podstawy

Sport jest zwyrodnieniem powstałym u zbiegu czterech duchów: ludycznego ducha gry i zabawy, ducha rywalizacji, ducha hazardu i ducha wojny. Dwoma odwiecznymi czynnikami umasowienia tego zwyrodnienia są polityka i kasa. Igrzyska zamiast chleba oraz igrzyska jako dodatkowa motywacja w szkoleniu rekrutów – to polityka. Kasa jest pierwszą pochodną ducha hazardu i całką z monetyzacji igrzysk.

Gdy idzie o dorabiane ideologie, są dwie podstawowe: indywidualistyczna ideologia samodoskonalenia – to kłamstwo żerujące na duchu rywalizacji, oraz ideologia zastępczej (zamiast wojen) rywalizacji plemiennej – to kłamstwo uwzniaślające jatkę. Z pomniejszych, choć popularnych kłamstw godzi się przypomnieć podmianę (prawdziwej) tezy „ruch to zdrowie” na kontrafaktyczne hasło „sport to zdrowie”; każdy wie, że sport oznacza kontuzje, kalectwo, a nawet śmierć.

sporty wojenne

to te, które wyrastają bezpośrednio z ducha wojny. Dzielą się na unitarne, techniczne i rzeź.

Unitarne (określenie wywodzi się z podstawowego szkolenia rekruta) dotyczą wzmocnienia ciała wobec zadań ogólnowojskowych: biegi, chody (resp. marsze), pływanie, skoki, podnoszenie ciężkich rzeczy.

Techniczne używają przedmiotów: dysku, oszczepu, młota, kuli (choć tu akurat nie potrafię wyobrazić sobie sytuacji bojowej, w której ta bliskozasięgowa technika miałaby znaczenie militarne – rozwalanie kulą drzwi?), łuku/strzały (wariant ubarowiony: tzw. darts), karabinu.

Rzeź to bezpośrednia konfrontacja dwóch osobników; są tu tzw. sporty (ha, ha) walki, czyli lanie się bez przyrządów (boks, zapasy, judo, karate, kungfu, mma itd., itp.), albo – mniej zabójcze, odwrotnie niż w wojennych pierwowzorach – lanie się z przyrządami (szermierka, kendo, sojutsu itd.).

Sporty unitarne mogą podlegać dowolnie daleko idącemu stechnicyzowaniu. A więc do biegów dodamy narciarstwo, wszelkiego rodzaju wyścigi na czymś (koniu, rowerze, samochodzie, samolocie, łodzi), do skoków tyczkę, narty, spadochron, konia+przeszkodę, trampolinę itd. Różnorodność dyscyplin ograniczana jest przez kwestie logistyczne; rozsądny militarnie jest biathlon (narciarz przemyka po śniegu ileś kilometrów, a potem strzela, celnie!), ale nie ma przeciwpancernych brygad rowerowych (pociski są zbyt ciężkie, by przewieźć więcej niż jeden‐dwa); z podobnych powodów nie ma wyścigów hulajnogowych (a szkoda, byłaby szansa na dyscyplinę wygladającą jeszcze bardziej idiotycznie niż chodziarze w akcji).

gry

Gry dzielą sią na: gry na czas, gry na ilość i gry na jakość. W grze na czas ustalony jest czas trwania meczu. W grze na ilość chodzi o zdobycie odpowiedniej liczby punktów; kto zrobi to pierwszy, wygrywa. W grze na jakość chodzi o osiągnięcie wygrywającej sytuacji.

Ortogonalnym do tego podziałem jest podział na gry konfrontacyjne i niekonfrontacyjne, w tych pierwszych gracze (zespoły) stykają się bezpośrednio, w tych drugich są odseparowani (np. są po przeciwległych stronach siatki).

na czas

Najgłupszym, powodującym przesunięcie sadomasochistyczne rodzajem gier są gry konfrontacyjne na czas. Na przykład piłka nożna. Nie jest łatwo strzelić gola, wobec czego mecz piłkarski jest zasadniczo pokazem niemożności. Trzeba być masochistą, żeby to oglądać. Z kolei frustracja nieuchronnie powstająca podczas oglądania tego (żenującego) widowiska musi się rozładowywać w wybuchach agresji; kibolstwo jest nieusuwalnym produktem ubocznym gier na czas.

