I znowu minęły dwa lata, od poprzedniej blogonoty z cyklu. Co się działo? Nic szczególnego: Iga Świątek zmieniła trenera i przedłużyła swój koniec, Roger Federer przeszedł ostatecznie do historii, Rafael Nadal gdzieś się rozkłada, zdezelowany robot, poprzednie narybki nie spełniły pokładanych nadziei, płyną nowe, absurdalnie wysokie pule nagród jeszcze wzrosły. Nieodmiennie wolę tenis kobiecy od męskiego, bo męski jest za bardzo robotyczny, niezbyt ludzki (więc dla mnie nudniejszy). Nużąca jest też standardowa gestykulacja: fisting atmosfery, a potem ostentacyjne nasłuchiwanie [efektu], o psimwyciu nie wspominając.

* * *

Novak Dżioković się skończył. Jest to postać szczurowata. [OK, ciągle jeszcze wygrywa, ale tym gorzej dla tenisa; reszta opisu jak sprzed dwóch lat.]

Iga Świątek się skończyła. Jest to postać rybia. Technicznie i taktycznie jej tenis stoi: pierwszy serwis chimeryczny, drugi żałosny, gra schematycznie, przy siatce nieporadna, nadrabia mięśniakowatością [zob. jej wzór, Nadal]. Psychicznie skrzyżowanie roztrzęsionej cielęciny z osobowością bully: słabsze przeciwniczki zastrasza i obija, na mocniejsze nie ma narzędzi. Tegoroczny Wimbledon potwierdził to dobitnie.

Aryna Sabalenka się skończyła. Jest to postać kariatydzko‐krowiasta. Ikona bullyingu, podbijanego wyciem na korcie. Przypomina sport‐produkcję dawnego NRD.

Hubert Hurkacz się skończył. Jest to postać błotniasto‐bagienna [zob. błotosmętek, zob. człapanie itd.]. Niedocyborg z usterką. Siostrę ma fajną.

Jessica Pegula się skończyła. Jest to postać totemiczna. Tenisistka bez właściwości, zaszła dość wysoko dzięki regularności, no ale ostatnio deficyt błysków.

Jelena Rybakina się skończyła. Jest to postać czaplowata. [Nie, żartuję; choć nie obroniła zeszłorocznego tytułu wimbledońskiego, nadal ma potencjał rozwoju i przyszłości. Kolosalna zaleta: jest cicha.]

* * *

Można by tak długo. Tenis jest zasadniczo smutny.