państwo/społeczeństwo zobowiązuje się do różnych form – infrastrukturalnego, materialnego, edukacyjnego i dot. ochrony zdrowia – wsparcia rodzicielstwa

Raczej wspiera i reprezentuje integralność i podmiotowość dziecka. Kiedy uzna się dziecko za stronę w tak zawartym kontrakcie, szara strefa okazuje się przestrzenią, która ma i fakturę i strukturę.

Wannabe raczej. Azymut.

Zgodnie z tym wektorem wyprowadza się postulat likwidacji okienek, ponieważ gdyż zabezpiecza on prawo do informacji, które wszystkim dzieciom zapewnia przecież odpowiedni papier z pieczątką i stosowny w nim zapis, na razie półmartwy, bo nie egzekwowany w pełni.

Przypomniał mi się „nimb kobiecości”, o którym miałeś notkę, i tutaj mamy do czynienia z taką samą emotywno‐mistyczną mgiełką, no, rodzicielstwa, ze swoją sekciarską normatywnością i chodzi o to, żeby ją zestetyzować do cna, a normy kształtować prawem i umową społeczną.

Lemingi mają o tym doskonały komentarz, w zasadzie gotową blognotkę, która ma wszystko co trzeba, żeby stać się tyglem, węzłem, drogowskazem, punktem wyjścia (etc., etc.) dla nowych opinii.

Znakomicie uzwięźliłeś.
Mogę tylko dodać, że dzień, w którym zobaczę kampanię społeczną chwalącą osoby, które świadomie oddały dzieci do adopcji w sytuacji niemożności zapewnienia im życia przy sobie, będzie dniem dobrym i szczęśliwym. Bo jak na razie adopcja jest zaszczuwana i obudowana taką presją i poczuciem winy i klęski, że na tym tle statystyki nt dzieci żyjących poniżej minimum bytowego, oraz dzieci bitych, głodnych i zaniedbanych wychowawczo w stopniu niemal wycinającym je z cywilizacji wcale nie są takie dziwne.

To jeszcze ja pozwolę sobie. O ile Anna ma tyle racji, że nie wystarczy mi rączek do bicia brawa, to chcę wyciągnąć jedną rzecz, która może nie dla wszystkich jest oczywista:

tożsamość biologiczna to nie tylko ta przyjemna świadomość, że się ma oczy po mamusi, wzrost po tatusiu i pieprzyk jak siostra. To również wiedza o obciążeniach medycznych – skłonności do nowotworów, chorobach genetycznych etc. Również o wadach wrodzonych, które w przypadku dziecka podrzuconego a nie oddanego do adopcji – wykrywa się na nowo, tracąc czas na cierpienie niemowlęcia z powodu niewłaściwego karmienia np. To jest wiedza, która może ratować zdrowie.

Co do sporu o zobowiązania matki (bo wracamy wciąż do tego, że to matki zachodzą w ciążę, matki rodzą, matki wychowują, matki – niedobre! – porzucają, jesteśmy niesamowitym partenogenetycznym gatunkiem, my Polacy), brutalnie powiem, że można tych zobowiązań wymagać, kiedy pozwoli się kobiecie zdecydować, czy matką zostanie. Kobieta, która zachodzi w ciążę i rodzi wbrew woli, bo nie ma możliwości nie urodzić zaciąga formalnie takie same zobowiązania, co każda inna matka, ale jej zobowiązanie jest kontraktem niewolniczym.

OK, zgoda, powtarzam Wasze uwagi, częściowo z przeoczenia, częściowo, by podkreślić ich moc – w przypadku tożsamości biologicznej do niektórych może nie przemawiać sama potrzeba znajomości korzeni, czy też poczucie straty u osób, które pozbawiono tej ciągłości – dla takich niedowiarków może więcej znaczyć uwypuklenie medycznego pożytku ze znajomości rodziców.

Co do tego, czy adopcja jest lepsza/gorsza niż wychowywanie w niesprzyjających warunkach, mam trochę nieuporządkowane zdanie.

Uważam za Anną, że w przypadku porzuceń z przyczyn wyłącznie ekonomiczno‐socjalnych dużo sensowniej byłoby usprawnić środowisko pochodzenia dziecka zamiast dziecka się pozbywać. Tak samo, w przypadku drugiego krańca kontinuum – w rodzinach przemocowych, patologicznych (tu proszę sobie podłożyć stosowne nagłówki z Faktu czy Superaka) wyrwanie dziecka jak najszybciej jest chyba bezsprzecznie najzdrowszym działaniem. Pozostaje środek, czyli pytanie, do którego punktu da się sensownie pomagać jakoś zaburzonej/niewydolnej rodzinie, by zatrzymanie przez nią dziecka było optymalne. Pozostaje jeszcze jedna wątpliwość: co z osobami, które dysponując formalnie środkami niezbędnymi do wychowywania dziecka, po prostu nie chcą dziecka mieć. Czy wówczas pozwalamy (my, rada internetowych mędrców) dokonać wyboru w imię wolności własnej czy uznajemy prymat zobowiązań wobec narodzonego człowieka? Czy zakładamy, że względnie syte dzieciństwo w towarzystwie niewydolnej emocjonalnie rodziny, niechętnej zajmowaniu się dzieckiem jest lepsze od alternatywnego losu? To jest coś, co nie do końca umiem w głowie wyważyć, zwłaszcza, że oczywiście wyskakują obrazki z literatury o sierotkach. Co jest oczywiście smutne, bo mam wrażenie z obserwacji życia publicznego, że w ogóle w umysłach decydentów więcej jest takich literackich skojarzeń z sierotkami Marysiami, Małymi lordami czy polskim pozytywizmem niż rzetelnej wiedzy o rozwiązaniach systemowych.