Dodatkowym aspektem tych gier jest metafora życia. Najpierw starasz się osiągnąć cel (goal), ale za cholerę nie wychodzi (a czas się kurczy! trzy ćwierci do śmierci!). Potem jest tak: albo uda ci się strzelić i wtedy zaczynasz przeciągać grę, żeby utrzymać wynik, co powoduje, że nuda podnosi się do kwadratu, albo tobie strzelą i wtedy usiłujesz gorączkowo nadrobić stracony wcześniej (na przeciąganie) czas (na co doprawdy przykro patrzeć), a tu i tak końcowy gwizdek. To dlatego osobowości sado‐maso tak łatwo dają się wmanipulować w piłkę nożną: właśnie przez podatność miauczyńskich charakterów na oddziaływanie tej metafory.

Wymyślono kilka gier konfrontacyjnych na czas, w których łatwiej zdobywa się gole – np. piłka ręczna czy koszykówka. Ale działa tu odwrotna zależność koszt–znaczenie: im łatwiej zdobyć punkt, tym mniej się go ceni. I taka koszykówka okazuje się grą w „kto jest statystycznie lepszy”; nic dziwnego, że komentatorzy (i tzw. eksperci) od koszykówki mają non stop pełne gęby jakichś statystyk i wyliczeń. Nuda stężona. Piłka ręczna dzieli wady obu wymienionych wcześniej gier, nie dodając żadnych zalet.

na ilość

Przykładami gry niekonfrontacyjnej na ilość są siatkówka (i podobne, np. sepak takraw) i tenis (w różnych wersjach). Jeśli w grze na czas gracz musi się wspiąć na wyżyny umiejętności, żeby coś osiagnąć, w grze na ilość gracz nie powinien (tylko) popełniać błędów. To określa zasadniczy charakter tych dwóch rodzajów gier: gry na czas mają domyślny poziom zerowy (fajtłapstwo, totalna nieudolność), gry na ilość mają domyślny poziom mistrzowski (z którego spuszcza powietrze przeciwnik). Nie da się ukryć: gry na ilość są ciekawsze, choćby dlatego, że dają widzowi nieustającą okazję do złośliwej satysfakcji, co jest (cywilizacyjnie) znacznie wyżej od zbiorowego sado‐maso.

na jakość

Najfajniejsze są gry na jakość. To w nich w najczystszej formie zachowany jest ludyczny duch gry i zabawy. Najlepszym przykładem takich gier są rozmaite odmiany gry w kule (skórzane, jajowate, sferyczne, metalowe itd.) oraz ich nalodowa odmiana – curling. Przy okazji wspomnę, że jeśli gracz w curling popełni faul (np. zawadzi o wprowadzony już do gry kamień podczas tzw. szczotkowania), sam natychmiast się do tego przyznaje, a gdyby tego nie zrobił, będą na niego patrzeć krzywo wszyscy i zawsze. Porównajcie ten poziom fair play z komentatorem piłki nożnej, który (publicznie!) wyraża radość z faulu (heh, taktycznego), psując i tak balansujące na krawędzi psychopatii osobowości kibiców.

komentatorzy

Prawdziwą zakałą tzw. sportu są natomiast komentatorzy, ci funkcjonariusze (naganiacze) kasy. To oni sztucznie podgrzewają emocje, odgrywając wielkie przejęcie nic nie znaczącym faktem, że ktoś coś (ale nasz!), to oni podbijają nacjonalistycznego bębenka, to oni wreszcie nie potrafią zamilknąć choćby na chwilę, psując swoją egzaltowaną paplaniną nawet (zwłaszcza) te (rzadkie) momenty, gdy w tzw. sporcie pojawi się na moment quality (każdy rodzaj działalności ludzkiej da się uprawiać byle jak, albo dobrze, z quality).

Duch rywalizacji (nie da się go łatwo usunąć z zachowań ludzkich) w postaci czystej polega na postulacie „niech wygra lepszy”. Właściwym celem kibica (jeśli już ktoś oddał się wewnętrznie tej patologii) powinno zatem być „niechby to nasi byli lepsi”. Ale nie, głównym zajęciem komentatorów (tej zakały) jest degradowanie owego postulatu w „niechby to nasi wygrali”, nawet jeśli każdy widzi, jakie to niebotyczne patałachy.

olimpiady itp.

Również z tego powodu wszelkie „igrzyska narodowe”, jak choćby olimpiada, są i pozostaną wylęgarnią nacjonalizmu. Niech je szlag.