Tak, rację miał MRW traktując atak twarzą Kondrata i jego z klasą i kulturą wypowiadanymi opiniami o życiu i świecie w przeddzień wyborów jako coś znacznie, znacznie więcej niż „jeszcze jeden wywiad ze znaną postacią, dlaczego chcecie, totalitaryści, zakazać wywiadów, skandal!!111” (sam też miałem rację, nie biorąc udziału w przeraźliwie długim i przeraźliwie jałowym flejmie pod notą MRW).

We wstępniaczku (helou! to nie wypowiedź a vista, wywiad czy coś, tu już nie ma co tłumaczyć, że ot, tak sobie paple bez zobowiązań) naczelny „Wyborczej” cieszy się:

te wybory to zwycięstwo Polski Marka Kondrata i Kuby Wojewódzkiego, Polski ludzi bystrych i uśmiechniętych

– i zamożnych, powinien dodać, uwłaszczonych na bankach i mediach (do trzeciego filaru polskiego najlepszego z możliwych porządku zaraz przejdziemy).

Unia Demokratyczna, później Wolności, i jej medialni eksponenci, czyli tzw. środowisko GW, to główni architekci niepodzielnej od lat polskiej dwuwładzy Rynku i Boga. Nic tu się nie zmieniło, czytamy na przykład:

[...] zacytowała redaktorowi naczelnemu GW jego słowa: „Wybory sa tajne, ale jeśli pana interesuje mój osobisty głos, w swoim okręgu mam Donalda Tuska więc będę głosował na niego, a do Senatu na panią Borys‐Damięcką, która jest kandydatką PO [...].”

Rzeczywiście tak powiedziałem – przyznał Michnik. Ale zdradził, że zmienił zdanie:

– Głosowałem nie na Donalda Tuska, a na Jacka Rostowskiego, dlatego że uznałem, że Donald Tusk i tak będzie miał bardzo wiele głosów, a zależało mi na tym, żeby wesprzeć ministra finansów, który ma rolę wyjątkowo trudną i niewdzięczną, i bym powiedział prowokującą gniew. Dobrze pamiętam te czasy, gdy hasłem pewnej części naszej sceny politycznej było „Balcerowicz musi odejść”. Byłem wtedy bardzo po stronie premiera Leszka Balcerowicza, tak teraz jestem po stronie ministra Rostowskiego. Chcę, żeby na czele naszych finansów, pani i moich, stał ktoś kto nie cofnie się przed presją demagogii, ulicy.

Zwłaszcza że narasta, i to w skali ogólnoświatowej, krytyka tego systemu uprzywilejowania, którego aktywnie bronią Balcerowicz, Rostowski i Michnik. Znany demagog (ale neoliberalny!) Gadomski, główny i uporczywy głos GW w sprawach gospodarczych, tłumaczy, że ten światowy ruch sprzeciwu (Anty‐Wall Street, 99%, „oburzeni” europejscy i amerykańscy) to wyraz bezradności ludzi, którzy chcieli żyć ponad stan, a gdy nadszedł kryzys, nie mogą się pogodzić z zawiedzionymi marzeniami. Co innego ów 1%, dodam już od siebie, ci bystrzy i uśmiechnięci ludzie żyją jak najbardziej w zgodzie ze swoim (coraz to i lepszym) stanem. Jest czego bronić.

Ale wróćmy do trzeciego filaru. W linkowanym wstępniaczku znajdujemy taki komentarz:

Palikot już zażądał usunięcia krzyża z sali Sejmu, czym wywołał wielkie oburzenie. Nie przyjmuję tego oburzenia, choć rozumiem niechęć premiera Donalda Tuska do rozpętywania wojny religijnej; to oczywiste, że pragnie on stabilizacji państwa. Równie oczywiste jest to, że Janusz Palikot chce debaty na temat miejsca Kościoła katolickiego w życiu publicznym. To jego dług wobec wyborców, którym to obiecał.

To także groźne memento dla Kościoła. Radykalny antyklerykalizm okazał się drogą do sukcesu wyborczego w naszym arcykatolickim państwie. Można sądzić, że to skutek wyboru samych hierarchów. Kościół Jana Pawła II, abp. Życińskiego i ks. Tischnera przegrał w sporze z Kościołem abp. Michalika, abp. Głódzia i ks. Rydzyka.

Od końca: zauważcie, że ten „przegrany Kościół” jest tu symbolizowany przez trzech nieżyjących. Wydawszy z siebie zduszone „aha”, powiedzmy brutalnie: ta teza o dwóch Kościołach to propagandowa lipa, jeden jest KK, strzegący (nie sam, między innymi i GW pomaga) swoich interesów, a w gadanie o „liberałach w KC” niech wierzy, kto chce (albo kto ma katolicką żonę).

A wcześniej pada sformułowanie „wojna religijna”. Ja myślę, że upominanie się o republikański, świecki charakter państwa musi wywołać konflikt, ale czy pasuje – do tej prowadzonej ciągle od ponad 20 lat w imię doczesnych interesów KK walki – szyld „wojny religijnej”? Czy to nie kolejny element w „Wyborczym” zarządzaniu strachem?

PS Nie mogę się oprzeć chęci oświadczenia, że nie widzę żadnej istotnej różnicy (pada takie – retoryczne bodaj – pytanie) między gazeta.pl a „Gazeta Wyborcza”. Może inne kostiumy, ale to ta sama stara dobra Agora.