andsol :

A mnie podmiot liryczny nie przekonuje. On jest zbyt mało metaforyczny, nadmiernie, no jak to poetycko wyrazić, nadmiernie dowalny.

Słowo nadmiernie w odniesieniu do tego właśnie wierszyka to nieporozumienie. Zaraz zacytuję inny wierszyk, który tego dowiedzie. Tymczasem jednak w sprawie zbyt mało metaforyczny. Nie znając dogłębnie twórczości Foksa, ryzykuję uproszczeniem, niemniej sądzę, że jego opowieści o kumplach (z pięknie, to prawda, brzmiącymi ksywami), o wspólnym tarzaniu się w tej czy innych knajpach (słowo „tarzanie” jest tu umowne i oznacza całą różność czynności, które), że te opowieści są właśnie otóż strzelistą (nie, po namyśle uznaję wyższość słowa „rozłożystą”) metaforą przede wszystkim, a przy tym tak konsekwentnie prowadzoną, tak ubraną i tak osadzoną w bucie i atrybucie, że aż zacierającą swoje własne, literackie istnienie. Przeczytajmyż inny przykład, który moje słowa potwierdzi.

My, koledzy Dantego

Dante jak Cortez zaparkował w kałuży,
postawił stopę na krawężniku
i rzuciwszy okiem na szyld, wszedł
mamrocząc: „Człowieku,

zrób coś z tymi pierdolonymi literami,
bo zacznę parkować gdzie indziej”.
Człowiek za barem powiedział: „Pojawiasz się
jak gęsia skórka podczas walenia kupy

o poranku, Dante, a ja, jak ostatnia cipa,
podaję ci piwo, za które, jak mniemam,
zapłacisz gotówką”. Dante zapytał:
„Masz na myśli kręcenie batona, Człowieku?”

A my na to: „Dante, Człowiek ma na myśli
stawianie klocka, tak jak myślisz”.
My, koledzy Dantego, musimy mówić 
takie rzeczy, żeby jakoś związać

Człowieka z Dantem. A Dante swoje:
„Pies jebał gramatykę, chłopaki,
ale czy kupilibyście farby tam
gdzie on? Co słychać? Piwo w porządku?

Człowiek jakiś niewyspany dzisiaj. Pewnie
pisał całą noc i gówno mu z tego wyszło.”
Łyknął, postawił piwo na stole i usiadł:
„Posunąłem ją, chłopaki”. Dante, stary

dobry Dante, posunął ją. Człowiek powiedział:
„Jeżeli mówi, że ją posunął, to znaczy,
że ją posunął”. Zawsze mówiliśmy
Człowiekowi, żeby zapisywał to, co mówi

zza baru, i że mu to wydrukujemy. Nigdy
nie wysłuchał nas do końca.
Podobno robimy literówki. Zabrałem głos
w imieniu kolegów: „Człowiek sporo wie,

ale powiedz nam, Dante, jak było naprawdę”.
Po dłuższej chwili zbędnego namysłu
Dante przystąpił do wykonania dzieła,
używając własnych materiałów i narzędzi.