Przeczytałem początek Witkowskiego Drwala (demo, wala się w sieci), przynudziaste, uwagę przyciągnęły na chwilę stada wczesnozimowych ciemnych, kraczących ptaków (wron? kruków? gawronów? – zastanawia się metronaturalny narrator, bo przecież nie wie, nic nie wie ta rozedrgana kupka frazesów z osiową fiksacją na własnej, nudnej osobie), wyobraziłem sobie, że tak wyglądają traumy naszych szerokości geograficznych, tysiące krukowatych, niby bez ładu krążące nad nami, a jednak co i raz obsiadające człowieka całym zorganizowanym stadem, jak księża tłumnie wypuszczeni z koszar czy gdzie tam ich trzymają, gaszący czernią sutann wielobarwność człowieczą. Szczególnie w pewnych okresach roku.

Dopiero teraz widzę w pełni, jak szczęśliwe miałem dzieciństwo, przynajmniej pod jednym względem. Zero religii, zero katechez, zero bierzmowań, komunii, ba, nawet zero chrztu. Oczywiście wiedziałem, że tak‐a‐tak, za oknem ludzie (z dość jednak tajemniczych powodów, no bo po co?) robią sobie te wszystkie rzeczy, morze powszedniej egzotyki, nad którą jednak nie warto się zastanawiać, jedni mają książki w domu, inni nie, u jednych oleodruk na ścianie, u innych kwiatki, zwykły rozrzut różnic, a na ulicach wszyscy wyglądają względnie podobnie. Obco.

Tylko jedno było: choinka. Zazwyczaj skromna, niewysoka, ten sam co roku zestaw lampek i zwierzątek powycinanych kiedyś przez mamę z kolorowego kartonu (w ramach terapii), kilka bombek. Parę prezentów pod, nie przelewało się, więc bez żadnych orgii, ale jednak także do zabawy, nie tylko tzw. praktycznych.

Czasem na wigilię przychodzili znajomi rodziców, w liczbie kilku co najwyżej sztuk, z kulinariów pamiętam jedynie jakąś sałatkę, może szynkę, wódkę/wino dla dużych, sok dla małych. Ciasto. Siedzieli i gadali, na szczęście prezenty były wcześniej i można było zaraz po zjedzeniu czegoś odejść od tego stołu i zająć się wreszcie poważnymi sprawami.

Kiedy zasypiałem, lampki na choince świeciły jeszcze, podobnie jak w wielu oknach bloku naprzeciwko. Religia w moim domu pojawiała się często, przeważnie pod postacią Bacha, panbuk – nie, podobnie jak wampiry musiałby być imiennie zaproszony. Pod pewnymi względami miałem szczęśliwe dzieciństwo.