Ad wspierania i wpierania: gdybyśmy nie inwestowali w powstawanie rodzin, które rodzinami być nie chcą, to problem wpierania rozwiązałby się samoistnie i w dużej części. To nie jest kwestia nierozwiązywalnie powiązana z adopcją, to jest kwestia nierozwiązywalna w polskim gąszczu sprzeczności.

Mam jedynie nadzieję, że stanie się rozwiązywalna na powrót.

Niechybnie tym czymś więcej jest jakaś norma moralna, która przestała spełniać swoją funkcje i zaśmieca dyskurs symptomami rozkładu, które frapują bardziej od rdzenia. Bezbłędnie wypłynęła w twojej notce:

urodziłaś, to się troszcz

I w ogóle same z nią problemy, a największy taki że zamiast pracować w ukryciu i oliwić społeczne kontrakty, uniemożliwia ich praktyczną realizację. I z drugiej strony: narracja jej pozbawiona (właściwie symptomów jej rozkładu) czysta jest jak kryształ i dźwięczna jak dzwon, w dodatku produktywna. Proszę porównać lemingową blognotę z komentarzami tutaj. Jak już sobie odpuścimy ten przymus miłowania i dbania o dobro, to zostaje obowiązek wywiązania się z umowy i poszanowania praw. I można rozmawiać.

Aha, i chodziło mi o to, że ta „mistyka krwi”, której się doszukujesz, jest właśnie takim symptomem.

Polska narracja feministyczna właśnie w tym miejscu wpada w sidła praw człowieka ponieważ tak bardzo koncentruje się na pełni praw decyzyjnych kobiety, że nie zauważa, iż od chwili porodu mówimy o prawach dwóch jednostek, a nie jednej. To jest moment, od którego zaczyna się wspieranie okien życia.

W przypadku dawstwa gamet mamy też przeniesienie sprawstwa. Już nie „dałaś się zapłodnić to się troszcz”, a „poprosiliście o zapłodnienie, to przyjmijcie skutki”. I to jest akurat układ zrównoważony w przeciwieństwie do pozycji MB przy adopcji społecznej w warunkach polskich. Ten kontrakt ma większe szanse bycia fair niż kontrakt adopcyjny, bo wszystkie strony (poza potencjalnym dzieckiem oczywiście) wchodzą w niego dobrowolnie. Czy aby na pewno jednak?

W Polsce mamy spory rynek cross borderowy oparty na istnieniu zasobów dawczyń i dawców komercyjnych, którzy chętnie są obsadzani w roli trutniów, ponieważ ta optyka zwalnia pośredników (tj. kliniki) i beneficjentów (tj. przyszłych rodziców) od zajęcia się sprawą długoterminowych kosztów dawców i dawczyń. Po prostu koncentrują się na profitach finansowych sprowadzając dawstwo do transakcji handlowej, co ucina niewygodny obszar kosztów emocjonalnych, a z drugiej flanki można temu obszarowi przywalić nadmiarowością mistyki krwi.

Pracuję i rozmawiam z dawczyniami, z dawcami bardzo rzadko, i przeważają postawy wyparcia „nie chcę myśleć o tym, czy z moich komórek urodziło się dziecko, to mnie zbyt boli”, podnoszony jest też aspekt niedoinformowania w ośrodku medycznym. No a przecież miała być to transakcja handlowa, nespa? To skąd to wyparcie?

Powiem szczerze – nie wiem, czy to jest nadmiarowość i czy rozwiązaniem właściwym jest praca nad obaleniem mitu mistyki krwi, jestem przekonana jednak, że jest to proces o wiele bardziej złożony.

Ale mam anegdotę na tę okoliczność – od dwóch lat tłukę się z zagraniczną organizacją pacjencką, która wspiera anonimowość dawstwa gamet (adopcji społecznej również) mając w zanadrzu bardzo dobry knebel argumentacyjny „jeśli adoptowane dziecko upatruje źródeł swoich problemów w fakcie brakującego ogniwa tożsamościowego, to znaczy, że dokonuje przeniesienia”. I konkluzja: należy wobec tego walczyć z mechanizmem przeniesienia i uświadamiać tę grupę, że tym, co ją boli, nie jest nieznajomość rodziców biologicznych/dawców, a jakiś dowolny konkret.

Skoro tak to czemu nie przełożyć tego algorytmu na dzieci molestowane seksualnie, ofiary przemocy czy mobbingu? „Niesłusznie wiążesz swoją awersję do mężczyzn z faktem, że wujek zmuszał cię do seksu oralnego w dzieciństwie, po prostu skoncentruj się na pozytywnych afirmacjach teraźniejszości, bo tutaj jest problem”.

Tym samym dochodzimy do narracji przemocowej – jeśli czujesz to co czujesz, to oznacza, że masz nieprawidłowe podejście i to nad nim należy pracować, a nie nad możliwością, że jesteś ofiarą i ten status coś może implikować dla twojego funkcjonowania.

Mylicie narracje z zeitgeistem. Ład społeczny to suma narracji powołanych do rangi instytucji, preferencje w nominacjach tworzą zeitgeist. Temu korygująca narracja przemocowa czy perswazyjna pod nazwą terapia nie implikuje narracji pobłażania dla jednego z drugim wujka.

również dzięki za dyskusję, temat mistyki krwi i instalacji mitów zdecydowanie wart rozwinięcia, wrzucam go sobie na wewnętrzną listę.