Gdyby wiersz ten przeczytał botanik, zacząłby się przede wszystkim zastanawiać nad frazą „ozdobny oset rośnie w cieniu”, głównie dlatego, że oset w znaczeniu botanicznym (rodzaj Carduus) nie jest tożsamy z potoczną „taksonomią ludową”, która tą nazwą obejmuje szereg kolczastych roślin (najczęściej ostem nazywa się ostrożeń polny – Cirsium arvense). Ozdobność ostu może sugerować, że chodzi najpewniej o roślinę z rodzaju Echinops (przegorzan), ale też niewykluczony jest dziewięćsił (Carlina), lub nawet mikołajek (Eryngium), ale „cień za werandą” myli tropy (to wszystko są rośliny światłolubne). Tu więc zawiesiłby się botanik, ale szezlong, zwłaszcza wystawiony do ogrodu, to już niemal barokowa eksplozja, która powinna zostawić czytelnika w oniemieniu i stuporze. Powinna, ale jednak ostatnią moją refleksją był smutek, że są ludzie, którzy donikąd się nie wybierają.