Ponieważ wolę się raczej cieszyć niż martwić (choć wychodzi najczęściej odwrotnie), z przykrością donoszę, że film Pętla czasu [Looper] nie powalił mnie pod żadnym względem, może najlepiej wyszła w nim scenografia/zdjęcia.

UWAGA Strefę notki i komentarzy należy potraktować jako kompletnie zaspoilerowaną!

Konstrukcja świata przedstawianego ze szczególnym uwzględnieniem najważniejszej jej części, czyli wysyłaniem wstecz w czasie materii nieożywionej oraz (jeszcze przez chwilę) ożywionej, jest dziurawa jak sito. Podczas oglądania kolejne wątpliwości są odsyłane na zaplecze (tył głowy), w ramach podejścia „wczuwaj się w klimat, analizować będziesz potem”, szybko jednak robi się z nich na tyle pokaźny tłumek, że przechodzi się w tryb rejestracji kątem oka, wieszając niewiarę na (naprawdę solidnym) kołku. Wtedy widzi się, że równolegle do narracji „ontologiczno”-dystopijnej biegnie druga, powiedzmy: emocjonalno‐aksjologiczna, rozpięta na celebrowanych drobiazgach denotujących brak. Czy nawet: Brak.

Obie te narracje spotykają się w eksplodująco‐ofiarniczym finale, tam, gdzie wszystkie cztery wymiary

• „ontologiczny”, związany z „mechaniką” podróży wstecz czasu
• dystopijny, czyli dot. kryzysu, anomii, przestępczości zorganizowanej, upadku‐i‐omnipotencji władzy [w jednym]
• emocjonalny, stojący na ssącym niespełnieniu
• aksjologiczny, ufundowany na tezie, że wartości, pochodząc z przeszłości, są obecne tylko jako erzac, podróbka, wąski krawat zgodny z modą zaprzeszłej epoki

zestrzeliwują się w rodzaj jednostkowej rewolucji konserwatywnej, stojącej na niebezpiecznie prostej tezie: cywilizację może ocalić jedynie miłość matki; oto nasza recepta.

Wspomniałem o braku, a nawet: Braku. Brak domu/więzi społecznych. Mały obdartus, który właściwie powinien zostać przejechany przez arogancko pędzący samochód – stoi jakże długo, patrząc wielkimi oczami w kamerę. Brak matki, gładzenie włosów (długie, wyraźne, potrojone – 2 x Suzie, 1 x Sara). Brak bliskości, miłości, seksu. „Ja mam swoją pracę, ty masz swoją”, mówi wynajmowana na godziny Suzie, wygląda fenomenalnie, jest (prawie) naga, ale pozostaje przedłużeniem zakraplacza. Seks – jak w XX wieku – symbolizowany przez papieros‐po. Najpierw jednak – brak papierosa, Sara na werandzie odgrywa (jakże długo i wyraźnie) scenkę palenia wyobrażonego papierosa, na prawdziwe palenie czas przyjdzie później, gdy wezwany przez żabkę Joe spełni swoje zadanie. Te (celebrowane, podkreślane) scenki także spełniają swoje zadanie, w uzasadnieniu markowanej psychologii bohaterów i w uzasadnieniu całej konstrukcji owej jednostkowej rewolucji konserwatywnej, wybuchającej morałem w twarz.

Cały ten film jest taki, oparty na dziurawej ontologio‐dystopii i szytej najgrubszym ściegiem emocjonalnej aksjologii braku.

Oczywiście, można (post factum) wspierać chwiejną konstrukcję jakimiś ad hoc dopisywanymi racjonalizacjami. Że, na przykład, to, co o całym looperskim przedsięwzięciu nawija z offu młody Joe, to wiedza z zasłyszenia (albo celowej manipulacji) i „nie wymagajmy od tego jakiejś spójności, nespa”. Koniec końców nie wymagam tego również od scenarzysty‐reżysera, sam przyznawał, że najmniej mu chodziło o hard SF, twierdził, że to film o ludziach i wyborach. Ale i tu zawiódł, bo użył zbyt grubych szwów.

PS Aktorzy, cóż.

DOPISANE Aha, film Niesamowici bracia Bloom tego samego reżysera podobał mi się niesamowicie. No ale nie wymagał specjalnej wiary w przedstawiane.