Właściwym tematem tej blogonoty jest informacja, że ukazał się właśnie numer 4 zakładu magazyn, ogólnoświatowego wrocławskiego pisma sieciowego.

Rozmiar numeru, ilość tekstów (i grafiki) oszałamia; kto wie, może starczy na pół pory roku zwanej niegdyś zimą. Nie jest łatwo nawet tylko odwiedzić (systematycznie) każdy z tekstów (tafelkowaty układ nie pomaga), ot, po rzut okiem.

W tym kozimrogu obfitości ukryty jest jednak cierń. Bo przywyczailiśmy się do tego, że przy wierszach i innych utworach pożywiają się także ilustratorzy i ilustratorki, zdobiące swoimi dziełami smutne czarne robaki tekstów; to pospólna praktyka wielu (jeśli nie wszystkich) pism sieciowych.

W tym numerze na przykład uwagę zwracają m.in. świetne syntetyczne figurołaki Marii Staciwy. Ale obok... w wielu miejscach widzimy inwazję AI: grafik, po podpisach sądząc, wygenerowanych przez MidJourney.

W związku z agresywnym pojawieniem się tego i wielu innych ai‐generatorów wizualnych, światowe środowisko ludzkich ilustratorów / grafików wrze. Co chce nam powiedzieć zakład magazyn tym posunięciem?

* * *

Może to przestroga. Czy AI generujące teksty (już na porządku dziennym, level: pismak żurnalistyczny) mogą za jakiś czas wyprzeć ludzkich autorów wierszy?

Lata temu przepowiedział to Lem, powołując w Cyberiadzie Elektrybałta.

Z przodu słowniki, z tyłu „moduły natychające”, z boku podsystem rymów i stóp wierszowych – et voilà. Istotnie, wydaje się, że najprostsze zadanie dla AI to wiersz neoklasyczny, spętany sztywnym wzorcem, który wystarczy zrekombinować, nie dbając zbytnio o treść (za którą stanie jakakolwiek wypchana mysz).

Ale może drugim kandydatem, poniekąd z antypodalnego wobec noeklasycyzmu bieguna, byłby š‑wiersz. Dlatego że nikt nie oczekuje od niego żadnej (nazwijmy:) spójności semantycznej; przeciwnie^. Pękajcie kry jukstapozycji, wznoście się signa ekstazy!

Żeby to troszeczkę zilustrować, przykład. Opatrzony grafiką wygenerowaną maszynowo (s‑dff‐01_792a):

zapada splantowana, mamidło naganne

sterujemy na krasie ruin, podmalówka przechytrza,
jawi się coraz siniej w wierszowanej saletrze.

wyrzygam stateczne śmierci i nie namacam na sobie
kolektywnego wosku. dźwięk się rozbisurmani, kadr osiągnie.

jak pięknie dziś straszysz, kropidlaku!
a mogłaś mnie wtrącić

I co sądzicie? Jest się czego bać?

PRZYPISY
autorstwo wiersza [ANN / Hessen +-7(3) / ante3 / dwl / piff]