„Wizje” nieco oklapły [smuteczek], w półmroku knuje [przyczajony kotek, ukryty łomot] „Mały Format”, ciągle zdolny do wyskoczenia nowym numerem i zaskoczenia czytelnika, „zakład.magazyn” jest otwarcie i szeroko przekrojowy, w samoopisie chodzi znaczące słówko playground, równie znaczące jest to, że nie zamieszcza bio autorów (prywatnie żałuję, to często zajmujące lekturowo teksty), jakby sam fakt publikacji w numerze „magazynu” byl wystarczającym bio‐bibliograficznym punktem‐węzłem, zresztą sporo tam nazwisk znanych: „zakład” ma ewidentną ambicję w mainstream‐buildingu i jest „pokoleniowo otwarty”. Z nowych inicjatyw młodziankowata (i osiągająca himalaje pretensjonalności w „komentarzach redakcji”) „Iglica”, pytyjski ogrójczyk š‑metafizyki, oraz „Pole” (organ, jak się przedstawia, Związku Pisarzy ze Wsi) lokują się na przeciwległych krańcach skali [także „pokoleniowej”] – no i dobrze, cóż więcej można powiedzieć, dwa wyraziste przykłady władzy selekcji. Z odjazdu powoli wraca „Stoner Polski”, pręży się „Trytytka”, również egzemplifikacje tej władzy. (W nawiasie trzeba odnotować ostatnie lądowanie „Helikoptera”; był to pojazd z otwartymi drzwiami [zob. Wietnam etc.].)

Na tym tle „Kontent” trzyma się nadal dzielnie i w jakimś sensie osobno. Młoda (z pewnością jednak nie młodziankowata) redakcja naturalnie orbituje wokół młodości [poetyckiej], ale nie pomija zjawisk bardziej okrzepłych (w ostatnim 24 numerze choćby Wróblewski, Dalasiński, Radwański). Wbudowany w konstytutywną strukturę pisma równoległy komentarz jest zbyt łaciaty i różnorodny, by wziąć go za przejaw [tej drugiej] władzy (porównajcie z proto‐imperialnym FAWIR‐em BL‑u, choć niepokoi [podobny] poziom mieszania ról – autorzy utworów wystepują tuż obok jako autorzy komentarzy; jeśli ma to być sygnał samowystarczalności środowiska, w granicy nie potrzebującego również czytelników spoza, niech zabrzmi jednak ostrzegawczą trombką).

W sumie: tak dużo do czytania, że odechciewa się pisać^.