Ostatniego dnia 2007 roku otwierałem [poprzedniego] bloga tekścikiem o Pankowskim (żeby podpowiedzieć lekturę obowiązkową: wywiad z nim opublikowany w  Wyborczej – W literaturze jestem Żydem). Szło tak:

On ma 88 lat, a ciągle jakoś taki świeży, naiwny jak dziecko, sięgający po uproszczenia („duże syntezy”), których sieriozni wstydziliby się może nawet i słuchać. Z tym „ciągle” oczywiście kłamię: to nie funkcja wieku. Nie jest tak, że wszyscy to mają z daru urodzenia, ale z wiekiem – tracą. Mają to nieliczni.

Miał niezwykłą (choć – przecież zwykłą) matkę, studiował na UJ razem z Karolem Wojtyłą, przeżył Auschwitz, znalazł się na emigracji, spotkał żonę, z którą (poza wszystkim innym) dobrze mu się rozmawiało przez 27 lat, aż do jej śmierci. Pisarz, poeta (choć pisanie wierszy zarzucił, po młodzieńczym debiucie, to jednak w prozie jest poetą właśnie, kimś, kto ożywia język, wytrąca go z utartej koleiny, kimś, kto w języku – rozrabia). Autor emigracyjny, ale bardziej obecny w sednie od większości krajowców, nie tylko swojego pokolenia.

Wydawało się, że z tą swoją pozytywną witalnością spokojnie przekroczy 100. Zwłaszcza że wychodziły – chude bo chude – nowe, świeżo pisane książki. A tu masz: wczoraj umarł.