Zanim przejdę do wiersza, zwierzę się (ze wstydem): cóż ze mnie za prymityw. Bo mnie ten wiersz wysłał na krótką wycieczkę, na drogowskazie mignęło pretensjonalne słówko ekfraza [złośliwość zamierzona] i już jestem przy półce, biorąc do ręki Fotoplastikon Dehnela, drogi i wystawnie (choć nie bez usterek) wydany album pełen starych pocztówek / fotografii, opatrzonych tekstem przez J.D.

240 stron, zwarty pomniczek pychy & nudy. I to ja Dehnelowe, smagające sterczem laski klacz słowotoku; pytają mnie czasem, co właściwie mam do tego faceta pana, i zazwyczaj nieco gubię język w gębie (z zaskoczenia, brak mi wprawy: gimnastyka, dyscyplina, autor – tekst, autor – tekst, trzy‐cztery), a powinienem od razu Fotoplastikonem w łeb. Czemu tego nie robię? Bo wypieram, chciałbym zapomnieć.

No dobrze, nie obciążajmy (zbytnio) Katarzyny Kaczmarek tym kontekstem. Zwłaszcza że to, co poniżej, jest poniekąd przeciwieństwem nadobecności autora. A zatem, z przyjemnością, proszę bardzo:

anonimowa towianka (dagerotyp)

Widzieli kometę: ogromnego, zdrowego, dźwigał na warkoczu 
służki i chozjajki, kolumny duchów żeńskich cieplutkie jak tunele, 
w które wpływali we śnie. Kierunek: Adampolska, a potem autostradą 
do Utrata-Składu, gdzie na nierobów czekają czierezwyczajne pochwy: 
goździk kartuzek skalny i widłosterna żołna. Czemu zwlekamy, mój bracie? 
Idea rozwinięta. Dlaczego, kiedy dotykam cię za uchem i pytam, 
skąd przychodzi, co przetacza, czujesz mnie ziemią? 
I odpowiadasz mi, że nic, że my?

[z: połowu]