być może ostatni raz, ale jednak.) To jest przykre doświadczenie. Idziesz gdzieś jako maluczki petent, z tymi wszystkimi kwitami, na domiar złego proboszcz kwestionuje ich treść i dyktuje ci formułę, co ją masz ręcznie dopisać, or else [„kuria nie przyjmie, musi pan”]. I co robisz? Grzecznie dopisujesz.

W kwicie, który można znaleźć pod wskazanym wyżej linkiem, czytamy:

Poświadczam przez ten dokument swoje wystąpienie ze wspólnoty wiernych Kościoła katolickiego. Powodem, dla którego opuszczam Kościół jest fakt, iż... (np. jestem osobą niewierzącą, od wielu już lat nie uczestniczącą w życiu tej organizacji religijnej: nabożeństwach, procesjach, pielgrzymkach jak i innych formach praktyk religijnych. Swój ateizm wielokrotnie demonstrowałem publicznie. Moja dalsza fasadowa przynależność do Kościoła pozostaje w sprzeczności z jego istotą i z moim sumieniem)

W celach proceduralnych podaję poniższe dane: [...]

Co za otchłań przemocy symbolicznej! Powodem, dla którego opuszczam Kościół jest fakt, że brzydzi mnie ten pasożytniczy organizm polityczno‐finansowy i jego chore poglądy oraz praktyki. A rzewne pierdolenie o „istocie Kościoła” możecie se wciskać wiernym w kazaniach. No ale petent nie napisze (choćby takiej) prawdy; zależy mu na załatwieniu sprawy.

Żeby się poddać takiej procedurze, uznając przy okazji władztwo kościoła, ulegając dyktatowi dyktandu proboszcza itd. – tak, trzeba być w jakiejś mierze zdesperowanym.

prawo

Czy w rozwiązaniu formalnej przynależności do KK pomaga nam prawo? Za cholerę. Uznaje się na przykład powyższą (czy jakąkolwiek inną) procedurę wystapienia za właściwą; to KK dyktuje warunki, a obywatel ma być mu jeszcze wdzięczny, że poluzował; mógł się, nie wiem, domagać ostatniej spowiedzi or else. Albo zaświadczenia o pełnej poczytalności i zdrowiu psychicznym. Albo kopii świadectwa chrztu obojga rodziców.

Czy pomoże nam GIODO? Nie. Owszem, w kwicie czytamy:

Proszę o niezwłoczne usunięcie z parafialnych zbiorów danych wszelkich informacji o mnie niezwiązanych ze statutową działalnością kościoła (sakramentami). Dotyczy to danych o stanie zdrowia, wykształceniu, zatrudnieniu, sytuacji finansowej itp.

Przypominam, iż zgodnie z art. 35 ust. 1 Ustawy o ochronie danych osobowych powyższej aktualizacji powinien Ksiądz dokonać bez zbędnej zwłoki. W razie niedopełnienia przez Księdza tego obowiązku w ciągu 30 dni podejmę kroki przewidziane w art. 35 ust. 2 tej ustawy.

Ale to strachy na lachy. A poza tym dane osobowe związane ze statutową działalnością kościoła (sakramentami) nie wchodzą w zakres zainteresowania ani ustawy, ani GIODO. Zostałeś przymusowo wcielony do armii owieczek, ale nie da się z niej wystąpić bez śladu. Jak to ujął tonem pełnym zdumienia (że musi tłumaczyć kwestie oczywiste) ksiądz: „Przecież nie możemy pana wykreślić, zamazać. Pan miał chrzest. I ten chrzest jest wpisany w księgach. Chrztu nie można cofnąć. I to musi być w księgach.”

sens procedury

Wspomniałem wyżej, że poprzednia procedura przypominała w swej istocie przymusową mediację przedrozwodową. Nadal jednak (cytuję spod tego samego linku):

Od proboszcza, do którego się zgłosimy musimy się spodziewać prób odwiedzenia nas od powziętej przez nas decyzji – tak nakazuje procedura wydana przez polskich biskupów. [...]

Jeśli księża i wierni próbują zniechęcić, to dlatego, że nie chcą stracić członka „rodziny”. Akt apostazji postrzegany jest jako odrzucenie, pogarda dla rodziny – Kościoła itd. To bardzo przykre przeżycie dla Kościoła, który modli się za takich ludzi ponieważ nie przekreśla nikogo ostatecznie. Pozwalamy na apostazję, ale nie chcemy tego. W naszej świadomości, apostazja to osobista tragedia apostaty, który jeśli nie wróci i umrze w takiej decyzji czeka wieczne samodrzucenie od Boga, na własne życzenie.

Sens tej procedury jest taki, jak procedury wypisania się ze szpitala na własne żądanie. Czyn grozi zdrowiu, no ale, cóż, musimy na niego pozwolić. Jednak żadnych ułatwień; wiemy przecież, co jest dobre dla pacjenta (lepiej od niego). I ten pogląd podziela nasze państwo (i prawo): tak, KK jest szafarzem dobra/zdrowia/słuszności, nie będziemy pomagać pacjentowi w realizacji jego praw, bo najpewniej działa on na własną szkodę.

Jak zechce i wyrazi (określoną innymi procedurami) skruchę i powrót do leczenia, to OK, witaj z powrotem, owco; miło nam będzie znów cię strzyc (na razie jednak – pokuta). Kościół dobrze wie, na czym polega skuteczne wdrażanie PR.

a jak powinno być?

Powinno wystarczyć jednostronne sformułowanie woli (wystąpienia) na piśmie. Aby uniknąć niejasności ws. tożsamości, nie powinno się protestować przeciwko wymogowi np. poświadczenia notarialnego (gdy delikwent nie życzy sobie osobistego stawiennictwa – a powinien mieć do tego prawo). Dostarczyć (za potwierdzeniem odbioru); ma być wykonane, or else (wkracza paragraf).

To nie jest model „wypisuję się ze szpitala na własne żądanie”. To model „cholerne korpo, przestańcie mnie nękać telefonami marketingowców, macie usunąć wszystkie moje dane osobowe ze swoich baz; i wara powoływać się na mnie w statystykach sukcesu!”. Co więcej, nie muszę się nikomu tłumaczyć w sprawie motywów takiego mojego postanowienia.

Dopiero w taki sposób można rzeczywiście ochronić konstytucyjną wolność sumienia i wyznania (a w szczególności chronić prawa dorosłych już dzieci naruszone przez PR‐owe akcje rodziców).