nameste chyba przestał czytać to, co hejtuje, smuteczek, żałoba

Chodziło o szyderczą blogonotę o gwiazdopatrznym podróżyciu Bator, w której bez ociągania przyznaję się, że nie czytałem trylogii wałbrzyskiej rzeczonej pisarki.

Ale też nie o tych ksiażkach jest ta blogonota, jeśli już o jakimś napisanym, to bardziej o Wyspie łza (dostępny w sieci początek) czy o (zapisanym) tych wywiadach linkowanych; te przeczytałem uważnie od deski do deski. I trochę też o tej autolaudacji na przyznaniu Nike; czy wiesz, Kleru, że miałem to nagrane, a nagrania nie skasowałem przez ponad rok? Trzy razy podchodziłem do odsłuchania nie tylko pierwszej minuty owego popisu J.B., ale i ciągu dalszego, trzy razy odpadłem. (Ależ ze mnie wrażliwiec^.)

Egotyczny ton wyznającej Bator z wywiadów czy Wyspy łza podbity jest poczuciem wyższości. Powtórzę cytat:

Za wszelką cenę próbowałam uniknąć banału depresyjnego załamania i twórczego kryzysu, bo nie mieścił się on w mojej wizji życia, podobnie jak dewocja religijna, operacja plastyczna, dom letniskowy nad Zalewem Zegrzyńskim czy odbicie mężczyzny przyjaciółce.

„Banał depresyjnego załamania”, aha. Bator mierzy się z depresją niebanalną, w wywiadzie z Wyborczej opowiada:

Przypuszczam, że mam gen depresji, który manifestował się w prześladujących mnie od dziecka fazach bezsenności. Aż w końcu depresja pokazała mi na chwilę swoją prawdziwą twarz. Moja depresja to nie żaden czarny pies. Depresja to straszna matka z koncepcji Melanie Klein, która ma dwie trujące piersi i karmi czarnym mlekiem. [...]

Są osoby uwielbiające się leczyć i całe życie użalające się nad sobą. Dla nich zwykły smutek będzie powodem do zażywania garści prozacu. Są też takie, które chcą wyjść ze wszystkiego o własnych siłach, nawet jeśli smutek zamienia się w bezdenną rozpacz, paraliżujący lęk i poczucie niewiarygodnej utraty, bo tym jest depresja. Rzadko mówi się o tym, jak ogromne znaczenie ma tu osobowość. Ludzie mogą reagować krańcowo różnie. Jeden nie będzie w stanie wstać z łóżka, drugi sięgnie po alkohol, trzeci popełni samobójstwo, a inny pójdzie pobiegać. Choćby padał na pysk. Dla mnie życie na prochach byłoby klęską całej mojej wizji siebie.

J.B. jest ponad durny prozac czy inne antydepresanty, niech się nimi faszerują użalający się nad sobą ludzie pospolitsi, którzy nie zafundowali sobie odpowiedniej osobowości; zapewne ci sami, którzy poprzestają na banalnej daczy nad Zalewem Zegrzyńskim zamiast pojechać na Sri Lankę, miernoty, odbijające mężczyznę przyjaciółce.

W innym wywiadzie (cytuję stąd):

Rytuały i dyscyplina chronią mnie przed czarną otchłanią. Mam zawsze na biurku porządek, dzbanek zielonej herbaty. Żadnego rozmemłania. Walka o to, by nie popaść w nihilizm, jest codziennym zmaganiem. Mam wrażenie, że w Polsce wszystko tonie w lepkiej mgiełce, infantylności i głupich pozach, wśród wydmuszek napompowanych medialnie do rozmiarów zeppelina.

Poza Bator (poza w lekkim kimonie yukata, a na to jedwabne haori) to nie żadna głupia poza, tylko głębia, autentyzm i Japonia (głębokie i oryginalne zapożyczenie, no, doprawdy szacun). A nie sięganie po banalne recepty na szczęście (ciało? operacja plastyczna; duch? dewocja religijna).

Po tak medialnie autokreującej się postaci, egotycznej i snobistycznej, nie spodziewamy się, że choćby przez minutę była w pobliżu Salingerowskiej tezy o Grubej Paniusi [Fat Lady], głupiej i odrażającej, w której jednak jest Chrystus. Czy Budda. Sens.

Więc ja się tych (docenionych i beze mnie) trzech książek wałbrzyskich po prostu, droga Kleru, boję. Że wylizie z nich na mnie, w ramach życio‐wywiado‐pisania, ta sama nieciekawa medialna‐JB, której jakoś nie umiem szanowac i której obraz‐świata‐jaki‐może‐dać wisi mi zwiędłym kalafiorem.

Alicja Tabor (Ciemno, prawie noc) pije swoja ulubioną zieloną herbatę, musi dziennie przebiec dziesięć kilometrów, w samochodzie słucha kantaty Bacha (i od niechcenia podaje zarówno tytuł po niemiecku, jak i informację, że śpiewa Barbara Schlick), a w pociągu, sam początek powieści, pastwi się (drapieżnym opisem) nad rybią studentką i Zebrokozią starszą kobietą, śmierdzącą (zapewne) i głupią – ta właśnie scena przypomniała mi Grubą Paniusię z Salingera.

To ona mi to zrobiła, autorka. Że nie mogę już „normalnie” przeczytać tych jej [tak mówicie:] dobrych książek.