Kiedyś, w ubiegłym stuleciu, ukazała się książka „Kino Andrzeja Dudzińskiego”, zawierająca kilkadziesiąt recenzji nieistniejących filmów (pióra różnych autorów: od Stanisława Barańczaka po Stanisława Tyma, poprzez zawodowych krytyków filmowych w rodzaju Tadeusza Sobolewskiego), do których to filmów wymieniony w tytule grafik stworzył również plakaty.

Czytając powyższy wpis walczyłem z dojmującym uczuciem, że jest (będzie) on składnikiem tomu zbudowanego na opisanej wyżej zasadzie. No, ale jednak sprawdziłem: Nina Manel istnieje (choć fraza „Najbliższym polskim odpowiednikiem...” może sugerować jej nie‐polskość). I jest neurokognitywistką. To skądinąd cudowne i bardzo optymistyczne, że uważa obie swoje super‐niszowe tożsamości za tak znaczące, że uznała za stosowne ukryć jedną z nich za pseudonimem.

To nie jest pseudonim.

@ babilas:

Dziękuję za informację, do tej pory myślałam, że znam swoje personalia lepiej niż obcy mężczyźni z internetu.

Obawiam się, że to ważne jedynie dla Was, skoro rozważa się tu zarówno genezę imienia, jak i stawia hipotezy dotyczące rzekomego ukrywania się; stąd prostuję tutaj, z czystej uprzejmości, choć jednocześnie z pogodną rezygnacją.

Kobiety są przyzwyczajone do zmian nazwiska. Wkrótce zmienię je po raz kolejny, więc szkoda zachodu. Pozdrawiam, Markslena, Nobel, czy jak jej tam na imię.

Nie wypada mi chyba wchodzić głębiej w temat pod tekstem dotyczącym mojego własnego tekstu.
Zasadniczo, w ogóle nie powinnam się pod nim wypowiadać (przepadło), bo jest to w jakiś sposób nieeleganckie; nic mi do tego, jak postronni to widzą i nie powinnam z tym polemizować. Chciałam jedynie sprostować coś, co w moim mniemaniu odnosiło się jednak do mojej osoby prywatnie, dość odruchowo i nie pierwszy raz.
Szczerze mówiąc, spodziewałam się reakcji „aha, spoko”, „a czemu tak” albo braku zainteresowania, ale nie dłuższej dyskusji, w której moje położenie jest dość kłopotliwe.
Akurat parę godzin przed zobaczeniem tej notki oddałam tekst, w którym zaczepiam bardzo luźno o temat osoby autora przy pisaniu o wierszach; kiedyś się pewnie pojawi w internetach (ale uwaga, BL). Może stąd impuls do sprostowania. W ramach peace’u wyznam, że na umowie wydawniczej są obydwa.

Okazuje się, że Nina Manel ma więcej cech wspólnych z Jackiem Dehnelem niż się wydaje. On też nieustannie patroluje blogosferę w poszukiwaniu recenzji, komentarzy i wzmianek na swój temat (czego i ja doświadczyłem – link). A co do meritum: reklamacje naprawdę nie tutaj. To i tak zaczyna wyglądać jak rozmowa reżyserki Białowąs z krytykiem Walkiewiczem.