I chyba tylko tyle. Że szeleści. Niby są słowa, przecinki są (jakoś za mało) i kropki (za mało). Że „perspektywa rzeźnickim nożem przecina oczy”? No jednak nie bardzo. Nie tu.

Ależ ja właśnie oględnie, że niepodobamisię

Jestem przeciw wierszą o egzystencjalnym absurdzie egzystencji. (Chociaż fraza ładna).

nameste :

mówi już nie do samej siebie, ale do tego faceta

Nope, nie ma tego w wierszu, wnosisz tu swoją pozawierszową wiedzę o mechanizmach przemocy domowej.

nameste :

To już nie jest retoryczne „ty”

Czemu zakładasz, że z początku było (poza tym, że ci pasuje do z góry założonej interpretacji)?

nameste :

taki przydział głosów/osób/realnych‐i‐retorycznych‐ty

Tylko jeśli założysz in the first place, że to jest o przemocy mężczyzn wobec kobiet. Między wersami 1–9 nic się w tonie głosu, stylu ani tematyce nie zmienia; dopiero po 9 wersie współczucie się zmienia w pretensję, ALE! dalej nic nie wskazuje, że zmienia się adresat, a nie że uczucia podmioty są ambiwalentne. To znaczy, nic, chyba że spróbujesz pogodzić tekst z pozatekstową wiedzą, że mężczyźni biją kobiety; ale właściwie czemu ten kawałek wiedzy o świecie ma się nagle znaleźć w tekście?

Mnie ten wiersz nie przekonuje nie dlatego, że coś jest z nim nie tak na poziomie słów. Napisałem, że niby wszystko jest (z kilkoma wyjątkami); a jednak mi się nie podoba. Po powyższej wielogłosowej analizie nie będę się wyrywał i analizował go na jeszcze inny sposób.

Pytałeś, Nameste, dlaczego. Nie podoba mi się: „wycina ci wątrobę”, bo wydaje mi się ten zabieg (poetycki) deczko zużyty; to traktowanie wątroby w sposób metaforyczno‐anatomiczny (lub odwrotnie) (nie potrafię podać przykładów, nie pamiętam, być może ta niechęć wynika z lektur, a pech polega na tym, że przed oczy wpadały mi różnorakie wnętrzności podmiotów lirycznych). Nie podoba mi się: „cyrklowo rozjeżdża”, bo nie lubię takich metafor. Nie podoba mi się – ale o tym już była mowa – ostatni dwuwiersz, bo ogólnie nie lubię podwójnych kropek nad i.

Gdybym ja miał go pisać – czy tam zredagować – skróciłbym. Czy byłoby lepiej – nie wiem, nie byłoby w nim rzeczy, które by mnie drażniły.

Nie chcę udowadniać, że wiersz jest zły, bo nie jest. Podobnie jak do Marcelego Szpaka, nie mówi do mnie. Szeleści. I tyle. To znaczy – bardzo dobrze. Wiele wierszy nie potrafi wydać z siebie żadnego dźwięku. Pocieszające jest więc to, że taka się wywołała dyskusja. Że są takie teksty, których chce się bronić.

nameste :

specyficznie wykrzywia kolano i rozcyrklowuje nogi

To obraz badania ginekologicznego.

Ale dlaczego wówczas to jego wina. Dlaczego „łajdakiem jesteś”

Bo się zagnieździło poza macicą. Pisałem o tym, czytaj uważnie.

Skąd dwa ostatnie wersy?

Pozbawiona prawa do legalnej aborcji kobieta szykuje metody domowe.

bo nadal żadna konkurencyjna nie wygrywa na spójność

No nie wiem, twoja nie była spójna, tylko seria publicystycznych obrazów. Moja to opowieść.

Pst, Klara Nowakowska pokazała nową książkę. Coś wam przepiszę:

Siódmy kontynent

Wątpi: stara się wierzyć.
Wyświechtaną pamięć utrwala
na dysku twardszym niż życie.

Dotykalny lecz wykluczony,
rozbija się łagodnie jak dym o szybę, wiedząc,
że już nic się nie zmieni na prawdę

w cyrkulacji wiatrów, nanoszących strzępy
zadrukowanych klepsydrami gazet,

w rytmie wystukiwanym w kuchni przez obrączkę
o ścianki mytego kubka;

w tym filmie.

O, nie znam, dzięki. Nowakowska jest dobra w pisaniu takich precyzyjnych tekstów. Którym następnie odpiłowuje poręcze (śmiech, ale nerwowy).