A

Stare numery literackich – tołstych – miesięczników czy kwartalników są lekko przerażające. Przyzwoity piszący nie ma biografii, ma tylko bibliografię. Kiedy po latach roztwiera się takiego miesięcznika, to jakby się przecierało kurz na szkle przykrywającym gablotkę z mrożonym czasem. I życiem. Musieli się choć trochę jarać faktem opublikowania, powietrze wpierw gęstniało od mikrozeppelinów niosących mimochodowe zapowiedzi, a potem furczały odniechceniowe wzmianki o przeczytanych; w towarzyskim voodoo kłuto się wykrytymi szpilkami aluzji, które formowały klucze (waham się nad dopowiedzeniem: „balonów”; coś się w każdym razie wzdymało, a coś – klapło).

Myślisz sobie, zwłaszcza gdy znasz choć trochę przyszłe losy & przypadki, że gdyby się stłukło szybę, zamrożony czas zacząłby tajać i kipieć, próbując rozlać się innymi strużkami niż te przeszłe. I zanim się obejrzysz, sam jesteś jak moskit w bursztynie: każda rekonstrukcja prowadzi do błędu rekombinacji i katastrofy.

Lepiej więc patrzeć na te stare teksty jak na automobile parowe: anachroniczne, malownicze, niezdolne do ruchu. Bezpiecznie za szkłem.

B

Temat uchodzenia pary. Ludzie, którzy najpierw piszą, potem piszą coraz mocniej ocierając się o lakonizm, wreszcie milkną. Patrzę na to z drugiego końca (kija). Najprawdopodobniej (dawkinsonian) umiem pisać, ale myśl o spłodzeniu samoistnego tekstu wydaje mi się bezczelna: tyle już ich jest. Zamiast rodzić może lepiej adoptować; więc jakoś usprawiedliwiam swoje recenzje, redakcje, interpretacje, przekłady czy nawet – przykłady. Tak naprawdę jednak nie wiem, jak to jest z tymi milknącymi‐przez‐lakonizm. Teksty odchowane, można zająć się życiem?

C

W numerze drugim „Studium” z 2006 roku znajduję 3 wiersze dla Michela Foucaulta 2 Adama Pluszki, gdzie „3” oznacza liczbę wierszy, a „2” oznacza, że wcześniej były inne 3. (Wreszcie obok pojawiły się także inne trójki zaczepiające Derridę, Deleuze’a czy Bachelarda; widzicie już ten klucz, prawda?) Numer „4” poniżej oznacza „1” w drugiej „3”.

4

Długo jakoby znosiliśmy i po dziś dzień jeszcze
znosimy wiktoriański reżim. Łapię się na innych
myślach, w których, opętany rokiem koguta,
znoszę ten reżim i wątłe odezwy ciałem piszę.

Łopatki jak żagle są moim sztandarem. Mchem
wyznań zapycham dziewicze usta, niech słodyczą
nieprzytomną mącą wzrok i myśli. Niechaj rządzi
geometria wykreślna, przy imieniu stawiać ptaszka,

wszakże to koguta rok. I inne bzdury. Matka wisi
na ramieniu i szepcze, żeby przestać i w którym
miejscu popełniła wychowawcze faux pas. To nie to,

matko, to Miszel Fucko. Łapię się na tym, że gdzie
dłoni nie położę, tam czyjaś noga, pierś czyjaś. Łapię
się na tym, że reżimu nie ma. Tego nie da się znieść.

przypisy:

1. fraza kursywą pochodzi oczywiście z Historii seksualności Foucaulta, to znana fraza otwierająca
2. koguta rok – koguta lat byłoby nieskończenie wiele, gdyby nie prawie‐pewność, że Słońce w fazie novej zlikwiduje materialną podstawę definicji (aha, czas też się skończy, podobno); tu: 2005
3. łopatki jak żagle – por. siła nośna, łopot
4. faux pas – dosł. (fr.) fałszywy krok

D

Prawdziwe milczenie zapada, gdy się przestaje czytać.