Poznański Wubepicak pokazał 9 pierwszych itd., tym razem z nowej książki Marty Podgórnik Erwin i Fatum (2023); kradnę:

Gambit

Cisza i bezruch w bajce o śpiących królewnach. 
Nie budźmy ich, bo sczezną nim ujrzą poranek 
Swego czarterowanego all inclusive piekła. Tymczasem 
Bledną sobie w sobie zakłamane, otrute poniewczasie 
Tą potrzebą piękna.

Hejże, hej, na polany! Moje śliczne martwe, 
Rozkładane jak książki na czynniki czwarte. 
Bardziej umrzeć się nie da, mniej już nie wypada, 
Więc niczym na lotniach zawieszone na chromych 
Przęsłach żeber, służące przykładem, och, 
Zaśniedziałe w biegu lustereczko – Powiedz, 
No powiedz – czym nie najstraszniejsza?

Podgórnik przyzwyczaiła nas [czyli kogo?], że uprawia operę, obsadzając podmiot mówiącą w kapryśnej głównej roli. Tyle że zmienia, w sposób niespecjalnie zapowiadany, gatunki (opery); tak oto przyzwyczajenie musi spojrzeć w oczy zaskoczeniu, a to tygrys [kusi dodać: papierowy; papier jednak też groźny].

Tym razem to opera w stylu Rostanda, czyli dzieło fantastyczne: klasyk (nie wiem, czy epokom, które mam na myśli, przysługują już postacie mocnych klasyczek) zostaje wyrwany ze swojego czasu i rzucony znienacka we współczesność, okazuje się, że w teraz jest kobietą. Fatum mówi: adaptuj się albo giń, więc się adaptuje. Absorbuje mocno zmienione dekoracje, zachowując jednak decorum; w języku (retro) podróżuje kolejnymi nawarstwieniami romantyzmu (od współczesności zaraża się przenikliwym realizmem, nie hoduje złudzeń, a jeśli, to postironicznie). Jednak tok zakłócany jest (czy, przeciwnie, uspokajany) klasycyzującym aforyzmem, jak choćby ta linijka: „Bardziej umrzeć się nie da, mniej już nie wypada”, podana iście Mickiewiczowskim, zwięzłym rytmem: koan w stylu La Rochefoucaulda.

Podgórnik jest mistrzynią librett. To pewne, odnotowuję fakt (z wielkim uznaniem). Czy i o co jej [tutaj] chodzi? Nie dowiemy się, nie studiując Erwina, a nawet i wtedy próby mogą spełznąć, okażą się płoche. (Niemniej, językowo, mam sporą radochę.)