Skąd wiesz, że rodzicom karanie jedynkami za zły kolor długopisu nie przeszkadza? Możemy się przerzucać anegdotami, te mi znane dowodzą zupełnie przeciwnego stanowiska rodziców (z naciskiem na „nie wolno tknąć mojego Adasia!”) ale nie odważyłbym się rzucić uogólnieniem że polska szkoła jest taka a taka, bo ileż ja wiem. Z pewnością polski patriarchalny autorytaryzm mocno się odciska na dzieciach poddanych obowiązkowi szkolnemu (YSWIDT), ale jednak opisany przypadek przekroczenia „normy przemocowej” o jakieś 1200% tworzy zupełnie nową jakość. Regulamin sali też zresztą przekracza tę (umowną) normę, nie są mi znane podobne i nie były znane kiedy się uczyłem.
Przy całym niesmaku polowania na Złą Czarownicę (i rzewnym p*** pana eksperta‐etyka) skutki publikacji w zakresie ograniczenia wpływu tej pani na dzieci są konkretną korzyścią.

Mam mocno mieszane uczucia związane z tym reportażem, był wstrząsający i irytujący. Napisany tak jakby autor chciał zrzucić odpowiedzialność na molestującego go mailami czytelnika – N. To było oczywiste, że internauci bohaterkę znajdą. Po co po 30 latach? Po takim czasie nawet zabójstwo obejmuje przedawnienie.

Z drugiej strony ważne, że tego typu reportaż powstał. Bo choć sprawczyni sadystycznie znęcała się latami nad dzieckiem aż je zatłukła i była to wina jej ewidentnie zwichrowanej osobowości (mam poważne wątpliwości czy przez te 10 lat w więzieniu miała choćby szczątkową formę terapii), to wszystko było podbudowane bardzo szczególną ideologią. Ta wizja człowieka, relacji między ludźmi jest tak głęboko zakorzeniona w naszej bolandzkiej rzeczywistości, że warto iść za ciosem i ją dekonstruować zamiast poddawać się panice i na ślepo pozmieniać kilka przypadkowych paragrafów.

W tym reportażu opowiedziana została esencja zbudowanego na strachu społeczeństwa. Jest taki niesamowity fragment w którym bohaterka opowiada, że chłopiec nie protestował, nie buntował się, nie sprzeciwiał karaniu tak jakby w jej oczach przyjmował swoją ewidentną winę i zgadzał się z karą na którą zasłużył. Nie dostrzegała, że jest po prostu zastraszony, że jest w stanie jakiejś apatii.

Ten chory rodzaj moralności przenika relacje w związkach, rodzinach, obywatel państwo, klient korporacja. Szkoda, że autor nie skupił się na tej analizie przyczyn na podstawie jej przypadku pomijając kwestię kim jest teraz, co robi i czy w ogóle żyje.

czescjacek :

Nie jestem jakoś szczególnie przekonany o istnieniu tego N., albo chociaż o istnieniu takiej korespondencji, jak to Szczygieł opisuje

Szczygieł:

Wiele osób pyta: wyjaśnił Pan kim był N? I czy wyjaśni Pan to czytelnikom? Może kiedyś wyjaśnię – nie wiem. Pracuję nad książką pt. „Nie ma” – o życiu ze stratą. Może tam się znajdzie to wyjaśnienie, ale nie obiecuję. Oczywiście ja wiem, kim jest N. Wiem od dawna, jednak z powodów kompozycyjnych i że się tak wyrażę „koncepcji estetycznej tekstu” (nawet tak podły temat musi mieć swoją formę) nie chcę tego czytelnikowi zdradzać.
Na pewno nie jest to – jak sugerują niektórzy – ojciec chłopca, chcący zemścić się za zdominowanie przez Ewę T.
Na pewno nie jest to sama Ewa T., która proponuje mi na końcu spotkanie i dokonuje aktu „samosądu”, żeby raz na zawsze skończyć z oszustwem i przemilczaniem na własny temat.

O taki kontakt z własnym wnętrzem Ewy T. nie podejrzewam.

