Podkreślam to „2D”, żeby się nieco wytłumaczyć, czemu mnie nie oszołomiło (a nie oszołomiło, no co poradzę). Starałem się (zgodnie z zaleceniami fellow culture consumentsrs) odwiesić na kołek podsystemy analizy i przeżywać / dać się uwieść. Ale Cameron przesadził z grubością szwów, więc nie było lekko.

O filmie i świecie przedstawionym napisano już wszystko (chyba), więc nie ma co się wygłupiać z analizami itp. Fajne obrazki są, a dryfujące góry przyjemnie skojarzyły mi się z całkiem świeżo obejrzaną Laputą Miyazakiego [*]. Ale ze świetlistością oczu Ogoniastych (pisałem o tym przy okazji Dystryktu 9) reżyser za bardzo, i za bardzo z elementami „popkulturowej indiańskości” (okrzyki bojowe z grzbietów latających, quasi‐totemizm, 58 innych szczegółów) oraz pop‐voodoo‐szamanizmu (no, psiakrew, muszą się rzeczywiście zbiorowo a rytmicznie kiwać? musi główna szamanka przewracać oczami w niby‐transie?).

Krótko mówiąc, wolałbym, żeby Cameron przeznaczył tę bajkę dla dzieci ciut starszych. Ale co byłoby z przychodami w takim wariancie?

Osobom, które chcą mnie zastrzelić, przypominam, że w kategorii „stare filmy” [**] oceniłem kilka tytułów między „bardzodobrze” a „entuzjastycznie”, więc to nie jest tak, że organicznie nie jestem zdolny do nie‐malkontenctwa. No i: obrazki naprawdę były fajne.

EDIT
 [*] Jaki to piękny film, jaki piękny!
[**] Nazwa kategorii została zmieniona, zob. komentarze.