Jeśli dobrze skumałem po pięciominutowej sieciowej przebieżce, międzynarodowy viceland.com sprzedaje dzieciakom pakiet sex‐drags‐alt‐lajfstajl, czyli stały z grubsza zestaw kontrkulturowy, podrasowany na współczesne realia i targetowany (heh) na istniejące na danym terenie nisze (skejci, vlepkarze itd., itp.). Oczywiście, wszystkie nastolatki są zainteresowane seksem, więc tu akurat target jest globalny, nie niszowy.

Strategia bodaj polega na tym, że najpierw wyłuskują blogerów, foto‐ i tekstowych, żeby robili content, i publikują ich w agregatorze (którego zawartość jest początkowo w większości tłumaczona z już istniejacych vicelandów); w ten sposób pojawia się klientela miejscowa, „zlokalizowana” językowo. Brzmi to tak:

Żeby ominąć napinę i wstępniakowy charakter, jaki nierozerwalnie związany jest z postem pierwszym, zaczynamy od drugiego. Drugie rzeczy z reguły bywają lepsze, polecimy więc na tej tendencji. Pierwszy raz jest w pizdu przereklamowany, podobnie jak z dragami – za pierwszym razem też często lipa.

Drugi post będzie o arcydziełach copywritingu. Bezczelnych, masakrujących samoróbach, spontanicznych wykwitach talentu, który stokroć lepiej było zdusić w zarzewiu przy pomocy wszelkich dostępnych środków włączywszy w to elektrowstrząsy.

Płacą.

Krok drugi polega na tym, że jak już jest publiczność, to się jej sprzeda kolorowe pismo na papierze, „Vice Magazine” (po polsku: „Vice Magazyn” już wkrótce). W Polsce od stycznia krok pierwszy, krok drugi w przygotowaniu.

Biznes jak biznes.

Ale ponieważ płacą (a i trochę redagują, i selekcjonują, i zamawiają; na razie się inwestuje, zyski będą później), to trafiają się ciekawe materiały.

Na przykład taki tekst. Zacytuję końcówkę:

Polski sex shop to nie do końca sklep jak każdy inny. Ludzki wstyd i uprzedzenia nadal każą omijać tego typu przybytki szerokim łukiem, bo jeszcze zarazisz się AIDS (fon. EJC) albo, co gorsze, sprzedawca przejrzy cię na wylot i prychnie ci w twarz. To taka trochę szara strefa, gdzie kobiety przychodzą za rękę z panami i chowają twarz w szalik, bo jeszcze się wyda, że nie mają krocza Barbie. Prawda jest jednak taka, że obskurwiały sex shop oferuje ci mniej więcej to, co osiedlowy warzywniak: rzetelną obsługę, komunistyczną aurę, przystępne ceny i feerię barw. I coś dużo pewniejszego niż ogórek.
[podkr. moje]

...spokojnie, przed tą pointą też całkiem niemało ciekawych obserwacji. Biznes chyba przestał być tak dochodowy, jak w latach 90...

Inny sprzedawca potwierdza: „Szukanie tutaj taniej sensacji mija się z celem. To jest biznes jak każdy inny, tylko Polska to taki cholerny zaścianek, do kościoła i po wódkę. Zasrany katoland.”

...ludzie czują klimaty polityczne...

Kiedy chodzę po salce z pornosami, robiąc zdjęcia, słyszę zza lady: „Tych gejowskich lepiej pani nie fotografuje. Nie żeby mi tam przeszkadzało, ale jak to jest pismo dla młodzieży, to zaraz panią oskarżą o promowanie gejostwa. W takim kraju żyjemy, ciemnota i średniowiecze”.

...no i te cholerne lesby.

[pan za ladą] Najgorsze są lesbijki. Bo lesbijki to muszą sobie coś kupić, no, bo jak to? Ale jak przyjdą takie wybredne to cię zamęczą, a proszę pokazać to, a proszę pokazać tamto, a później nic nie kupią i pójdą do konkurencji. Czasami widzę, że przychodzą tylko mnie wkurwić.

Mam przeczucie, że gdy vicelandowy polski biznes okrzepnie, niekoniecznie ta akurat autorka się w nim utrzyma.

I to też będzie socjologia: mobilności.