Pasjami lubię taniec (ale: oglądać). Niech się tylko zdarzy jakiś kolejny amerykański film à la Fame (jest ich sporo, to taki malowniczy wariant self‐made man), ostatnio z obowiązkowym miksem czegoś‐tam z street dance. Albo niech się trafi balet w Mezzo. To niesłychane, jak ludzie potrafią się poruszać.

Z wszystkich rodzajów tańca (z dokładnością do folku: tu sprawa jest złożona) właściwie nie lubię (ba, nienawidzę) tylko hm, wyczynowego tańca towarzyskiego. Pajac w smokingu albo fraku, jego kuso & plastikowo ubrana klacz, wysilone uśmiechy, ruchy sprawne jak u maszyny, ale sztuczne i kanciaste, grrr & brrr. Paskudzę także w mleko tych wszystkich „Tańców z gwiazdami”, niezależnie od kraju produkcji (ten format został dość chyba powszechnie rozkupiony).

Przypadkiem obejrzałem półtora odcinka niby podobnego w formule programu So you think you can dance? – głosująca publiczność, kolejni odpadają itd. Ale udział w nim biorą utalentowani amatorzy, marzący o karierze profis, i – nie mówię, że to żelazna reguła – można się nadziać na robotę wybitnych choreografów. Jedna z nich, Mia Michaels, wzięła kurdupla i pannę [IRL: mężatka] o kształtach niezbyt zbliżonych do jakiegoś tam ideału, znalazła fajną muzykę (Koop + Ane Brun), i voila – oto efekt. Jakże odmienny od sformalizowanego i przeraźliwie nudnego tańca towarzyskiego.

[youtube v=z4-nmwoxp_4]

A tu pełna wersja Koop Island Blues, w dobrej jakości i bez odgłosów z widowni: