Magazyn „Mały Format” zamieścił obszerne fragmenty prozy Krzysztofa Pietrali pod tytułem Story Jones. Ich automat znie‐/za‐chęcający powiada „14 minut czytania”. To może być najlepszy wasz kwadrans ostatnich (i nadchodzących, ciemnych) miesięcy! Klikać i czytać. Mój krótki komentarz poniżej.

1. To jest piękna sprawa, kręci jak na schroedingerowskiej karousseli (bym użył słówka „stroboskopowej”, ale ono zbyt wewnętrznie regularne). Wieszczy się (obok w sieci) autorowi mołojecką sławę w ciszy niszy, co byłoby (hm) wystarczające (hi‐hi‐historycznie), gdyby po tym zamilkł. Ale mam nadzieję, że tego nie zrobi.

2. Okazało się niedawno, że ludzkość musi już używać gugla‐or‐compatible, aby dotrzeć do znaczenia myszowatego zwrotu „ludziektórzy znają Józefa”; trudno się dziwić. Gdyby autor zamilkł, w odwodzie zostaje ludziektórzy‐znają‐Jones #ludzie‐którzy.

3. Trochę mnie dziwi zabieg (mam go za zbędną asekurację) polegający na przedstawieniu tego utworu jako „poematu prozą”. Sądzę otóż, że proza ma wiele oblicz i możliwości, że daje radę (jako medium), ta poezjowa etykieta („poemat”) włącza (może włączać) deczko namaszczeniowy tryb czytania, kompletnie bez powodu i sensu. A tymczasem – toż to czysta radość prozy!

4. I odpoczynek. Jakże stają się niekiedy męczące te okrągłe, zawsze doprowadzane przez skrzętne redaktorstwo do obłej, poprawnej (hehe) postaci, zdania opisujące. Jakie to per saldo nudne, aż wyć się chce, zwłaszcza gdy, jakże często, te opisy niczemu, nikomu ani po co. A tu – karnawał, językowe mardigrass, chyże skoki zagarniające znaczenia, lepkie przepełzanie ukradków. I sto innych atrakcji.

ZOB. (KONIECZNIE) TEŻ (full) story jones