Jak zwykle, zamiast noworocznych życzeń, powiąszowań i podziękowań wierszyk.
Tym razem cyniczny, świeży, zimowy, boczny i (w zasadzie) nieważny kawałek Dariusza Sośnickiego.
Trzy gawrony
(główny, dwa liniowe)
zajęły szczyt niedokończonej
budowy i mówią:
folia schodzi płatami
z grzbietu tego zwierzęcia w dole,
wiatr je podrzuca jak uszy spaniela w biegu
i widzimy żebra;
niech świat nie udaje Greka!
Każdy ma w sobie kościotrupa,
a śnieg to skrzep,
a nie cukier puder.
-
A ma to rytm (koncowki) bardzo podobny do e.e. cummingsa, „And death i think is no parenthesis”, nie? ergo: fajne, dzieki.
-
@ ziel:
Hm. Mnie się spodobała bezczelność gawronów, jako i fakt, że ich światologia wydaje się odzwierzęca, a więc adekwatna. „Grzbiet – żebra” (o budowie), „spaniel – uszy” (o folii), „kościotrup” (swoją drogą: jaki to piękny prezent od polszczyzny, pomyślcie: „krwiotrup”, „mięsotrup”, i najstraszniejszy: „podrobotrup”, kiszkołak).
Ale mam pretensję o Greka. Grek wystaje, Grek się nie mieści, Greka gawronom dopisano, jakby myląc gawrona z gwarkiem.
A na końcu – rytm. Jest nieteges, drugie samotne „a” jest boleśnie zbędne.
Tak powinno być:a śnieg to skrzep, nie cukier puder.
-
nameste :
Tak powinno być:
Albo nawet
a śnieg to skrzep nie puder i cukier
Co do a oraz Greka – zgoda.
-
sheik.yerbouti :
Albo nawet
Ale znowu zwięzłość rytmiczna cierpi (przez to „i”). Samo przestawienie z „cukier puder” na „puder cukier” już jest mocnym dociskiem, nieprawdaż, przez złamanie frazeologizmu.
-
Nie, no napiszcie sobie w ogole nowy wierszyk moze, zamiast meczyc ten, ktory wydaje mi sie bardzo przyzwoity. ^
-
nameste :
Ale znowu zwięzłość rytmiczna cierpi (przez to „i”).
Za to moją wersję łatwiej rapować.
ziel :
Nie, no napiszcie sobie w ogole nowy wierszyk moze
Tuning wierszy, które już są, jest bardziej wskazany (szanujmy zasoby i surowce!)
-
@ ziel:
A przecież, zamiast krzywo patrzeć na dobre wzorce krytyki (bo konstruktywnej), mogłabyś pobronić Greka, że gawroński dramat&skandal ciała (reality) nie musi rugować Greka (w sensie: Platon, filozofia, dualizmy i decorum, no, all that garb), że świat nie udaje Greka, tylko zasładza i lukruje, robi w istocie wodę w mózgach bardzo anty‐grecką. I że gdyby spełniony został mój postulat („Greku, won”), bardzo by to osłabiło wiersza. A przy okazji musielibyśmy rozstrzygnąć dylemat, skąd gawroństwo, i tędy, idiomatyczne jest. (Na co padłaby trywialna odpowiedź, ze to prerogatywy sędziowskie.)
Natomiast ostatniego „a” nic nie jest w stanie obronić.
-
Albo, w wersji pedagogicznej, pytanie: skąd (jednak) w tym wierszu Grek jest, i dlaczego nie należałoby go wyrzucać, mimo takiego odruchu.
-
Wiec ... tak, tak, gdybym umiala, bronilabym Greka, w imie tej samej idei, wg ktorej bronilabym cukru pudru: bo i swietnie uzywa gotowego juz zwiazku frazeologicznego ktory, a i rysuje nam tymi zwiazkami dwa obrazki, ktorych sie nie spodziewalismy. To jest prawdziwa oszczednosc materialow: uzywamy rzeczy drogich (nowych), a solidnych. Niektorzy architekci wola tak.
-
Grek faktycznie wyskakuje trochę jak filip z konopi, choć niełatwo go czymś zastąpić. Ale „a śnieg”, „a nie” dobrze oddaje gawronią mowę, one zwykle zaczynają od a.
http://www.ornitofaunistika.com/lvp/balsis/corfru_kolonija_2008-05–15_0633_bauska_a.celmins.mp3 -
kwik :
„a nie” dobrze oddaje gawronią mowę, one zwykle zaczynają od a.
W takim razie:
a folia schodzi płatami
Opcja dla wyczynowców – przetłumaczyć poezję gawronią na kruczą i sroczą. -
sheik.yerbouti :
a folia schodzi płatami
Zaiste, tak byłoby lepiej.
-
kwik :
gawronią mowę, one zwykle zaczynają od a
Tyle że (1) „a nie” to nie początek, lecz środek wypowiedzi (2) dlaczego gawrony miałyby naśladować gawroni, w wierszu mówią po sośnicku.
-
Koncept, żeby gawrony naśladowały gawroni jest absurdalny, akurat one tego nie muszą. Myślę, że na początku próbują mówić po sośnicku (bo tak autor każe), ale pod koniec wychodzi z nich prawdziwa natura i zaczynają po swojemu. A! a! Tworzywo żyje.
-
Hmm, wierszyk całkiem, całkiem (nawet z owym „a”), za Greka zaś dałbym jakieś zwierze. Tylko jakie?
15 comments
comments feed for this article
Trackback link: https://nameste.litglog.org/2010/12/zamiast-czwarty/trackback/