Mesje Michalski (C.) aż dwa kolejne felietony, najeżone przykładami, cytatami i autora zachwytem wobec siebie, tytułuje spolszczonym WikiLeaks. W drugim pisze:

Teraz wikiliks zapowiada demaskację paru wielkich instytucji finansowych, analogiczną do demaskacji, jaką przeprowadził w odniesieniu do politycznych elit. Czy jednak już dziś nie wiemy, co wielkie amerykański instytucje finansowe robią z bilionami dolarów publicznej pomocy? Wiemy, bo kiedy ostatnio FED wypłacał im kolejną transzę w wysokości 600 miliardów dolarów, natychmiast podskoczyły spekulacyjne giełdy na peryferiach całego kapitalistycznego świata, łącznie ze spekulacyjną giełdą polską, na której – podobnie jak na giełdzie węgierskiej czy filipińskiej – żadna analiza fundamentalna spółek się nie liczy, żadne „zasilanie gospodarki”, bo te giełdy to są tylko fajne ruletki, na których odbywa się trading wysokich częstotliwości albo trading częstotliwości odrobinę niższych.

I dalej:

Wszystko to wiemy, bo wszystko to widać po prostu jak na dłoni. Więc jak wikiliks ujawni korespondencję prezesa jakiegoś banku, zastanawiającego się, na której ruletce jaką część z łykniętych sześciuset miliardów dolarów „pomocy publicznej” postawić, żeby się obłowić maksymalnie szybko i bez ryzyka mieszania w to wszystko jakiejś pieprzonej „gospodarki”, potraktujemy to jak kolejne rewelacje „Faktu” o Weronice Rosati.

Konkluzja Michalskiego jest mniej więcej taka, że przecieki z WikiLeaks nie wnosza nic nowego do wiedzy o świecie, sprawiają jedynie, że świat wydaje się brzydszy. A po co. To źle wpływa na nastrój.

Przecieki wikiliksa miałyby sens, gdyby pojawiły się polityczne podmioty mogące użyć tych przecieków, żeby świat wikiliksa zmienić. Ja takich podmiotów w świecie wikiliksa nie widzę.

Zostawiam na boku kwestię, czy mesje pisze to wprost, czy też prowokacyjnie, by pobudzić do sprzeciwu i, ewentualnie, do zameldowania się u opinii publicznej (if any) owych podmiotów.

Interesuje mnie bowiem coś zgoła innego, mianowicie żywotność fasady. Bo owszem, niby „wszystko to wiemy”, ale obok – i to skutecznie! – pracuje 24/7 cały cholerny system, który podtrzymuje fasadowe iluzje, że np. trzeba bankom zrobić zastrzyk, bo gospodarka padnie, ludzie stracą pracę itd., albo że USA są rycerzem wszechświatowej demokracji i prawczło, a „nasi chłopcy w Afganistanie” za honor i pozycję Polski w świecie [dokąd odsyłam pomimo jj‐nieczyt. layoutu – raz jeszcze błagając o litość].

I rolę WikiLeaks widzę przede wszystkim w tym, że utrudnia tę fasadotwórczą robotę. Iluzje szkodzą.

* * *

A teraz śmiałym susem przenieśmy się w świat nieistniejącego MicroLeaks. Moja teza jest taka: byłoby bardzo pożyteczne, gdyby upubliczniano przecieki z drobnych spraw, przeciwstawiając się uzusowi, że nie, nie wolno, naruszanie prywatności (dostojeństwa, public image’u, 100 innych whatever).

Gdyby tak, na przykład, przecieknąć obrazki z obrad szacownego żury, które ma uzgodnić zwycięzcę (czas praktycznie nieograniczony). Człowiek sobie wyobraża bógwico, jakieś merytoryczne dyskusje, walkę na uzasadnienia, argumenty i co tam jeszcze. A tu: gombrowiczowskie miny („X? no nie, dla mnie X jest nikim!”, „a czemu?”, „no, proszę pana!” – w domyśle: to ja tu jestem profesorem!), ogólniki („nie przekonuje mnie”), a jako argument ostateczny „głosujmy już, głosujmy!” – w domyśle: „spieszę się na obiad / spotkanie z kochanką / whatewer”.

Podaję tu tylko schemat, diabeł tkwi w szczegółach, byłoby co przeciekać. No ale ustalenie w takim małym, zamkniętym gremium, kto wyniósł, nie byłoby zapewne trudne, nawet bez badania bilingów. I trzeba by płacić, zawsze każą płacić za „król jest nagi”. Pół biedy, gdy są jakieś stenogramy z obrad, wtedy MicroLeaks info‐magicznie włamuje się w tajne miejsce i gotowe, tylko kto by sfinansował siły/środki w tej, zdawać by się mogło, tak błahej sprawie. Paparazzi koncentrują się na „skandalach ciała”, a media tak w ogóle – co najwyżej na użyciu wulgaryzmów (w prywatnych, ale nagranych rozmowach). W skandale głupoty i hucpy mało kto zainwestuje.

Albo przychodzi wywiadowca z ogólnopolskiej gazety do Znanej Osoby i sobie rozmawiają sympatycznie przez parę godzin, dyktafon pracuje. Potem wywiadowca produkuje tekst wywiadu, wysyła go do ZO i – zaczyna się. Znana Osoba dostaje wytrzeszczu, zjeżenia włosa itp., po czym spędza ileś czasu na przeryciu się przez ten tekst, pisząc go praktycznie od nowa, bo wywiadowca (a) niewiele zrozumiał, (b) pcha się ze swoim ego na pierwszy plan, jakby to on był bohaterem wywiadu, © przekłamuje i (d) jeszcze powstawiał kretyńskie śródtytuły, które całkowicie zmieniają wydźwięk tekstu. Po tej ciężkiej robocie trzeba jeszcze odeprzeć parogodzinne płacze w słuchawce (nie dość że za darmo i za kogoś, to jeszcze się obraża), aż wreszcie całość ląduje na łamach, czytelnicy zaś stukają się w głowy: „naprawdę ta Znana Osoba jest aż tak... [wstawić, co pasuje, ale nic miłego]?”, bo przecież wszystkiego się nie dopilnuje, a i redakcja dorzuci swoje trzy grosze.

Ale uważa się, że nie wypada robić halo wokół takich spraw.

No i jeśli GlobalLeaks dotyczy spraw, o których „wszyscy wiedzą” (choć niezupełnie), to MicroLeaks dotyczy szczegółów, o których (prawie) nikt nie ma pojęcia, a które – per saldo – produkują bodaj czy nie rozleglejszą fasadę skrywającą brzydotę świata tego.