Problem z tytułem jest taki, że nie brałem francuskiego i nie wiem, jak przetworzyć znane j’accuse Zoli (Dreyfuss, pamiętacie?) z użyciem francuskiego odpowiednika neologizmu odrażam, co to – kulawie przy tym – przekształca

pewne odrażające [dla mnie] rzeczy
na
czynnie eksponuję swoją odrazę do tego‐to‐a‐tego.

Kulawie, bo odrażam prędzej (z językowej bezwładności) znaczyłoby

swoimi odrażającymi cechami/zachowaniem sprawiam, że ludzie czują do mnie odrazę,

choć z drugiej strony jest o milimetr od obrażam, które działa i biernie, i czynnie, ale zwłaszcza czynnie (takie, panie, czasy).

Proszę zatem czytających to frankofonów o ewentualną językową franczyzę na rzecz tytułu. Francht uiszczon będzie w jednorożec‐zapłać-ach.

 
Owóż tedy idea j’odrażám rodzi się z przekroczenia granicy. Różni ludzie mają różne poglądy na sprawy państwa (państwo = prawo + instytucje + obyczaj), a swoje wybory potrafią racjonalnie czy quasi‐racjonalnie uzasadniać, póki się ich nie przyprze do aksjologicznej ściany, przy której, jak wiadomo, dyskusja nie tyle traci sens, co zmienia płaszczyznę z poziomej na poziomą pionową czy nawet skośną. Są jednak granice tego spektrum koegzystujących (mówię o teorii) poglądów, po przekroczeniu których miejsce uzasadnień ujeżdżających aksjologie zajmuje odraza. W konfrontacji z niektórymi poglądami czy praktykami uzasadnienia i aksjologie idą się zajączkować królikować (eufemizm), a ich miejsce zajmuje przemożna reakcja etyczno‐estetyczna, z ogniskową w pojęciu odrażające (z braku lepszego).

Od dawna chodzi mi po głowie, by upublicznić swoją listę spraw, wobec których j’odrażám (i do kogo). Oto jej początek (zapewne da się ją poszerzyć, zapraszam do przyłączania się).

J’odrażám

wpisywanie do konstytucji unormowań dotyczących umów z podmiotami prawa międzynarodowego. A więc, w szczególności j’odrażám konstytucyjne umocowanie konkordatu (który sam w sobie również jest [j’]odrażający; co to wewogle za pomysł jest, by stosunki wewnętrzne (tu: dotyczące związku wyznaniowego) regulować umową o statusie międzynarodowej!). Strukturalnie identycznie było z wpisaniem zetesesera i (dla niepoznaki) wszelkiego innego demoluda do „konstytucji” z 1976: tu nikt nie ma wątpliwości.

Do kogo tę sprawę j’odrażám? Do was, ojcowie (i nieliczne matki) ustrojowi po 1989, ze szczególnym uzwględnieniem Mumii Wolności 1°v. Demokratycznej i miłującej‐papieża‐Gazety‐Wyborczej (bo ci akurat powinni wiedzieć lepiej, mimo – zob. wyżej – uzasadnień‐i‐aksjologii).

J’odrażám

pomysł, że blisko ze sobą rodzinnie związane osoby miałyby zajmować wysokie (i poniekąd mające się równoważyć w ramach podziału władzy) urzędy. Nie mówię o sytuacji, w której jeden Badziewiłł jest starostą gzińskim, a inny, w jakimś – powiedzmy – odległym zakątku kraju, jest podpędkiem ćpańskim. Mówię o sytuacji (co, zaskoczeni?), w której jeden z bliźniaków jest prezydentem, a drugi – premierem. To jest (było) szczególnie [j’]odrażające, bo bliźnięctwo nie jest zagrożone rozwodem itp.

Do kogo tę kwestię j’odrażám? Do zbiorowego wyborcy polskiego. Najpierw, bałwanie, uwierzyłeś w zapewnienia jednego, że nigdy‐och‐nigdy (a przecież sama taka możliwość jest [j’]odrażająca w najwyższym stopniu!), a potem, obmierzły hipokryto, przestało ci to przeszkadzać. Tfu.

J’odrażám

sytuację, w której księża (zwłaszcza katoliccy: czy trzeba to expilicite zaznaczać?) są – z najpaskudniejszą inercją – zapraszani do mediów i do heh‐komisji „eksperckich” jako autorytety moralni ws. etyki czy obyczaju. Przy czym ostrze owego [j’]odrażania skierowane jest głównie pod adresem zapraszających.

A teraz – proszę bardzo. Na was kolej.

POSTSCRIPTUM „powązkowskie”

Miałem to na liście, ale uznałem, że pominę dla przejrzystości. Jednak po rzuceniu okiem na krótką relację cmentarną dodaję:

J’odrażám

ślinienie się – w XXI wieku! – na tytuły arystokratyczne i regalia czy inne błękitno‐krwiste parafernalia. Co kieruję do mainstreamowych, deklaratywnie prodemokratycznych mediów, ze szczególnym uwzględnieniem (znowu) post-post-(...)-etosowej Wyborczej.