Stałym czytelnikom tego bloga nie muszę mówić. Oczywiście, że Razem. Ze względu na program, zaledwie wobec kilku punktów mam wątpliwości, jak i ze względu na ludzi.

W blogonocie zatem tylko dwie kwestie. Po pierwsze, mimo nastroju zniechęcenia, jaki stopniowo opanowywał tego bloga i jego autora, aż do prawie‐uschnięcia, sądzę dziś, że warto się przełamać i pomknąć żwawo do urn. Wybory prezydenckie olałem, bo co to za wybór był, pożal się LPS (że o najdurniejszym, zawstydzającym referendum nie wspomnę). W niedzielę jednak, po raz pierwszy od lat, jest wreszcie na kogo zagłosować. Idźmy i oddajmy głos na Razem.

A po drugie, chciałbym się zwrócić do warszawskich wyborców (najfajniejsze jest to, że miałbym owo „po drugie” w każdym okręgu!). „Jedynką” w Warszawie jest Adrian Zandberg, który zmusił [pieprzone, długo ignorujące Razema] media do uwagi, i to w jakim stylu. Ale ja od zawsze głosuję na kobiety.

I polecam waszej uwadze Van Anh Dam, lista 3, pozycja 4.

O Van Anh Dam można też poczytać na jej fejsbukowym profilu. Jest tam także jej wyborczy spot, w którym występuje ze swoją psem Gata.

Znalazłem w jej wpisach sporo naprawdę mądrych uwag, ale też wiele luzu i humoru; mimo że wydaje się być osobą bardzo konkretną i nastawioną na działanie, z [linkowanego wyżej] wideo (i wpisów) przebija budząca sympatię emocja.

Zacytuję tu dwa teksty. O reakcjach na decyzję o kandydowaniu:

Moja mama dowiedziała się, że startuję w wyborach. Równie dobrze mogłam jej powiedzieć, że mam raka. Najpierw decyduję się nie iść na ekonomię, pracować w NGOsach zamiast handlować, a jak już w końcu własna działalność gospodarcza, to jakieś uczenie programowania zamiast eksportu polskich jabłek do Wietnamu czy hurtowa sprzedaż butów, przeprowadzka na Pragę zamiast wietnamskiej Ochoty, a teraz jeszcze wybory = już nigdy nie będę szczęśliwa. O moim starcie dowiedziała się też jedna z dawnych uczennic, nastolatka, którą uczyłam polskiego:
– Podobno startujesz na posła.
– Posłankę, nie posła. To co chciałabyś, żebym zmieniła w Polsce?
– Szkołę.
– Dobrze.

I o uchodźcach:

Należy pomagać uchodźcom, ale głupia pomoc może być gorsza niż jej brak. Trudno mi sobie wyobrazić opiekę nad 6–8 tysiącami uchodźców, co dopiero kilkudziesięcioma. Nie wiem, jakie liczby macie na myśli, gdy mówicie „tak” lub „nie” uchodźcom. Nie wiem, kto zajmie się nimi, ich integracją. Nie boję się uchodźców, boję się o uchodźców. O to, kto zadba, by mieli szanse na godne życie i integrację, kto uchroni ich przed gettami. Kto to zrobi? Pytam, bo trzeba było dwudziestu lat, aby moje pokolenie Wietnamczyków dojrzało i w końcu pojawili się w Polsce ludzie, którzy rozumieją obie kultury, mogli być tłumaczami, asystentami międzykulturowymi w szkołach, reprezentantami. I nawet po tym czasie, jedyne, co rząd potrafił zapewnić przyjeżdżającym do polskiej szkoły wietnamskim dzieciom, to 45 min lekcji języka tygodniowo prowadzonych przez nauczycieli nie znających wietnamskiego. Jak wyobrażam sobie życie uchodźcy w Polsce, to widzę alienację i bezradność. Nie jesteśmy Niemcami, w których wychowały się już pokolenia migrantów. Pomagajmy uchodźcom tak, jak potrafimy, bo tak, jak chcielibyśmy, jeszcze nie umiemy.

Poczytajcie więcej, zastanówcie się, zagłosujcie. Ja tylko dodam na koniec, że bardzo się cieszę, że mamy w kraju taką Polkę.