No chyba jednak się spodziewał:

Trochę kulis. Starałem się bardzo zakamuflować dane i szczegóły. Trzy, poproszone przeze mnie osoby szukały w internecie, wpisując zdanie po zdaniu z mojego tekstu do googli, możliwości identyfikacji bohaterki. Np. jej wywiad udzielony do gazetki szkolnej napisałem na nowo – treść jest ta sama, ale inaczej zapisana, żeby nie był do znalezienia.

http://www.mariuszszczygiel.com.pl/693,blog/co-jeszcze-moglem-dla-ewy‑t.-zrobic?

Chciałem dorzucić takie 3 gr., że właściwie ilu przypadków może ta cała sprawa dotyczyć? Oprócz tego opisanego w reportażu. Nie widziałem takich danych, nie widziałem też, żeby ktoś o nie pytał; bo mam silną intuicję, że to może być lajk ze 2 na 20 lat, więc robienie z tego Debaty o ogólnokrajowę znaczeniu to jakiś żal.

urbane.abuse :

mogąca być skutkiem debaty kwestia wprowadzenia badań osób zajmujących się dziećmi

A ktoś wmejnstrimie podnosi taką kwestię? Znaczy teraz już mam blokadę na całą tę debatę, więc może od czasu jak to była zemsta gimbusów już się jakoś zracjonalizowało #wątpię

Tej debaty nie będzie, bo musiałaby nie tylko sięgnąć do fundamentów i podstaw założycielskich polskiej szkoły (a to już jest ‘scary’ dla wielu, z różnych powodów), ale też naprawdę upodmiotowić dziecko/młodego człowieka. To zaburzyłoby tak wiele dyskursów, w których dziecko jest: projektem („nowoczesne” rodzicielstwo), konsumentem i przyczyną konsumowania (rynek), źródłem strat (polityka społeczna i edukacyjna rządu), owieczką bożą bez świadomości dobra i zła (kościół kat. i okolice), własnością rodziny (rodzice, znowu kościół kat.), obiektem seksualnym (popkultura), problemem (np. dla szkoły nie radzącej sobie z dziećmi zaniedbanymi, chorymi, upośledzonymi), wreszcie ofiarą (na czym żerują media).
Gdy ginie dziecko, z rąk rodzica, z powodu zaniedbań lekarskich, w wyniku przemocy wewnątrzszkolnej, wszczyna się alarm. Gazety piszą, eksperci się wypowiadają, ministrowie kajają, fora bliuzgają. A po paru miesiącach zapomina się o wszystkim. Potem na mocy decyzji prawnych i administracyjnych zwiększa się liczbę uczniów w klasie, wydłuża dzień lekcyjny (trzeba gdzieś dzieci przechować, bo rodzice pracują po kilkanaście godzin na dobę), zmniejsza liczbę nauczycieli, tnie zajęcia pozalekcyjne, utrudnia dostęp do psychologa czy lekarza szkolnego. Szkoła to ciągła walka, bo w naszym społeczeństwie panuje ciągła walka. Wytrwają najlepsi, słabsi niech giną, przykrótka kołderka nie ogrzeje wszystkich. W tym ścisku, w tej wierzganinie, w tym wrzasku jednych na drugich kryją się zapewne liczne patologie, tak by je opisać nie starczyłoby nastawionych na klikalność portali internetowych w tym kraju.

Chciałem zauważyć, że rozpaczanie nad mozliwością samosądu trąci trochę hipokryzją. Gdyby nie upubliczniono personaliów i miejsca pracy tej pani, zapewne nie zwolniłaby sie dziś z pracy. A wszyscy (w tym i sam Szczygieł) mówią, że w pierwszej warstwie właśnie chodziło o to, żeby przestała uczyć.

W warstwie drugiej – i pewno stąd owa tytułowa panika moralna – każdy przecież miał gdzieś jakiegoś psychopatycznego nauczyciela, który najdelikatniej mówiąc nie nadawał się do uczenia w szkole. I każdy w drugiej części życiorysu bohaterki reportażu Szczygła odnajdywał jakieś rysy tego nauczyciela. I stąd, przynajmniej w moim przypadku, to pospolite ruszenie.

hellk :

Szkoda że reportażysta nie zajrzał zawczasu do artykułu Seidler z 1981, tam lepiej widać kto był sprawcą.

Kto?

@ nameste:

No właśnie to jest ta różnica – chodziło versus chodziłoby. Na poziomie partykułowym pełna zgoda.

Uwaga – doskonały głos w sprawie moralnej paniki i winnej Ewy T vs winy strukturalnej.