Nie dotarłbym do tego tekstu, gdyby nie felieton Tomasza Piątka. No bo kto przy zdrowych czyta „Rzeczpospolitą”, a jeśli już tam zajrzy, to czemu miałby czytać akurat Dominika Zdorta (którego Piątek mianował najważniejszym publicystą „Rzepy”; jak lubię swadę Piątka, tak przecież wiem, że uwielbia przesadzać). Aż sprawdziłem, kto to taki, no i – bez zaskoczenia – wyszło, że to taki frondziarz, pampers drugiego rzutu. Pisze:

Powszechnie zaakceptowaliśmy fakt, że nie wolno rozdziału państwa od Kościoła traktować rygorystycznie, ale wręcz odwrotnie – że w ważnych dla narodu chwilach Kościół i państwo zawsze muszą być razem. Majestat żałobnych uroczystości w wawelskiej katedrze spowodował, że bez znaczenia są już protesty przeciw religii w szkole czy wieszaniu krzyży w klasach.

Ojej, doprawdy? Zastanawia mnie zakres tego „powszechnie” i treść kryjąca się pod retorycznym „my”. Co prawda, po faktach sądząc, było jeszcze gorzej. Kościół i państwo nie „były razem” (w trakcie żałoby narodowej), nie było to jakkolwiek rozumiane hm, „partnerstwo”. Państwo jedynie robiło za służbę porządkową dla Kościoła. Sam pisałem:

W streszczeniu: Kościół przejął państwo, odtwarzając wzorzec czasów pierwszej Rzeczpospolitej (prymas interrexem etc.)

Ale czy istotnie nikogo to nie raziło? Nikt się nie sprzeciwi? Nie upomni o faktyczniejszy rozdział Kościoła od państwa (ile wart jest papierowy, ten z konstytucji, wiemy: mniej niż papier, na którym został zapisany)? No, ciekaw jestem. Mnie się wydaje, że media jako uogólniony „asystent kościelny”, Dziwisz jako decydent wawelski itd. – to przegięcie, które prędzej czy później wywoła reakcję.

Czy to zbytni optymizm?

Nieco poważniejsza od Zdorta postać (ale czy rzeczywiście?), Mirosław Czech, ex‐unita (wolnościowy) i ex-demokrata.pl, obecnie dziennikarz Agory, pisał z troską 17 kwietnia w „Wyborczej”:

Podejmując decyzję o umieszczeniu trumien ze szczątkami pary prezydenckiej na Wawelu, kard. Dziwisz zdecydował o hierarchii zasług dla współczesnej Polski. Wziął na siebie ogromną odpowiedzialność, którą udźwignąć mogą jedynie tytani. [...]

W tej sprawie Kościół nie określił żadnych kryteriów. Powinien to uczynić jak najszybciej, bo inaczej stanie się stroną w rozpoczynającym się właśnie sporze. Biskupi powinni mieć świadomość, że brak ich reakcji lub udawanie, że nie wiadomo, o co chodzi, będą niszczące dla Polski. Zaprzepaści wątłe dobro jedności, które wyrosło w czasie żałoby.

Wolałbym, aby episkopat pozbawić systemowo możności „niszczącego wpływu” na Polskę. Po prawdzie mówiąc, jakiegokolwiek wpływu na Polskę.

Ale – póki co – nie bardzo wiem, czyimi rękami miałoby się to dokonać.