Z ostatniego helikoptera wiersz Rafała Gawina.

w takich dniach jak ten myślę o drugim życiu,

którego nie mam. Pisze się cisza, jakby spadł mi z nieba
Kraków. Nie boję się konsekwencji, choć różne
szkoły już pukają do drzwi, już się pchają niczym

na zamorskiej orgii. Skąd tyle znanych tropów?
Żeby koledzy mogli je podbić i pokpić, taki kokpit
nad kałużą wpływów. Dawniej dodałbym: upławów
ze znakiem, co pyta, ale przestałem wierzyć

w biologię, gdy jej prymat chrzcił nowy układ
sił. Przesył danych, przesmyk niewiadomych, zamiast
misji emisja i toksyczne środowisko niespokojnie

się buja; mam was wszystkich w chmurze, kiedyś:
w dupie – dumnie się mówiło, acz pokątnie, gdy teraz
awan-garda to awan-tura, w której czas minął

i został nam gong.

Gawin jest drobnym feudałem (SPP o/Ł | DL w Ł), co oznacza lokalne lenna i pewien zakres władzy wydawania (przekładającej się na pozycję szafarza). Dla porównania: znacznie większym feudałem jest Wubepicak ℗; otwierająca serię Biblioteka Poezji Współczesnej pozycja Noc w obozie Corteza Grzegorza Wróblewskiego (2007) nosi numer jeden, ale nie skromne „1”, tylko „001” – oto rozmiar zamysłu tej poetyckiej rzeszy, zamachniętej na 999 tomów; obecnie przekroczono 200.

Gdy idzie o słowa Gawina, reprezentuje on nieszkołę rozchełstu, czyli myślowego ADHD. Tak w publicystyce kulturowo‐politycznej, jak w tzw. recenzjach, i wreszcie w praktyce wierszotwórczej.

Wiersz powyższy jest rodzajem diagnozy; to zestaw względnie czytelnych prztyczków i kopniaków. Wymierzanych właśnie z pozycji (drobno)feudalnej i skierowanych głównie przeciw pewnej rozproszonej korporacji, czyli formacji stricte kapitalistycznej, stojącej na nadrzędnym marketingu (prowadzonym kosztem zatarcia ról i ogólnego zsitwienia): formacja ta wydaje się wygrywać, bo praktyki feudalno‐rzemieślnicze przetworzyła w nowoczesną maszynę (towarzysko‐produkcyjno‐krytyczną). Diagnoza zostanie wy‐haha-na, ale dobrotliwie (by nie urazić szafarza).

Notkę niniejszą sponsoruje obowiązek kronikarski.